Ordening der gedachten en een nieuwe uitdaging

In een verwoede poging mijn gedachten en ongrijpbare gevoelens over Alpe D'HuZes op een rijtje te krijgen dacht ik dat radiostilte wel op zijn plaats was. Niets blijkt minder waar. De laatste weken ben ik dan wel weer 'geland' maar het 'Alpe D'HuZesgevoel' heeft me niet meer losgelaten. Het idee was om mijn belevenissen gestructureerd en in rechte lijnen uit te zetten in mij volgend schrijven maar als ik over Alpe D'HuZes vertel komt er iedere seconde een nieuwe film aan me voorbij. Steeds zie ik andere bochten, steeds weer andere mensen in mijn gedachten en steeds andere gevoelens trekken door mij heen als ik aan alle 6 beklimmingen denk.

Toch hoop ik door bij beklimming 1 te beginnen en op die manier met al zijn 21 bochten bij de 126ste (laatste bocht dus: 21x6) aan te komen en voor het laatst de finish te bereiken.

Beklimming 1
Wat was het vroeg... mijn geest was meer dan wakker; gefocust op het moment van de eerste omwentelingen van mijn pedalen waar ik 10 maanden voor getraind had. Dit was het moment waar ik als een monnik al die maanden naar toe heb geleefd, vandaag mocht het gebeuren. 05.08uur... Vijf...vier...drie...twee... één... Dat was de start! Op het moment dat de laatste klank was weggestorven van het aftellen steeg er een waar gebrul los om ons aan te moedigen. Dat heb ik 'van horen zeggen' want ik heb er niets van meegekregen. In een roes en als een van de eerste draaide ik de camping af naar de bocht waar het allemaal ging beginnen. Achter me kijkend zag ik een schitterende sliert met schitterende mensen die schitterden van zichzelf en van hun meegebrachte fietslichtjes. Iedereen wenste elkaar succes klopte elkaar op de schouders bij het op slakkenmanier passeren...prachtig. Opperste concentratie voor de eerste beklimming, het opwarmen van het eigenlijk nog slapende lichaam dat de eerste meters wel haast niet van mij leek te zijn. Het was hard werken en aan de andere kant rustig blijven omdat je nog een aantal keren moet. Sparen en verdelen van de krachten was het devies.

Beklimming 2:
Ondanks dat het lijf nog niet helemaal wakker was, kreeg ik steeds meer het gevoel dat het wel echt van mij was. Dit kwam denk ik omdat ik me ook iets minder focuste op mezelf maar merkte dat wat ik aan het doen was echt heel gaaf was. met 400 mensen die helleberg bedwingen; niet eens voor jezelf, maar juist voor een ander. Het leek alsof de wolken wegtrokken en zo voelde ook mijn lijf en geest. De ene keer reed je mensen voorbij en de andere keer werd je voorbij geslopen maar voor iedereen was er een knipoog, een hand, en duwtje, wat bemoedigende woorden en de uitroep 'wat is dit mooi he'. Halverwege pikte ik aan bij (st)rijder 47; wat een lekker tempo was dat. Ergens bij bocht 10 (mijn bocht) fietsten we tegen elkaar op en tot bovenaan hebben we met elkaar gesproken over motivatie en over het waanzinnige waar we eigenlijk mee bezig waren. Vlak voor de top werd ik voorbij gestreefd door Matijs Jansen en Frank 'De witte parel' Schuurman die al grappend en filmend een praatje kwamen maken. (beiden beklommen 8 keer de puist met een mannenverzet! 39-25 voor de kenners noem ik grote klasse!)

Beklimming 3:
Om half negen was ik al op weg naar beneden voor mijn derde beklimming! Het ging eigenlijk als een zonnetje. Zij scheen dan wel niet en het was stervenskoud in de afdaling maar toch. Daar was ook Frank Speksnijder (nr 42) ineens. Als een dartel hertje (hij is 17 jaar) met het altijd energieke lijf, de gulle lach en de wat zenuwachtige manier van rijden kwam hij bij me achterop. De hele beklimming bleven we samen. Hij is een heel grote kleine man met een gouden hart. Voor zijn opa's is hij 8 keer omhoog gereden! Doordat hij naast me reed was ik nu helemaal wakker. Het lijf werkte zoals het moest werken en de geest was niet alleen meer bij het fietsen maar kon steeds meer genieten van de schitterende meiden in bocht 16, het geweldige aanmoedigingsteam in bocht 7 en mijn eigen contingent van 16 toppers die de hele dag overal en nergens waren te vinden voor morele steun (samen huilen en lachen) en fysieke steun (een beetje duwen hier en daar). Hand in hand met Frank gingen we over de streep...

Beklimming 4:
Met het idee dat de vierde beklimming een taaie zou gaan worden had ik vriend en aanbidder Daniel 'Il Dante' van Oort gevraagd met mij de klus voor de vierde keer te klaren. We deden het in mijn snelste tijd. Hij heeft onderweg goed begrepen wat het is om als ex-kankerpatient zoiets te doen. Over fietsen hoef ik hem niets te vertellen want deze man kan in 57 minuten de Alpe bedwingen, maar samen met alle medestrijders, kankerpatienten en overwinnaars was het hem duidelijk dat het hier eigenlijk niet om het fietsen gaat.

Beklimming 5:
Dit zou een mooie worden: met mijn broer Jesse zou ik deze vijde volbrengen. Ik dacht mooi samen met hem te gaan fietsen maar hij ging er als een speer vandoor. Het allerbeste was er bij namelijk toch wel af, maar hij zou hier een ware toptijd hebben neergezet als hij niet op een gegeven moment had gevraagd 'hoe wil je eigenlijk dat we dit gaan doen'?. Toen moest ik (ondanks wat broederrivaliteit) toch vragen iets zachter te rijden en gewoon naast me te komen fietsen om wat te praten over hoe mooi dit eigenlijk allemaal is. 6 jaar geleden stond hij naast mijn bed, hield hij mijn hand vast als ik niet lekker was, kocht hij een boxershort voor me met duiveltjes erop die me zouden helpen overwinnen... en kijk, het is gelukt...we rijden samen die berg op.

Beklimming 6:
Dit zou mijn laatste beklimming worden. De kou, de regen en de verkramping die ik moest verwerken in de afdalingen hadden echt hun tol geeist. Ik zou deze laatste glorieus maken: samen met een van mijn allerbeste vrienden Tamas. Ook hij weet wat het is om mij met kale kop in een bed te zien liggen, maar hier reden we dan. Sterker dan ooit; dat is nog eens vriendschap. Onderwerg wilde ik iedereen bedanken die me had aangemoedigd. In bocht 16 heb ik alle dames van het cheerteam vol op de mond gezoend en overal highfives uitgedeeld. In bocht 7 waar trouw het allerlekkerste water werd uitgedeeld ben ik afgestapt voor een dikke knuffel en nog meer handjeklap. Volgens mij kwam ik ook daar ergens Esther van Winden tegen die een trouwe fan is (en ik van haar) die ook een dikke smak verdiende. Er gebeurde daar iets op de berg waarvan ik nogsteeds geen idee heb hoe ik moet beschrijven. Je zit helemaal steenkapot, je hoofd is afgeschroefd en je benen voelen als de slapste spaghetti die je je maar kunt voorstellen met heel veel sambal erop en toch blijf je rijden omdat je weet dat het maar voor even is. 6 keer die berg op stelt echt niet zo heel veel voor bij een hogedosis chemotherapie. Blijdschap, verdriet en een mengeling van alle gevoelens die je in je hebt maken zich van je meester en op het laatste stijle stuk (11%)heb ik jankend maar wel in volle sprint (17,5km per uur) de laatste meters afgelegd...

Stilte... dat bleef er over en een ongelooflijk gevoel van geluk dat zich van me meester maakte en nog steeds mijn gedachten overstemd.

Ik vergeet Remy Meijers die ons gastvrij in Valkenburg ontving voor de Gold Race en ook als een ware koning met gevolg voor de 8ste keer boven is gekomen. Wat een fijne man is dat! De aanmoedigingen waren niet van de lucht en de steun was echt fantastisch. Dat weekend komt er zeker van Remy!
Menno (zoon 7x) en Frank (vader 8x) van Winden de geweldenaars
Sander Askamp die heel terecht de laatste avond nog een andere kanjer in het zonnetje zette.
Boukje Vogel die vorig jaar borstkanker overwon en nu 6 keer uitegewoond over de streep kwam, top!
Harry Bijl, die ik haast niet gezien heb maar wel een ongelooflijke prestatie heeft neergezet.
Rianne Romijn, de goedlachse krachtpatster, heeft echt voor haar leven gefietst.
Ramon ter Haar, die voor één keer kwam en drie keer naar boven is gevlogen. 'Ik heb limfklierkanker, maar vandaag even niet' waren zijn magische woorden.

Ongetwijfeld vergeet ik er veel te veel...

Oh ja, en dan nog een klein ding over een 'nieuwe uitdaging': in de loop van volgende week ga ik van alle kanten (3) de Mont Ventoux beklimmen om opgenomen te worden bij 'het gilde der malloten van de Mont Ventoux'. Zo blijf ik lekker fietsen en als ik dat gewoon blijf doen in mijn Alpe D'HuZesoutfit dan schiet ik in een rechte lijn door naar mijn deelname van volgend jaar...

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl

Met één been terug in Nederland

Met het ene been nog ergens halverwege bocht 10 en het andere been inmiddels thuis en in de dagelijkse realiteit beland, keer ik steeds meer terug in de bewoonde wereld.
Afgelopen weekend was ik als 'meesterknecht' opgeroepen om mee te rijden in het team van een van mijn moooie sponsoren Barents Krans. Tijdens het NK wielrennen voor juristen heb ik kopwerk verricht en geprobeerd onze kopman te lanceren tijdens de drieste massasprint aan het eind van een rit van 35km. Het leverde een mooie 5de plaats op en het klassement voor het beste team, geweldig.

Verder is mij een geweldig mooi filmpje aan komen waaien waarin jullie mij in actie kunnen zien tijdens Alpe D'huzes. Via http://www.youtube.com/watch?v=3D3JfO8spp0 en via de button rechtsboven is het te bekijken.

Veel plezier.

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

Thuis, maar nog niet op aarde

Beste Lezers,

Zondag 1 juni reisde ik af naar Frankrijk en naar 'onze' berg om te storten in iets waarvan ik me geen voorstelling kon maken. Hoe de berg zou zijn, hoe de sfeer zou zijn en hoe iedereen het eraf zou brengen was nog afwachten, maar de voorgevoelens en de daarbij horende zenuwen waren goed aanwezig... het zou een prachtige week gaan worden...
Ik heb uit alle macht geprobeerd me een voorstelling te maken van 'de koersweek', maar wat het werd kan niemand omschrijven; ik niet en ik denk niemand die erbij geweest is.
Om een kleine impressie te geven volgen een paar foto's want in beelden gaat het me beter af dan in woorden. Het begon om 4 uur in de ochtend ging de wekker, die ook echt nodig was, want ik had echt zo waar geslapen. Snel in mijn nieuwe glimmende koerspak geschoten en op de Tacx gestapt om warm te rijden. Ook het bord Brinta kon niet ontbreken en de nodige bananen en powerrepen moesten het ontbijt worden van een schitterende dag.
Het werd ook een schitterende dag... Het is moeilijk voor te stellen, maar daarom extra gaaf, dat je na kanker gehad te hebben een berg gaat beklimmen voor anderen. Op deze dag kwam het allerbeste in me naar boven en dacht ik aan mijn behandeling, aan alle mensen die daarin belangrijk zijn geweest. Ik fietste met mijn fietsmaatje Daniel naar boven; met Tamas een van mijn allerbeste vrienden naar boven; ik fietste met mijn broer Jesse naar boven, het was een onbeschrijfelijk gevoel om zoiets te doen met de mensen om wie je zoveel geeft en die van zo dichtbij het mijn ziekte hebben meegemaakt.
De beklimmingen zijn voor het lichaam niet alleen zwaar maar ook mentaal krijg je wat te verduren. Van beneden tot aan boven wordt je van de ene emotie in de andere gesmeten. Alle mogelijke gevoelens in de meest vreemde combinaties komen voorbij. Onderweg weet je weer precies waarvoor je het allemaal doet. Je doet het niet alleen voor de dikke 3 miljoen euro die we met z'n allen bijelkaar hebben gefietst maar je doet het ook juist voor alle anderen die het veel zwaarder hebben dan jij. Je ziet Maurice met de handbike 3 keer naar boven rijden in een ultieme krachtsinspanning. Van hem mag je als je iets ergs meemaakt best verdrietig zijn 'maar niet te lang'. Ook zie je onderweg een wielrenner met een aanhangwagentje naar boven rijden met daarin zijn dochtertje dat vorig jaar van kanker is genezen...
Het weer was dan wel slecht; we hebben geen zon gezien en de temperatuur is bovenop de berg niet boven de 10 graden gekomen, maar in ons allemaal scheen de zon en ontstond er een warm vuur waaraan iedereen zich kon warmen.

Alpe D'huzes haalt het beste en het mooiste in mensen naar boven omdat het zoveel voldoening geeft om iets voor iemand anders te doen. Er waren een man en vrouw op vakantie in de Alpen die op 5 juni met de auto de Alpe opreden en niet konden geloven wat wij daar aan het doen waren. Ze zijn uitgestapt en ze hebben de hele dag in bocht 13 gestaan om ons te waarschuwen voor het naderende verkeer; hulde.

Het was een aaneenschakeling van de meest prachtige momenten die je je maar kunt voorstellen en dat allemaal gebundeld in één dag en één moment.

Er volgen nog veel meer berichten, met name als ik mijn gedachten weer op orde heb en er een vloeiend verhaal uit mijn 'pen' kan komen. Ik blijf heel hard en ver fietsen voor het KWF en voor allen die het hard nodig hebben...

Om met Coen (de voorzitter) en met Benjo (de bedenker van het woord 'Alpe D'huzes' te spreken: 'het gaat maar door' en 'het wordt alleen maar mooier'...

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

Uitfietsen

Even een uurtje de benen lostrappen op de tacx. Daarna massage gehad en toen waren de benen weer helemaal ontspannen. Op naar overmorgen!

Croix de fer

Het resultaat van het klimwerk. Met groot gemak ben ik omhoog gereden en ik merkte dat ik nog sterker en afgetraind was dan vorige maand. Laat de donderdag maar komen.

Op weg naar croix de fer

De laatste prachtige trainingsrit met vriend tamas naar 2000 meter hoogte.