Het wordt tijd om te doneren

Geld!
vrijdag 4 december 2009 9:08
Wat Alpe d'HuZes nu zo bijzonder maakt, is niet alleen dat het een prachtige groep mensen is. Het is ook een betrokken groep mensen, een verbonden verbond van mensen die de wereld een beetje mooier willen maken. Ook is het een organisatie waarin iedereen gelijk is. Laagdrempelig; de één is niet hoger in rang dan de ander, want iedereen gaat voor het goede doel. Misschien met een andere motivatie, maar de uitwerking is hetzelfde.
Het is een bijzondere organisatie omdat iedereen alles voor een ander doet. Wij kosten geen geld, maar leveren het alleen op! Sterker nog, wij leveren meer op dan iedereen ooit had gedacht. Bij ons werkt iedereen in vast dienstverband, met vaste overtuiging, maar wij krijgen geen loon. Ons loon is het bevredigende gevoel dat wij eraan overhouden als we iets voor kankerpatienten hebben gedaan, dat zij zelf niet kunnen.
Onze organisatie is zo winstgevend, dat wij aan het eind van de rekening 103% rendement hebben! Van het gedoneerde geld is dus geen cent aan de strijkstok blijven hangen. Als ik van bedrijf x 5 dozen met krachtvoer krijg gesponsord, maak ik het bedrag daarvan over naar Alpe d'HuZes. Aan een doos met krachtvoer voor mij heeft een kankerpatient namelijk niet zo veel; aan het geld dat die dingen kosten echter wel.

Alpe d'HuZes strijd voor een beteren kwaliteit van leven voor kankerpatienten. Dit doen wij op meerdere manieren. Onze studie A-CARE gaat binnenkort bewijzen met goed sporten het leven van een kankerpatient er mooier uit gaat zien. Onze hoogleraar Irma Verdonck die de leerstoelgroep 'leven met kanker' bekleedt aan de VU onderzoekt hoe kankerpatienten, goed, gelukkig en gezond kunnen leven met hun ziekte. En wij gaan met veel geld, de neuzen in de goede richting en de vaste overtuiging dat het onmogelijke mogelijk is, ervoor zorgen dat er 24-uurs diagnostiek komt voor kankerpatienten. Sterker nog wij maken kanker binnen 10 jaar tot een chronische ziekte. Je sterft dan niet met aan kanker, maar mét kanker.

Het wordt tijd om te doneren mensen, want hoe langer het geld op de rekening van Alpe d'HuZes staat, hoe hoger de rente!

Sportieve groet,

Thomas

Eerste rondje met de Garmin

Dit stukje techniek wil ik jullie niet onthouden. Voortaan kunnen jullie mijn training ook in beeld meebeleven.

Garmin Connect - Activity Details for Untitled

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

3 juni 2010

Familie en Vrienden,

Een klein stukje uit ’37 Nietjes’
Eigenlijk wilde ik helemaal niet over de finish. Ik wilde voor altijd in deze wolk blijven, samen met mijn beste vriend. Voor altijd blijven fietsen in de wetenschap dat boven op de berg de mensen van wie ik hield op me stonden te wachten. Dat de kaart van mijn zus die ik de hele dag op mijn rug droeg mij voor altijd zou duwen, dat mijn broer me net als tijdens de vijfde klim voor altijd zou blijven aanmoedigen. Dat mijn ouders en mijn zusje voor altijd boven op me zouden wachten in het vertrouwen dat ik elk moment de bocht om kon komen. Ik wilde dat ik nooit meer afscheid hoefde te nemen van het gelukzalige gevoel daar op die dag, op die berg, in die bocht.

Het laatste stuk, het nieuwe asfalt, de tranen die me al de hele dag achter de ogen prikten, vielen niet meer op in de miezerregen. De pijn van twaalf uur op een minuscuul zadel zitten voelde ik allang niet meer, ik was alleen met mijn berg.
Daar was de streep. Eindelijk. En iedereen was er. Net als op 5 mei 2001, de dag dat ik te horen kreeg dat ik een agressieve vorm van uitgezaaide zaadbalkanker had.

Op 3 juni 2010 zal ik voor de derde keer deelnemer aan het evenement Alpe d’HuZes. Ik ben ermee vergroeid, de berg is van mij geworden en de overtuiging om iets voor iemand anders te doen, is alleen maar sterker geworden. Het geeft een geweldig gevoel, mijn sterke lichaam in te zetten voor mensen die dat niet kunnen.
De 21 bochten met het stijgingspercentage van 9% staan in mijn DNA gegrift. Ik droom erover, weet elke grasspriet langs de kant en elke oneffenheid in de bocht te herkennen. Een ook dit jaar wil ik jullie daar heel graag bij hebben.
Ik heb jullie nodig. Althans, de kankerpatiënten voor wie dit evenement bedoeld is, hebben jullie nodig. Het geld dat jullie doneren zal ik op mijn ‘bagagedrager’ mee naar boven nemen. De reis zal daardoor steeds een beetje lichter worden.

De plannen van Alpe D’HuZes zijn concreet. Inmiddels is er met alle giften een grote revalidatiestudie opgestart A-Care (Alpe d’HuZes Cancer Rehabilitationprogram)
Ten tweede is er een nieuw aangestelde hoogleraar betaald die werkzaam is aan de VU. Irma Verdonck bekleed het bijzonder hoogleraarschap ‘leven met kanker’ en onderzoekt wat er in de levens van mensen gebeurd die de diagnose kanker krijgen.
Het laatste speerpunt, en daar gaat het werkelijk om. Wij vechten voor 24-uursdiagnostiek én kanker van een dodelijke ziekte veranderen in een chronische ziekte. Zo sterf je binnen tien jaar niet meer áán kanker, meer mét kanker.

Doneren kan op twee manieren. Bekijken mijn actie-pagina op http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/acties/thomaszijlma/individueel/ en klik daarna op ‘Steun mij’ óf onderaan de pagina op ‘Doneer’. Via Ideal kun je dan heel simpel je bijdrage leveren aan de strijd die daarmee ook de jouwe wordt. Het bedrag wordt meteen verwerkt en bijgeschreven.
Ben je niet in de mogelijk via Ideal te doneren, maak dan je bedrag over naar mij: 7901683, T.B. Zijlma te Amsterdam, onder vermelding Donatie Alpe d’HuZes. Ik zorg er dan meteen voor dat het bedrag op mijn conto wordt bijgeschreven.

De laatste inspanning. Mijn armen in de hemel. Samen met Tamas volbracht ik de zesde beklimming. Mijn lieve vader en moeder stonden me daar boven op te wachten. Ze lachten met tranen van blijdschap in hun ogen toen ze mij over de eindstreep zagen komen.
Terwijl mijn juichende armen die van mijn ouders en mijn zusjes omstrengelden, zag ik Sarah. Ze veegde met haar sjaal een traan van haar wang toen ik naar haar toe ging. Nadat ik haar een zoen op haar mond had gegeven stapte ik van mijn fiets af.

Zelfs als ik gigantisch aan het afzien was, lukte het om onmetelijk gelukkig te zijn.

Helpen jullie mee anderen ook dit gelukkige gevoel te geven. Het is een eer jullie bijdrage keer op keer naar boven te fietsen.

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
thomas.zijlma@gmail.com

Heb je een geweldig idee over sponsoring? Bel of mail me gerust. Mijn e-mailadres en telefoonnummer mogen voor Alpe d’HuZes aan een ieder worden uitgedeeld. Duplicaten van deze brief mogen zonder enige vorm van straf worden rondgestuurd.

Trainen met een missie

Om 10 uur stap ik weer op de racefiets. Door de deelnemersdag van afgelopen zaterdag, die ik helaas via de livestream heb moeten volgen, ben ik weer klaar voor het echte werk. Er gaat weer serieus getraind worden. Niet dat ik daar de afgelopen maand niet al echt mee bezig was, maar als de aanloop naar Alpe D'huzes echt begonnen is, dan begint het offcieel te jeuken. Elke trap op de fiets staat dan in het teken van een hoger doel. Elke trap is bovenop de kanker van Bas en bovenop de kanker van Marijke. Het enige dat ik voor hen kan doen, is zorgen dat die trappen raak zijn. Dat het trappen zijn waardoor ik op 3 juni 2010 minimaal 6 keer die berg op kom en dat ik daardoor heel veel geld ophaal. Dát is het enige wat ik hoef te doen, dat is toch niet zo veel?

Ik fiets liever dan dat ik kanker heb, die keuze lijkt me snel gemaakt. Helemaal omdat ik weet wat er in Bas en Marijke omgaat. Bas die knokt voor wat hij waard op een manier die ik maar al te goed ken. Met het levensvuur in je ogen en de tanden op elkaar vecht je voor je laatste ontsnappingsmogelijkheid. Marijke vecht zich iedere keer bij het AvL naar binnen om haar chemo te ontvangen en ervoor te zorgen dat al haar gezonde cellen en haar sterke kop de kanker uit haar lijf dringen.

Als ik tijdens dat gevecht op mijn fiets een beetje kan helpen?

Het lijkt me een retorische vraag.

Alle goeds

Thomas

14 november 2009

Vreemd zo'n dag. Ik heb er ontzettend naar uitgekeken, naar toe geleefd en voor een deel aan meegewerkt dat alle deelnemers nu op de plaats zijn waar ze zijn moeten. Namelijk: Amersfoort voor de eerste deelnemersdag.

Omdat ik moet werken kan ik er niet bij zijn. Ontzettend jammer. De tegenprestatie die ik wel kan doen, is dat ik vandaag voor Alpe D'HuZes werk en niet voor mijn baas. Het geld verdwijnt in een rechte streep naar de bankrekening van Alpe D'HuZes.

Zo wil ik elke dag wel werken

Wil je ook een dag voor mij werken? Laat het dan even weten via thomas.zijlma@gmail.com of maak je salaris van één dag meteen over via http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/thomaszijlma/individueel/ en klik op Doneer

Thomas Zijlma
Deelnemer 16

Wat wordt het weer mooi...

Afgelopen maandag hebben met de steun van duizende sponsoren, donateurs en andere geweldenaars een bedrag van 5.864.762, 42 Euro Overhandigd aan het KWF! Was dat nu weer een verbreking van het oude record van Alpe D'HuZes? Ja!
De mooie dag begon met een rondje trainen. Rustige pedaalslagen door een winderig Noord Holland. Naast mij trappelde een fijne collega die zich heeft laten besmetten met het AD-6 virus. Hij rijdt volgend jaar op 3-6-2010 net als ik, minimaal 6 keer de Alpe op! Geweldig.

Het maakt me gelukkig dat ik steeds meer de overtuiging heb dat ik echt kan fietsen voor anderen. Het eerste jaar van mijn deelname stond in het teken van mijn eigen herstel; een kroon op mijn eigen werk. Dit jaar was het makkelijk om te fietsen voor mensen die nu aan het vechten. Alleen als ik het even zwaar had, dacht ik aan mezelf. Zwoegen in een ziekenhuisbed is een ander verhaal dan zwoegen op een berg. Voor het aankomende jaar wordt het alleen nog maar fietsen voor anderen. Ik neem Bas mee en ik neem Marijke mee. En laten het er gvd niet meer worden. Ik weet van anderen dat het fietsen met meer mensen je op bagagedrager makkelijker wordt, maar ik weet ook wat dat betekent. Als ik lichter fietsen, zijn er meer mensen met kanker.

Het is pas oktober en er staan nog heel veel mooie dingen te gebeuren voor het weer juni is, maar de drang is er, het vuurtje brand! Ik heb de tanden alweer op elkaar om die berg weer op te vreten om te laten zien dat we steeds sterker worden, dat we steeds mee kracht hebben om op een dag kanker van die berg te beuken.

Hartelijke groet,

Bas en Marijke, je kan veel meer dan je ooit voor mogelijk hebt gehouden.

Thomas Zijlma

Lance

Ik hoef geen Mr Armstrong meer te zeggen, want ik ken hem! Sterker nog, ik heb met hem gepraat en ik heb hem aangeraakt.
Op de ochtend van 18 juli werd ik door de wekker wakker en dat verbaasde me nogal. Was ik dan niet zenuwachtig? Nog niet echt eigenlijk en het kon ook nog dat het helemaal niet door zou gaan. Mischa van de redactie van de NOS was al weken bezig geweest om de ontmoeting tot stand te brengen en zelfs Mart Smeets had zich ermee bemoeid door met Bruyneel te bellen dat het toch echt door moest gaan.
In de auto naar de start en een klein rondje lopen over de plaats van straks de bussen van de ploegen zouden parkeren. Het was er al druk. Journalisten en geinteresseerden struinden rond om straks de beste plek te verschalken om hun favoriet te kunnen zien.
Ineens doemde er iets blauws op tussen de menigte. Het publiek en iedereen bewoog zich als een zwerm onweersvliegjes achter het blauwe gevaarte aan waar straks The Boss uit zou komen.
We hadden een geweldig plekje. Aan de voorkant van de bus waar geen hekken stonden werd ik vakkundig naar voren geduwd. In mijn rug stonden 100 journalisten en fans om het eerst een glimp van Lance te zien. Door het gedrang werd ik steeds verder naar voren geduwd waardoor ik met mijn been tegen de witte Trek van Contador aan kwam te staan. De Mechanieker die zich ook als bodygard had opgeworpen, begon een flinkte tirade en toen ik nog zei dat ik een afspraak met Lance had, lachtte hij me vierkant uit. 'Iedereen heeft hier een afspraak met Lance', begreep ik van hem. Toch moet hij op zijn neus gekeken hebben toen ik dan na 10 min dringen in eens met mijn held in gesprek was. Mijn knieen waren net sterk genoeg om het bibberen tegen te gaan en zowaar onstond er een gesprek met de man die me geinspireerd heeft te knokken. Hij heeft me als geen ander laten zien dat je lichaam tot de meest bizarre dingen in staat is. Overwinnen van kanker kan je niet helemaal zelf, je medicijnen moeten werken en je moet een club mensen hebben die je ondersteunen, die je kracht geven. Of ze nou bekend zijn of niet.

Hier is het filmpje nog een keer terug te zien met Lance en als je de hele avond etappe wil zien, klik dan hier

Het was werkelijk een geweldig dag die ik nooit zal vergeten. Als Lance 8 keer de tour wint, dan moet ik 8 keer de Alpe op. Afgesproken.

Hartelijke groet,

Thomas

Wat gebeurt er allemaal?

Als ik 's avonds in mijn bed lig, dan vraag ik met wel eens het bovenstaande af. Ik praat met mijn viendin over het bovenstaande en af en toe probeer ik met van het afgelopen jaar het bovenstaande af te vragen. Het is een lastig vraagstuk.

Eerst in de uitzending bij Knelel en van den Brink, Hart van Nederland, RTV Noord Holland, de Radio en als kers op de taart Bij Mart Smeets in de Avondetappe. Dat was dan nog niet eens alles want die ochtend op 18 juli 2009 was het dringen geblazen voor de bus van Astana, waar ik 'een afspraak' had met Lance.
'Ja ja', zijn de mecanieker die me naar achter duwde.
'Iedereen heeft hier een afspraak met Lance, dus ga maar een flink eind naar achter'.
Een stap naar achter doen was niet echt mogelijk, aangezien er daarn nog 10 rijen dik mensen stonden. Het hoefde ook niet, want het was echt waar! Dat wist alleen die beste man nog niet, maar hij zou er snel genoeg achter komen... Morgen schrijf ik meer.

Voor nu: Op zondag 2 augustus ben ik bij Cosmox boekhandel te vinden van 14.00-15.00 uur. Het is de grote boekhandel aan de Kanaalkade in Alkmaar die voorheen Zwaan en Ter Burg Heette. Wil je dus een gesigneerd exemplaar en heb je er nog geen een? Jullie weten me dan te vinden.
Overigens is '37 nietjes' op een heel speciale lijst binnengekomen. De Bestseller top 60 is dé lijst van de Stichting Collectieve propaganda voor het Nederlandse Boek met de best verkochte boeken van Nederland. Met STIP op nr 37 is binnengekomen... 37 Nietjes...

Tot morgen en hartelijke groet,

Thomas

Dit is mijn dag

Vanmorgen in de trein naar Hilversum had ik weer zo'n moment. De zon scheen op mijn hoofd achter het raam waardoor ik mijn ogen tot spleetjes moest knijpen. Mijn vriend en huisgenoot zat tegenover me en onderweg kraamden we de ons welbekende onzin uit. Wat is het toch heerlijk om hier op deze aardbol rond te lopen, of in dit geval, in de trein te zitten.
Een kleine zoektocht door het mediapark in Hilversum bracht ons dan uiteindelijk bij de studio van de NOS en van Radio 1. Samen met Frad Spijkers en Fik Meijer was ik te gast bij het EO-programma Dit is de dag.
Fred Spijkers vertelde zijn aangrijpende verhaal over zijn strijd tegen de Nederlandse staat. Hij neemt het in alle redelijkheid op tegen het gezag om aan te tonen dat er bij defensie soms grove fouten worden gemaakt.
Fik Meijer, Emeritus hoogleraar Oude geschiedenis aan de UvA, was aanwezig om terug te gaan in 'de tijdmachine'. Het verhaal werk opgehaald van
Wim-de beul uit Heike-van Est. Hoe hij in 1951 ons Nederlanders door een geweldige valpartij op de Col D'Aubisque fan maakte van de Tour de France.

Ik vertelde over mijn boek en over mijn strijd tegen de ziekte kanker. Het was snel reageren op een vraag/opmerking van een luisteraar. Zij meende dat 'overwinnaar van kanker' niet de goede term is. Zij had meer de overtuiging dat het 'een kwestie van geluk' is of je geneest of niet. Voorwaar een lastig vraagstuk wat ze me voorschotelde. Natuurlijk is het genezen van kanker een groot geluk bij een gigantisch ongeluk. Als ik niet het geluk had gekend dat mijn medicijnen uiteindelijk goed aansloegen, was ik nu al voor jaren onder de groene zoden verdwenen. Ik denk wel dat vechtlust en positieve kracht kan bijdragen aan het genezingsproces en aan je eigen beleving. In lichamelijk opzicht doen de chemokuren en de operaties hun werk, maar als je niet meevecht en niet gelooft in je eigen kunnen en je eigen onverzettelijkheid, dan wordt het een zware kluif.
Kanker wordt overwonnen door medicijnen en goede zorg, maar ook zelf ga je iedere dag het gevecht weer aan. Het gevecht met jezelf, het gevecht tegen de komende misselijkheid, het vecht tegen je achteruitgaande lichaam, het gevecht tegen jouw ziekte. Iedere dag zet je je schap tegen het geen er komen gaat en iedere dag ben je 's morgen weer blij dat je er nog bent. In dat opzicht is het een gigantische overwinning.

Aan het eind van het programma werd een gedicht voorgedagen door Jurre van den Berg. Ik loop er de hele dag mee rond. De eerste reactie was ook alleen maar 'prachtig'. Ik heb Jurre nog nooit gezien en volgens mij is het niet actief bekend met Alpe D'HuZes, maar in een paar regels heeft Jurre verwoord wat ik beleef tijdens Alpe D'HuZes. Bedankt Jurre!

KONINGINNERIT

De aanloop is vals plat.
In het uitgedunde peloton

vermenigvuldigen cellen zich
tot een splijtende demarrage.

Er is geen tijd voor kijken
of water halen – nu of nooit
aanklampen in het laatste wiel.

Zevenendertig nietjes verder
ligt een berg
met eenentwintig kronkels.

Alleen een nummer onderscheidt
een bocht van de vorige, in zweet
oefent hij eindeloze herhaling.

Beneden grijnst het dorp –
de zwaartekracht is het dal,

niet de weg van het lijden:
wie klimt valt niet.


Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

Voor als je het nog een keer wil bekijken

Hier het filmpje van SBS6
Hart van Nederland

En op RTV-Noord Holland:
Thomas Zijlma: De Lance Armstrong van de polder
Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

RTV-Noord Holland

Beste Lezers,

Het kan niet op... nog gene uur nadat je heren van SBS6 vertrokken waren, ging de telefoon. Het was een verslaggever en een cameraman van RTV-Noord Holland, die ook graag een reportage wilden maken.
Resultaat: om 18.00uur in het nieuws bij tv-nh. Het was een prachtige dag en ik ben heel benieuwd naar het resultaat van vanavond...

veel kijkplezier allemaal vanavond.

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

Hart van Nederland

Beste Lezers,

Nog geen 10 minuten geleden waren hier de verslaggever en de cameraman van SBS6. Vanavond komt de reportage in Hart van Nederland in de uitzending die duurt van 22.35tot 22.50 uur.
We hebben mooie opnames gemaakt in mijn kamer en ook tijdens het fietsen moeten goede beelden zijn gedraait. Ik ben heel erg benieuwd hoe het eruit komt te zien.

Allemaal kijken dus...

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

Er valt een hoop te vieren

Beste Lezers,

Het weer is ons al een ruime week erg goed gezind. Iedereen is vrolijk, de rozé vloeit op sommige plaatsen rijkelijk en er wordt weer bijzonder hard gefietst. Nu de tijd voor mijn gekomen is om wat meer te ontspannen, zijn het de profs die het Franse Landschap opvreten en er met de horde wilde mannen doorheen razen.
Omdat ik vijf dagen per week aan het werk ben, is het lastiger om zelf ook te fietsen. Ik baal ervan, want mijn lichaam is gewend aan de spanning en de voortdurende trainingsarbeid. Niet getreurd, bedacht ik me afgelopen woensdag: ik kan ook in de ochtend fietsen. Een ritueel is geboren. Van 07.00 tot 09.00 uur wordt er gedurende werkdagen op de fiets gezeten, om daarna heerlijk de dag te beginnen tijdens de middag in vervoering te raken van de Tour de France.
Het kriebelde meer dan ooit. Ik voelde zo waar echte zenuwachtigheid in de week voordat de Tour van start ging. Was het omdat Lance weer koerst? Ii het omdat ik over twee weken zelfs aan tafel zit bij Mart Smeets? Ik weet het niet. Maar dat het een mooie tour wordt dat is zeker.
Gisteren zagen we Cancelara met groot machtsvertoon de verschrikkelijke tijdrit winnen, we zagen Mentchov door het ijs zakken en we zagen The Boss heel erg behoorlijk presteren en de 10de plaats in het klassement innemen.

Vandaag wordt er niet gefietst, door mij althans. Vandaag wordt in Leiderdorp de feestlocatie bezocht voor de bruiloft van mijn broer en aansluitend gaat in Alkmaar de champagne in de lucht voor mijn zusje die het behalen van haar VWO-diploma viert. Het zijn mooie mijlpalen die er gevierd gaan worden.
Sinds ik ziek ben geweest, ben ik gek op het vieren van dingen. Eigenlijk maakt het me ook niet uit wat er gevierd kan worden want iedere dag is een feest. Ook al gebeuren er op een dag vervelende dingen, het lukt altijd wel om een moment van geluk te ervaren. Al is het maar met mooi weer door Amsterdam fietsen. Misschien is het wel een telefoontje met een vriend dat nergens over gaat. Als je erbij stil staat dat je het kan, wordt het allemaal iets om te vieren.

Kijk morgen avond met z'n allen naar de late editie van Hart van Nederland op SBS6 om 22.30uur. Morgen komen ze me filmen voor een item in het programma. Mijn boek komt ter spraken en waarschijnlijk gaat het ook wel iets te maken hebben met fietsen.
Morgen dus... SBS6 om 22.30 uur.

Vier zoveel je vieren kan.

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

Het eerste boek van Joop Zoetemelk

Dat het de vorige week in Frankrijk bijzonder zou gaan worden dat wist ik wel. Ik wist namelijk van vorig jaar dat de energie die mensen daar bij elkaar naar boven halen omgekend is. De Alpe is een verschrikkelijke berg, te hoog, te steil en de top is veel te ver. Om het ding voor jezelf meer dan twee keer op te rijden is al belachelijk, maar om 'de puist' zes of zeven keer achter elkaar te beklimmen is compleet gestoord.
Toch kan het!
Het kan met kracht die je van anderen krijg, het kan met de emotie die vrijkomt op een dag dat je je meer dan eens beseft wat er nog allemaal kan en het kan ook op de dag dat je in de gaten krijgt dat het makkelijk te doen is, zolang je het maar voor iemand anders doet.
Op die dag dus, 4 juni 2009 fietste ik met nog meer beelden in mijn hoofd. Ik zag mezelf achter mijn bureau zitten schrijven aan mijn boek. Ik zag mezelf herlezen en puzzelen op de woorden die echt niet altijd vanzelf op het papier kwamen. Op maandag ging het nooit, op dinsdag was ik lekker ingekomen en woensdag bleek de dag om door de werken. Mijn gedachten over het ziekenhuis en hoe het toen allemaal geweest was, werden helder in mijn geest. Ook op deze woensdag kreeg ik het eerste exemplaar van '37 nietjes' overhandigd door niemand minder dan Joop Zoetemelk. De hartelijke persoon die altijd bescheiden is en soms haast nog verlegen lacht, stond ineens achter me. De woorden van Bert Kranenbarg zal ik nooit vergeten. "wat zou je ervan vinden als je het eerste exemplaar overhandigd zou krijgen door een oud-tourwinnaar, door iemand die de etappe naar L'Alpe D'Huez heeft gewonnen?" Ik zal het nooit vergeten.


De dag daarna draaide ik na de afdaling van de vierde beklimming de camping op om over de startmatten te rijden. Piep piep en ook mijn telefoon hoorde ik tringelen. Het was Amarens die me beld om te melden dat er een cameraploeg op me te wachten stond. Toevallig zag ik het al voor me neus want daar stond ze voor de receptie van de camping met twee mannen van de NOS.
"Zij willen je graag even filmen tijdens je beklimming".
Dat leek me niet z'n probleem aangezien de man met de camera en de redacteur die erbij was, meteen vertelden waarvoor het was...
"We willen je heel graag uitnodigen voor het programma 'de avondetappe' van Mart Smeets!"
Het duurde even voordat ik besefte wat dat betekende. Het zou er dan ongeveer op neerkomen dat ik tijdens de Tour in het startkamp en in het finishdorp zou mogen rondlopen en met de renners praten; het zou betekenen dat ik misschien wel Lance van heel dichtbbij kan zien; het zou betekenen dat ik een stuk van het parcours mag rijden en als klap op de vuurpijn, mag ik ook nog 's avonds met Mart Smeets over mijn hobby praten en over mijn boek vertellen.

18 juli 2009: 'de avondetappe' met Sebastiaan Langeveld (raborenner en topper in de voorjaarklassiekers) en ene Thomas Zijlma (debiel die het gaaf vindt om zeven keer de Alpe op te rijden en die, naar het schijnt een, boek heeft geschreven.)

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
nr 16

Terug, maar nog niet thuis

Met mijn hoofd nog in de Alpe D'huzeswolk vertoef ik nu toch alweer vanaf afgelopen zaterdag in Amsterdam. Vreemd is het om binnen één dag weer terug te zijn uit het oord waar ik het hele jaar weer had willen zijn.

Op Vrijdag middag van de vorige week reisde ik samen met Sarah af naar het hopelijk zonnige zuiden van de Franse Alpen. Een nachtje slapen in een prima hotel in het Franse nomansland liet ons uitgeslapen de reis voortzetten richting het hooggebergte van Europa. Een oponthoud door een te snelle maneuvre op de tolweg en een duur grapje door de tunnel van Frejus, bracht ons met een klein ommetje door Italie in het Prachtige maar koude Briancon. Gegarandeerd succes voor een mooie aankomst van de Tour de France, was het er nu winderig en regenachtig. Het mocht de pret niet drukken want het kleine maar gezellige hotel dat gerund werd door een oma'tje dat zich nog oppersexy voelde, heeft ons heerlijk doen uitrusten.

Maandagochtend was het dan eindelijk tijd om over de Col de Lautaret naar Bourg D'Oisans te vertrekken om daar weer een schitterende week te beleven. Mijn vrienden waren ten delen allemaal al present en de laatste afvaardigingen van het aanmoedigingsteam zouden op dinsdag en woensdag arriveren.

Dondedag!
Om half vijf had ik de eerste tranen al over de wangen, want zondat dat ik het van te voren wist, stond daar in eens mijn zusje, mijn broer en zijn vriendin op het plateau voor mijn huisje. Het was nog donker, maar het was meer dan duidelijk. Mijn benen voelden goed en ik was goed hersteld van mijn snelste beklimming op de alpe (58.40 min).
Ik had er nu echt zin in.
Het was nog fris, maar er gloorde licht in het oosten en alle opgeladen kanjers stonden klaar voor de start. In eens was het daar en in eens vloog ik door de bochten. Een fractie van een seconde later hoorde ik het geschreeuw dat me in de oren schalde van mijn vrienden die me boven op de top opwachtten. De beklimming was voorbij gevlogen en in een serene rust van de ochtend zat de eerste beklimming erop. Dit beloofde wat want ik had goede benen en de kop was hard en sterk.
Beklimming twee vloog voorbij en beklimming drie was prachtig. Mijn broer, die dit jaar niet getraind had, werkte hard en ik hield een beetje in. was hij het vorig jaar die mij naar boven moest praten, dit jaar had hij de ondersteuning nodig. Het was fantastisch om het weer te beleven.
Vier deed pijn, de benzine in mijn motortje raakte een beetje op en bovengekomen moest er flink getankt worden. Pasta, boullion, water en repen werkte ik prichtmatig naar binnen maar het resulteerde in een snelle vijfde klim, samen met Joost. Ik ken Joost nog niet zo lang, maar je leert elkaar tijdens het afzien goed en snel kennen. Hij kan fietsen als een beest en lachen en grijnzen dat je er zelf ook van in een kreukel schiet, heerlijk.
Zes met Tamas, want zo hoort het en zeven ook met hem. Maar Percy, Chris, Joost en Danielreden ook in mijn zog. De achtste had ik wat inspanning nog makkelijk eruit kunnen persen maar het was de tijd waar ik gebrek aan had.
Voldaan en met de tranen over mijn wangen sprintte ik hard de laatste meters naar de top. Schor van het aanmoedigen van de andere strijders en tevreden over mijn prestatie daalde ik rustig alle elf kilometers weer af. Al mijn makkers van Alpe D'HuZes hebben verschrikkelijk afgezien, we hebben onbedaalrijk gelachen, we hebben er een schitterende dag van gemaakt die zal voortduren tot we volgend jaar naar Frankrijk mogen. Ik he er nu al zin in!

Er volgt heel snel meer. Mijn boek komt woensdag ter spraken en dan zal ik ook iets laten horen over wijn drinken met Mart Smeets.

Tot snel.

Hartelijke groet

Thomas Zijlma
nr 16

Er gebeurt zoveel

Reed ik vorig jaar de Alpe D'Huez nog zes keer op, heb ik dit jaar op TV beloofd 'de verschrikkelijke puist', acht keer op te rijden.

Naast Mark Rutte en tegenover Reinier van de Berg en Hans Neven, zat ik in eens bij Knevel en van den Brink aan tafel. Ik zag mezelf later tamelijk rustig mijn verhaal vertellen. Er komt een boek uit waarvan ik de titel voor me op tafel heb liggen en ik ga met mijn eigen belvenissen als kankerpatient ter motivatie acht keer naar de top van die berg rijden.

Mijn boekpresentatie of wat daar dan ook voor moois voor in de plaats mag komen, heb ik moeten loslaten. Het enige dat ik weet is dat er in Frankrijk 100 exemplaren zullen zijn. Ik krijg ze echter pas te zien op de verschijningsdatum 4 juni. Maar hoe dat gebeurt, op welke manier en door wie of wat, is me raadsel. Mooi wordt het wel. Spannend ook.

Liefs morgen de dag dat ik zal vertrekken volgt er meer, maar voor nu: een fijne dag en als je nog niet naar Knevel en van den Brink gekeken hebt... uitzendinggemist.nl

Waanzinnigbedankt voor alle mooi steunbetuigingen en lieve smsen. Het is fantastisch om te merken dat jullie zo waarderen waar ik mee bezig ben.

Hartelijke groet,

Thomas
nr 16

Er gebeurt zoveel

Nog één nachtje slapen en dan vertrek ik samen met mijn lieve vriendin naar het zonnige zuiden, waar die verschrikkelijke berg weer op mij ligt te wachten. Was ik vorige keer binnen een dag zes keer op de top te vinden, nu heb ik op TV nog wel, beloofd om acht keer boven te geraken.
Ter degen ben ik weer voorbereid, de kilometers gemaakt, de motivatie stort zich langzamerhand uit mijn neus en oren en ik denk dat er binnen een dag ook Alpe D'HuZestekentjes in mijn ogen staan.

Mijn boek komt vandaag van de drukker en het hatelijke is dat ik het pas te zien krijg op de daadwerkelijke verschijningsdatum. Geen voorproefje, niet nog even lezen voordat de meute er zich aan vergrijpt, niet alleen in mijn kamer mijn werk en mijn verhaal honderd keer omdraaien en besnuffelen, nee. Het wordt op een gegeven moment in de week waar ik het hele jaar naar toe leef, op een onbewaakt ogenblik, over me uitgestort. Ik weet er niets van, dus vraag me er ook maar niets over want ik vind het veel te spannend.

Inmiddels weten meer dan 1 miljoen mensen ook dat ik een boek heb geschreven, want
26-05-2009 was mijn nationale televisiedebuut bij het waanzinnig goedbekeken programma Knevel en van den Brink. Naast Mark Rutte en tegenover Hans Neven en Reinier van der Berg vertelde ik mijn verhaal, over mijn ziekte, mijn motivatie en mijn doen om voor het KWF acht keer de Alpe D'Huez op te fietsen.

Iedereen weet het en dus moet het maar gebeuren ook.

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

Amstel Gold Race en nog meer kilometers maken

Beste lezers,

Wie denkt dat het een peulenschil is om op één dag 250 kilometer door de Limburgse heuvels te fietsen, heeft gelijk! het motto opgevenisgeenoptie brengt je overal.
Van vorig jaar kan ik me herinneren dat het de hele dag koud was, dat de heuvels er onbarmhartig bijlagen en dat het parcours was volgestampt met krukken en kneuzen die nog maar zelden een racefiets van dichtbij hebben aanschouwd. Sterker nog, er waren er velen die op die natte dag in april, voor het eerst het knoestige zadel onder de billen voelde stuiteren.
Deze keer was de voorbereiding beter. Niet alleen heb ik harder getraind, maar ook wist ik precies wat me te wachten stond. De eerste 130 km raffelden Klaas Veenbaas, de locomotief van Alpe D'HuZes, Menno van Winden de man die geen introductie behoeft en ik in hoog tempo af. De zon, flauwtjes aanwezig, bracht enige verwarming in het mistige Limburg. Mijn kilometerteller werkte niet dus daar had ik ook geen omkijken naar.
Bij de derde ravitailleringspost ging het mis. Het eten dat ik in grote hoeveelheden voor deze tocht in mijn maag had gepropt vormde een harde bal die niet verder werd gestuuwd richting de darmen. Gevolg: maagpijn, buikpijn, misselijkheid, gasvorming. Dat laatste was mijn enige wapen om medefietsers op afstand te houden, maar ook dat mocht niet baten.
Rustig aan dan maar. En verdomd, 40km later ging het weer. Dramatisch ver weggezakt in het deelnemersveld, toch nog een van de beste kornuiten tegen het lijf gefietst. Erwin van der Heijden "de doorzetter met tractus iliotibialis" (ontstoken peesblad aan de rachter knie). Samen trotseerden we de finale van de Amstel Gold Race; inmiddels niet zo Gold meer omdat het regende en koud geworden was. Kruisberg, Eyserbosweg, Huls, Bergseweg, Fromberg, Keutenberg en Cauberg. Ik was na 180 km volledig hersteld! Mijn eten was op de plek gekomen waar het hoorde, mijn benen voelden weer krachtig en lachend passeerde ik de meest listige obstakels van de race.
Achteraf: geen centje pijn.

Deze week stond in het teken van de benen losjes laten draaien en nog één keer een flinke klap erop te geven alvorens ik dit weekend weer afreis naar Limburg om deel te nemen aan de heuveltocht Klimmen - Banneux - Klimmen. Twee weken lekker doorfietsen en dan de finale van het trainingswerk van 2009: 5 dagen mijzelf afbeulen in de Vogezen.

De sponsoring is een beetje minder hard gaan lopen en dus... verwacht nog een offensief voordat het echte werk gaat beginnen in de Franse Alpen!

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
nr 16

WTC Spiningmarathon

Wie er zin heeft om op een geweldige locatie de beentjes te laten draaien voor stichting Alpe D'HuZes, let op!
Het deelenmersteam van de gemeente Amsterdam organiseert op 16 mei bovenop het dak van het Word Trade Center in Amsterdam een 4 uur durende spinningmarathon. Op dreze zaterdag is het mogelijk om de gehele met glas omgeven bovenste verdieping van het WTC onveilig te maken met snorrende fietsen en voor degenen die een extra duit in het zakje willen doen, is het zelfs mogelijk om echt op het dak de zweetdruppels over Amsterdam uit te laten waaien.

Voor wie zin heeft, kijk even op www.amsterdam.nl/opgevenisgeenoptie

Hartelijk groet,

Thomas Zijlma
nr 16

Draaien en suizen

Beste Lezers,

Niet dat het er mij om te doen is hier reclame te maken voor een wielenmerk, maar het moet me toch even van het hart. Afgelopen zondag heb ik voor het eerst mogen genieten van mijn nieuwe Italiaanse wielset: Marchisio Zefir x 75. Stijf en licht is het devies en dat valt te merken. Mijn oude wielen waren nodig aan vervanging toe en dus was het even zoeken naar een goed alternatief, maar dat is gevonden. Door de naven van carbon zoeft de weg bij het aanzetten hartverwarmend onder me door en ook het versnellen gaat soepeler. Draaien en keren was tot voor kort wel eens spannend met mijn 'slappe'en logge wielen. Nu geeft het een zeker en strak gevoel. Ook een nieuw setje lichte banden zorgt voor minder roterende massa... op naar 4 juni: nog 59 dagen.

Deze week staat natuurlijk in het teken van trainen en rusten, zoals dat altijd gaat, maar tijdens het rusten staat er iets heel belangrijks te gebeuren. Sinds vrijdag ben ik in het bezit van de proefdruk van 37 nietjes. Belangijk is om de allerlaatste puntjes op de I te zetten; nog één keer alles doorlezen; nog één keer kijken of alles staat op de plek waar het moet staan. Over anderhalve week zal het dikke pak papier naar de drukker gaan. Spannend.

Ik heb aan de rechter kant in het keuzemenu een link gezet 'doneer'. Daar kunnen jullie je bijdragen voor mijn monstertocht en natuurlijk voor de kankerbestrijding deponeren.

Tot snel.

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
nr 16

Trainen in Limburg

Beste lezers,

Mijn boek gaat deze week voor de eerste versie naar de drukker! Even een weekje rust in mijn hoofd. Het redigeerwerk van Maria (van uitgeverij AW Burna) heeft knalhard gewerkt om alles door te ploegen. Aan mij de taak daarna om te kijken naar haar werk en hier en daar nog wat fijnslijperij toe te passen. Volgende week komt het eerste ruwe exemplaar mijn kant op voor de allerlaatste en finale check...

Met deze geruststellende en ook weer spannende gedachte, stapte ik afgelopen zondag vroeg in de trein om af te reizen naar het zonnige Valkenburg. Daar werd door Remy Meijers (en vele anderen) een spinningmatathon georganiseerd in de Polfermolen, het sportcentrum van Valkenburg. De eerste sessie heb ik niet mee kunnen maken, maar de laatste dikke twee uur heb ik de benen heftig laten draaien op de fiets. De finale van de Brabantse Pijl volgende wij op het grote scherm, met commentaar en opzwepende woorden van Remy en daarna was de laatste serie een klimtijdrit, staand op de pedalen naar de top van de Alpe D'Huez... Met de stampende dijen van Lance Armstrong die Ivan Basso verslond en iedereen de vernieling in reed, geprojecteerd op de muur was het een koud kunstje om me helemaal te geven. Voldaan van het spinnen kleedde ik me snel om zodat ik in het middagzonnetje ook nog kon genieten van de Limburgse heuvels. Vriend Niek (en een vriend van hem) die daar toevallig ook was, trof ik na een telefoontje op een kruising nabij Klimmen. Na anderhalf uur knallen, was het mooi geweest en moegefietst liet ik me voor de laatste keer van de Cauberg naar beneden suizen.

Het huis van Remy, zijn lieve vrouw en drie mooie dochtertjes was snel gevonden. Het eten smaakte opperbest, de thee was heerlijk, het glas wijn voor het slapen maakte me lekker rozig en het bed waar ik vorig jaar voor de Amstelgoldrace ook in geslapen had, lag weer uitstekend.
's Morgens bij tijds weer op om het koerspak weer aan te trekken en na het ontbijt te beginnen aan de Mergellandroute. Over vele bekende heuvels en af en toe door de wat minde mooie gedeelten van Limburg, was het toch mooi 'de finale' van de Amstelgoldrace alvast weer eens door te fietsen. Eyserbosweg, Keutenberg, Fromberg en Cauberg ook nog maar een keer.
Niet hersteld van de zondag kostte het me was moeite om ontspannen te rijden, maar het blijft altijd mooier van het westelijk havengebied van Amsterdam!

Het was een prachtig weekend en een lekker voorbereiding voor De Goldrace van 18 April en de week daarne Klimmen-Banneux-klimmen.

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
nr 16

PS Wil je nog doneren? klik dan even op: http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/ThomasZijlma/Individuele-renners/doneren.aspx

Rust is een schone zaak

Beste lezers,

Natuurlijk heb ik mezelf enorm verwend met de nieuwe Sram Red groep op mijn fiets, maar het zogenaamde 'compact'rijden gaat toch anders dan de tripple waar ik aan gewend was. Het merendeel van mijn fietstochten reed op mijn '42' en als de wind het toe liet, koos ik soms voor het grote mes, de '53'. (het aantal tandjes op de voorbladen). Met de 'compact' heb ik de keuze uit 34 of 50 tandjes op mijn voorblad waardoor ik in Nederland standaard veroordeeld ben tot de '50'. Voor de echte cracks is dat nog niet 'het grote mes' maar voor mij is het toch een omschakeling. Waar ik voorheen met een hoog beentempo in een lichte versnelling reed, moet ik nu kiezen voor een lager beentempo en een zwaarder verzet. De spieren in mijn benen hebben nu 3 weken de tijd gehad om aan de Redgroep te wennen. Ze zijn afgebeuld en gepijnigd waardoor ik de laatste twee weken onafgebroken met pijn en zuur in de benen mijn dag door moest komen.
DEze week staat dus in het teken van rusten. Minder fietsen, de benen zonder veel weerstand op mijn tacx laten draaien en goed eten en drinken. De bruine boterhammen met appelstroop verwissel ik geregeld voor Brinta, havermout of nog beter, poffertjes (zonder boter natuurlijk). Dat rusten bevalt me even uitstekend. Opladen voor een nieuwe serie van zware trainingsweken die ik ga beginnen met een weekend Valkenburg. Als voorproefje voor de Amstelgoldrace zal ik zondag mee doen met de spinningmarathon die Remy Meijers organiseerd in Valkenburg en de maandag daarop, zal ik de Mergellandroute (150km) door de Limburgse heuvels gaan rijden. Dan een week doorjakkeren om het weekend daarop te knallen tijdens het baanwielrennen op Sloten. Ik voor de tweede keer proberen om het op het gladde maar scherpe hout staande te houden.

Wat de sponsoring betreft mag ik niet klagen want vorige weken is er goed gedoneerd, maar velen laten het nog afweten... Dus wanneer je je geroepen voelt: http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/ThomasZijlma/Individuele-renners/doneren.aspx

Verder is er wat de gezondheid om weer goed nieuws te melden. Afgelopen maandag stond het jaarlijkse bezoek aan het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis weer op de rol. Omdat het niet zo heel spannend meer is, ga ik meestal alleen naar de dokter, naar het bloedprikken en naar de longfoto. Omdat mijn eigen arts met welverdiend pensioen is, kom ik tegenwoordig als 'speciaal geval' op audientie bij de geneesheer directeur van het ziekenhuis. Hij is de man die mij door het traject met hogedosis kuren heeft heengeloods. Ik ken hem minder goed en vorig jaar de eerste keer weer bij hem vond ik het erg spannend. Nu merkte ik dat hij erg vriendelijk is en enthousiast ook. De foto die ik had megenomen van mijzelf op de Alpe D'Huez vond hij schitterend. Bloed, foto, het knijpen, luisteren en voelen verliep allemaal volgens mijn plan om nooit meer ziek te worden...

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
nr 16

Vorderingen

Beste Lezers,

Gestaag druppelt er steeds meer sponsorgeld binnen. Ook de mensen die vorig jaar snel gedoneerd hadden, worden weer wakker en dragen opnieuw hun steentje bij voor het KWF. Missschien hebben sommigen van jullie al gezien dat er een ware hoogleraar ana de VU komt die zich gaat bezig houden met de ALpe D'HuZeskunde. De vacature is geopend en zal met name inhouden te onderzoeken hoe gelukkig en gezond te leven met kanker. Zijn loon zal worden betaald met geld dat wij ophalen met Alpe 'D'HuZes en het is een onderdeel van het onderzoeksprogramma A-CARE dat wij hebben gestart. Een grootscheepse revalidatie studie voor kankerpatienten omdat het steeds vaker voorkomt dat mensen steeds langer gelukkig en gezond leven met kanker. Geweldig toch.

De zon breekt inmiddels ook weer door en omdat de benen weer geschoren zijn (in december trouwens ook al) maar ze nu ook weer aan de zonne-olie kunnen geloven, begint het er zowaar weer echt gesoigneerd uit te zien. Mijn vel is nog steeds bruin van vorig seizoen, maar wat extra kleur kan helemaal geen kwaad. Ook de trainingen gaan met het mooie weer een nieuwe inpuls krijgen. Het moet vooral verder en langer! in de winter heb ik een goede basis gelegd en in deze laatste maanden moet er minimaal 1000km per maand erbij komen, maar als het aan mij ligt gaat dat zeker lukken. Rondjes Markermeer staan op het programma, de Amstelgoldrace, De Waalse pijl en een trainingskamp in Oostenrijk! Zo moet het lukken om de voor mij opgerichte hyves niet te verloochenen. 'Thomas haalt de 8!'(.hyves.nl) zal ik dus halden op 4 juni!

Ik heb er zin in.

Trouwens, het is nog maar 79 dagen...

Hartelijke groet,

Thomas
nr 16

Nieuwe spullen

De voorbereidingen voor Alpe D'HuZes 2009 zijn weer in volle gang. Steeds meer mensen weten de 'doneer knop' te vinden op mijn eigen pagina http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/ThomasZijlma/Individuele-renners en daardoor druppelt ook het sponsorgeld gestaag binnen.
Het trainen neem ik vijf keer per week voor mijn rekening en ook vandaag staat er weer een lekkere rit van vier uur gepland. De benen zijn geschoren en de kriebels die horen bij de volgende deelnemersbijeenkomst op 7 maart in Apeldoorn in het nieuwe wielerstadion beginnen zich langzaam van me meester te maken. Nu gisteren ook het wielerseizoen echt begonnen en ook vandaag er weer over de Belgische wegen wordt geploeterd, krijg ik direct zin in de Amstel Gold Race. Afgelopen weekend was ik met Sarah aan het genieten in Thermae 2000 boenop de Cauberg en volgende maand sta ik daar weer, alleen dan met 250 km in de benen door de Limburgse heuvels. Heerlijk.
Ook de fiets heeft een pimpbeurt gekregen die in twee etappes gaat. Afgelopen week is de volledige schakelgroep van Shimano Ultegra vervangen door de schitterende en lichte Sram Red groep. Ik kan me nu echt meten met Lance Armstrong want ook hij is in het bezit van deze techniek. Hopelijk arriveren volgende week ook de nieuwe wielen die de fiets helemaal af zullen maken. Twee kilo minder gewicht aan de fiets is toch een hele verademing! Boven een filmpje van al dat moois.

Ik ga eten en trainen en voor jullie: op naar de doneer knop.

Hartelijke groet
Thomas Zijlma
nr 16

Voila, 37 Nietjes

Ook van het Omslag ben ik trots eigenaar!



De inhoud komen jullie te weten op4 juni!

Hartelijke groeten

Thomas Zijlma
nr 16

'37 Nietjes' begonnen aan opmars

Beste Lezers,

Velen van jullie zijn op de hoogte van het feit dat ik naast mijn trainingen ook bezig ben met het schrijven van een boek. AW Bruna is de gelukkige uitgeverij en ik ben de gelukkige schrijver. Omdat het mij nog niet gelukt is het volledig omslag op deze site te zetten krijgen jullie wel vast een voorproefje. Via www.boekeenschrijver.nl kunnen jullie aan de rechterkant in een steeds wisselend gedeelte van de site, mijn boek voorbij zien komen.
De schitterende aanbiedingsfolder die door AW gemaakt is zal ik ook binnenkort in handen krijgen (ik heb hem namelijk wel al gezien) en ook aan jullie tonen.

Het begint al lekker op te schieten. op 2 maart lever ik mijn maniscript in en zullen er nog een aantal weken van schaverij en slijperij plaatsvinden alvorens het naar de drukker zal gaan. Op 4 juni zal 37 nietjes verschijnen. Het wordt een prachtige dag want AW Bruna geeft bekendheid aan mijn boek en aan Alpe D'HuZes en andersom. Heerlijk.

De benen beginnen in omvang flink toe te nemen en ook het duurvermogen bouwt erg goed op. Geduld en doorzettingsvermogen zijn een schone zaak.

Tot snel

Groet, Thomas
nr 16

Opgeven is geen optie

Lezers,

Vandaag schijnt de zon en met de straaktjes die ons proberen warm te maken, sijpelt ook steeds meer het Alpe D'HuZesgevoel mijn lijf in. Ik train vijf keer per week en werk me ste vast in het zweet om in die eerste mooie week van juni weer te fietsen voor mijn leven. Als ik bedenk dat het nog maar 112 dagen duurt totdat het startschot van Peter Kapitein ons weer minimaal zes keer die berg opjaagt, voel ik het kippenvel alweer over mijn rug trekken.
Ook de sponsoren beginnen zich langzamerhand weer te laten horen. Het advocatenkantoor Barents en Krans waar mijn broer werkt, heeft dit jaar weer 500 Euro gedoneerd.
Ook vorige maand heeft Futura zich weer gemeld om 500 Euro te storten en steeds meer mensen hebben ook weer het gevoeld dat ze Alpe D'HuZes een geldbedrag moeten overmaken. Toch zou ik wat hen betreft nog wat meer inzet willen zien. Voor de sponsoren en voor de donateurs geldt namelijk hetzelfde als voor de deelnemers: opgeven is geen optie.

Een beroemd wielrenner, namelijk de winnaar van La Grande Boucle Carlos Sastre heeft zich dit jaar als ambasadeur van Alpe D'HuZes en Ven24Cancer (spreek uit Ventoux for Cancer) uitgeroepen. http://www.youtube.com/watch?v=-WqwyySb7Ro geeft via youtube toegang tot de ontboezemingen van Sastre. Ook hij spreekt de magische woorden: opgeven is geen optie.

Sponsor zonder mate!

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
nr 16

Twee belangrijke mededelingen

Mededeling 1.
Sinds vandaag is op de site van de deelnemers van Alpe D´HuZes de mogelijkheid in werking getreden om via IDEAL een bedrag over te maken dat direct op ´de rekening´ van de gesponsorde rijder komt. Natuurlijk komt al het geld op de gigantische hoop die er nu alweer voor het KWF wordt verzameld, maar meteen wordt er op mijn conto bijgehouden hoeveel geld ik in mijn eentje heb opgehaald.

Schroom dus niet verschrikkelijk te storten. Voor grote sposoren en bedrijven is het beter contact op te nemen omdat ze dan een gepersonaliseerde factuur krijgen toegestuurd.

Mededeling 2.
Toen de maand oktober nog maar net begonnen was gebeurde er iets bijzonders. Mijn broer werd gemaild door Paul Sebes. Deze Paul is een dispuutsgenoot van mijn broer geweest en heeft tegenwoordig in Amsterdam een literair agentschap in Amsterdam en hij was via het stukje over 'Amsterdamse Lance Armstrong' op deze blog terecht gekomen. Daar heeft hij natuurlijk met heel veel interesse gelezen over waar ik mee bezig ben. Hij las mijn stukken en las over mijn verhaal, en daarna bedacht hij het volgende:
Zou het kunnen zijn dat Thomas de broer is van die andere Zijlma die ik ken? Ja natuurlijk was dat zo en op die manier was de link snel gelegd.
Paul mailde mij, ik mailde Paul en de dag na het eerste mailtje had ik de afspraak aan de kerkstraat in Amsterdam. Daar werd het plan gesmeed om een boek te schrijven over mijn strijd tegen kanker en het overwinnen van de Alpe D'Huez.
Ik sloeg aan het schrijven en de literair agent begon als een bezetene naar een uitgeverij op zoek, die na 6 weken ook gevonden was.
Uitgeverij AW Bruna zal mijn boek '37 Nietjes' uitgeven in juni!

Zeer binnenkort zal ook het omslag op deze blog verschijnen.
37 Nietjes wordt mijn eigen persoonlijke verhaal over het vechten tegen de kanker die me er bijna onder heeft gekregen en zal gaan over het bedwingen van de Alpe D'Huez.

Belangrijk is het boek in juni te kopen en voor nu is het belangrijk te storten via http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/ThomasZijlma/Individuele-renners

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
nr 16

Lance Armstrong Foundation Armbandjes

Beste Lezers,

Vanuit Amerika zijn er 9 armbandjes van de Lance Armstrong Foundation komen aanwaaien die ik jullie graag zo duur mogelijk wil verkopen. De gehele opbrengst van het armbandje gaat naar Alpe D´HuZes, dus schroom niet flink meer te besteden dan de minimale 5 Euro die ik voor het bandje vraag.
Ik zal het bandje naar de koper opsturen per post en het bedrag dat mijn ten deel is gevallen in z'n geheel overmaken naar Alpe D'HuZes.

Mail mij voor interesse of reageer op dit bericht.

Hartelijke groet,

Thomas
nr 16