Om 10 uur stap ik weer op de racefiets. Door de deelnemersdag van afgelopen zaterdag, die ik helaas via de livestream heb moeten volgen, ben ik weer klaar voor het echte werk. Er gaat weer serieus getraind worden. Niet dat ik daar de afgelopen maand niet al echt mee bezig was, maar als de aanloop naar Alpe D'huzes echt begonnen is, dan begint het offcieel te jeuken. Elke trap op de fiets staat dan in het teken van een hoger doel. Elke trap is bovenop de kanker van Bas en bovenop de kanker van Marijke. Het enige dat ik voor hen kan doen, is zorgen dat die trappen raak zijn. Dat het trappen zijn waardoor ik op 3 juni 2010 minimaal 6 keer die berg op kom en dat ik daardoor heel veel geld ophaal. Dát is het enige wat ik hoef te doen, dat is toch niet zo veel?
Ik fiets liever dan dat ik kanker heb, die keuze lijkt me snel gemaakt. Helemaal omdat ik weet wat er in Bas en Marijke omgaat. Bas die knokt voor wat hij waard op een manier die ik maar al te goed ken. Met het levensvuur in je ogen en de tanden op elkaar vecht je voor je laatste ontsnappingsmogelijkheid. Marijke vecht zich iedere keer bij het AvL naar binnen om haar chemo te ontvangen en ervoor te zorgen dat al haar gezonde cellen en haar sterke kop de kanker uit haar lijf dringen.
Als ik tijdens dat gevecht op mijn fiets een beetje kan helpen?
Het lijkt me een retorische vraag.
Alle goeds
Thomas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten