Dat het de vorige week in Frankrijk bijzonder zou gaan worden dat wist ik wel. Ik wist namelijk van vorig jaar dat de energie die mensen daar bij elkaar naar boven halen omgekend is. De Alpe is een verschrikkelijke berg, te hoog, te steil en de top is veel te ver. Om het ding voor jezelf meer dan twee keer op te rijden is al belachelijk, maar om 'de puist' zes of zeven keer achter elkaar te beklimmen is compleet gestoord.
Toch kan het!
Het kan met kracht die je van anderen krijg, het kan met de emotie die vrijkomt op een dag dat je je meer dan eens beseft wat er nog allemaal kan en het kan ook op de dag dat je in de gaten krijgt dat het makkelijk te doen is, zolang je het maar voor iemand anders doet.
Op die dag dus, 4 juni 2009 fietste ik met nog meer beelden in mijn hoofd. Ik zag mezelf achter mijn bureau zitten schrijven aan mijn boek. Ik zag mezelf herlezen en puzzelen op de woorden die echt niet altijd vanzelf op het papier kwamen. Op maandag ging het nooit, op dinsdag was ik lekker ingekomen en woensdag bleek de dag om door de werken. Mijn gedachten over het ziekenhuis en hoe het toen allemaal geweest was, werden helder in mijn geest. Ook op deze woensdag kreeg ik het eerste exemplaar van '37 nietjes' overhandigd door niemand minder dan Joop Zoetemelk. De hartelijke persoon die altijd bescheiden is en soms haast nog verlegen lacht, stond ineens achter me. De woorden van Bert Kranenbarg zal ik nooit vergeten. "wat zou je ervan vinden als je het eerste exemplaar overhandigd zou krijgen door een oud-tourwinnaar, door iemand die de etappe naar L'Alpe D'Huez heeft gewonnen?" Ik zal het nooit vergeten.
De dag daarna draaide ik na de afdaling van de vierde beklimming de camping op om over de startmatten te rijden. Piep piep en ook mijn telefoon hoorde ik tringelen. Het was Amarens die me beld om te melden dat er een cameraploeg op me te wachten stond. Toevallig zag ik het al voor me neus want daar stond ze voor de receptie van de camping met twee mannen van de NOS.
"Zij willen je graag even filmen tijdens je beklimming".
Dat leek me niet z'n probleem aangezien de man met de camera en de redacteur die erbij was, meteen vertelden waarvoor het was...
"We willen je heel graag uitnodigen voor het programma 'de avondetappe' van Mart Smeets!"
Het duurde even voordat ik besefte wat dat betekende. Het zou er dan ongeveer op neerkomen dat ik tijdens de Tour in het startkamp en in het finishdorp zou mogen rondlopen en met de renners praten; het zou betekenen dat ik misschien wel Lance van heel dichtbbij kan zien; het zou betekenen dat ik een stuk van het parcours mag rijden en als klap op de vuurpijn, mag ik ook nog 's avonds met Mart Smeets over mijn hobby praten en over mijn boek vertellen.
18 juli 2009: 'de avondetappe' met Sebastiaan Langeveld (raborenner en topper in de voorjaarklassiekers) en ene Thomas Zijlma (debiel die het gaaf vindt om zeven keer de Alpe op te rijden en die, naar het schijnt een, boek heeft geschreven.)
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
nr 16
maandag 15 juni 2009
maandag 8 juni 2009
Terug, maar nog niet thuis
Met mijn hoofd nog in de Alpe D'huzeswolk vertoef ik nu toch alweer vanaf afgelopen zaterdag in Amsterdam. Vreemd is het om binnen één dag weer terug te zijn uit het oord waar ik het hele jaar weer had willen zijn.
Op Vrijdag middag van de vorige week reisde ik samen met Sarah af naar het hopelijk zonnige zuiden van de Franse Alpen. Een nachtje slapen in een prima hotel in het Franse nomansland liet ons uitgeslapen de reis voortzetten richting het hooggebergte van Europa. Een oponthoud door een te snelle maneuvre op de tolweg en een duur grapje door de tunnel van Frejus, bracht ons met een klein ommetje door Italie in het Prachtige maar koude Briancon. Gegarandeerd succes voor een mooie aankomst van de Tour de France, was het er nu winderig en regenachtig. Het mocht de pret niet drukken want het kleine maar gezellige hotel dat gerund werd door een oma'tje dat zich nog oppersexy voelde, heeft ons heerlijk doen uitrusten.
Maandagochtend was het dan eindelijk tijd om over de Col de Lautaret naar Bourg D'Oisans te vertrekken om daar weer een schitterende week te beleven. Mijn vrienden waren ten delen allemaal al present en de laatste afvaardigingen van het aanmoedigingsteam zouden op dinsdag en woensdag arriveren.
Dondedag!
Om half vijf had ik de eerste tranen al over de wangen, want zondat dat ik het van te voren wist, stond daar in eens mijn zusje, mijn broer en zijn vriendin op het plateau voor mijn huisje. Het was nog donker, maar het was meer dan duidelijk. Mijn benen voelden goed en ik was goed hersteld van mijn snelste beklimming op de alpe (58.40 min).
Ik had er nu echt zin in.
Het was nog fris, maar er gloorde licht in het oosten en alle opgeladen kanjers stonden klaar voor de start. In eens was het daar en in eens vloog ik door de bochten. Een fractie van een seconde later hoorde ik het geschreeuw dat me in de oren schalde van mijn vrienden die me boven op de top opwachtten. De beklimming was voorbij gevlogen en in een serene rust van de ochtend zat de eerste beklimming erop. Dit beloofde wat want ik had goede benen en de kop was hard en sterk.
Beklimming twee vloog voorbij en beklimming drie was prachtig. Mijn broer, die dit jaar niet getraind had, werkte hard en ik hield een beetje in. was hij het vorig jaar die mij naar boven moest praten, dit jaar had hij de ondersteuning nodig. Het was fantastisch om het weer te beleven.
Vier deed pijn, de benzine in mijn motortje raakte een beetje op en bovengekomen moest er flink getankt worden. Pasta, boullion, water en repen werkte ik prichtmatig naar binnen maar het resulteerde in een snelle vijfde klim, samen met Joost. Ik ken Joost nog niet zo lang, maar je leert elkaar tijdens het afzien goed en snel kennen. Hij kan fietsen als een beest en lachen en grijnzen dat je er zelf ook van in een kreukel schiet, heerlijk.
Zes met Tamas, want zo hoort het en zeven ook met hem. Maar Percy, Chris, Joost en Danielreden ook in mijn zog. De achtste had ik wat inspanning nog makkelijk eruit kunnen persen maar het was de tijd waar ik gebrek aan had.
Voldaan en met de tranen over mijn wangen sprintte ik hard de laatste meters naar de top. Schor van het aanmoedigen van de andere strijders en tevreden over mijn prestatie daalde ik rustig alle elf kilometers weer af. Al mijn makkers van Alpe D'HuZes hebben verschrikkelijk afgezien, we hebben onbedaalrijk gelachen, we hebben er een schitterende dag van gemaakt die zal voortduren tot we volgend jaar naar Frankrijk mogen. Ik he er nu al zin in!
Er volgt heel snel meer. Mijn boek komt woensdag ter spraken en dan zal ik ook iets laten horen over wijn drinken met Mart Smeets.
Tot snel.
Hartelijke groet
Thomas Zijlma
nr 16
Op Vrijdag middag van de vorige week reisde ik samen met Sarah af naar het hopelijk zonnige zuiden van de Franse Alpen. Een nachtje slapen in een prima hotel in het Franse nomansland liet ons uitgeslapen de reis voortzetten richting het hooggebergte van Europa. Een oponthoud door een te snelle maneuvre op de tolweg en een duur grapje door de tunnel van Frejus, bracht ons met een klein ommetje door Italie in het Prachtige maar koude Briancon. Gegarandeerd succes voor een mooie aankomst van de Tour de France, was het er nu winderig en regenachtig. Het mocht de pret niet drukken want het kleine maar gezellige hotel dat gerund werd door een oma'tje dat zich nog oppersexy voelde, heeft ons heerlijk doen uitrusten.
Maandagochtend was het dan eindelijk tijd om over de Col de Lautaret naar Bourg D'Oisans te vertrekken om daar weer een schitterende week te beleven. Mijn vrienden waren ten delen allemaal al present en de laatste afvaardigingen van het aanmoedigingsteam zouden op dinsdag en woensdag arriveren.
Dondedag!
Om half vijf had ik de eerste tranen al over de wangen, want zondat dat ik het van te voren wist, stond daar in eens mijn zusje, mijn broer en zijn vriendin op het plateau voor mijn huisje. Het was nog donker, maar het was meer dan duidelijk. Mijn benen voelden goed en ik was goed hersteld van mijn snelste beklimming op de alpe (58.40 min).
Ik had er nu echt zin in.
Het was nog fris, maar er gloorde licht in het oosten en alle opgeladen kanjers stonden klaar voor de start. In eens was het daar en in eens vloog ik door de bochten. Een fractie van een seconde later hoorde ik het geschreeuw dat me in de oren schalde van mijn vrienden die me boven op de top opwachtten. De beklimming was voorbij gevlogen en in een serene rust van de ochtend zat de eerste beklimming erop. Dit beloofde wat want ik had goede benen en de kop was hard en sterk.
Beklimming twee vloog voorbij en beklimming drie was prachtig. Mijn broer, die dit jaar niet getraind had, werkte hard en ik hield een beetje in. was hij het vorig jaar die mij naar boven moest praten, dit jaar had hij de ondersteuning nodig. Het was fantastisch om het weer te beleven.
Vier deed pijn, de benzine in mijn motortje raakte een beetje op en bovengekomen moest er flink getankt worden. Pasta, boullion, water en repen werkte ik prichtmatig naar binnen maar het resulteerde in een snelle vijfde klim, samen met Joost. Ik ken Joost nog niet zo lang, maar je leert elkaar tijdens het afzien goed en snel kennen. Hij kan fietsen als een beest en lachen en grijnzen dat je er zelf ook van in een kreukel schiet, heerlijk.
Zes met Tamas, want zo hoort het en zeven ook met hem. Maar Percy, Chris, Joost en Danielreden ook in mijn zog. De achtste had ik wat inspanning nog makkelijk eruit kunnen persen maar het was de tijd waar ik gebrek aan had.
Voldaan en met de tranen over mijn wangen sprintte ik hard de laatste meters naar de top. Schor van het aanmoedigen van de andere strijders en tevreden over mijn prestatie daalde ik rustig alle elf kilometers weer af. Al mijn makkers van Alpe D'HuZes hebben verschrikkelijk afgezien, we hebben onbedaalrijk gelachen, we hebben er een schitterende dag van gemaakt die zal voortduren tot we volgend jaar naar Frankrijk mogen. Ik he er nu al zin in!
Er volgt heel snel meer. Mijn boek komt woensdag ter spraken en dan zal ik ook iets laten horen over wijn drinken met Mart Smeets.
Tot snel.
Hartelijke groet
Thomas Zijlma
nr 16
Abonneren op:
Posts (Atom)