Lezers,
De nieuwe site van Alpe D´HuZes is een feit! De deelnemerspagina is fantastich en geeft de mogelijkheid om via IDEAL sponsorbijdragen te leveren die direct op het conto van de betreffende renner komen te staan. Ook is op de nieuwe site veel meer te zien en te lezen over alle andere deelnemers, hun verhalen en hun motivatie.
Begin allen te kijken op http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/ThomasZijlma/Individuele-renners en ga daarna pas verder over de andere gedeelten van de site.
Er volgt snel weer een nieuw bericht want het nieuwd jaar geeft weer een nieuwe boost aan het te ondernemen plan.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
nr. 16
dinsdag 30 december 2008
dinsdag 16 december 2008
We zijn begonnen
Beste lezers,
Het nieuwe kalenderjaar is dan nog wel niet begonnen, maar bij mij zijn de Alpe D´HuZeskriebels voor het volgende jaar nu echt officeel in mijn botten genesteld. Het jeukt, het piept en het maakt me wakker op de meest onchristelijke tijdstippen. In eens besluipt me het gevoel dat ik moet trainen, dat ik sponsoren moet werven en dat ik mijn lichaam weer moet finetunen om volgend jaar de berg der bergen te bestormen.
Om dit allemaal te realiseren moet er weer een hoop gebeuren, niet alleen moet ik me weer inzetten en moet het monnikenbestaan weer deel van mijn leven gaan worden maar ook jullie moeten weer aan de bak.
Misschien kunnen we het volgende afspreken:
Ik train me het snot voor ogen en als ik jullie dan tegenkom dan doen en zeggen jullie het volgende:
'He Thomas, hoe gaat het jongen, druk aan het trainen?'
'Ja heel hard, ik heb deze week weer 350km in de benen, maar het gaat heerlijk!'
'Top, goed om te horen, ik heb ook niet stilgezeten. Ik heb aan al mijn familieleden verteld wat je aan het doen bent en ze hebben me beloofd om allemaal een bijdrage te doen. Trouwens ik heb ook nog bij het bedrijf waar ik werk over je tocht verteld en ze zijn heel erg geinteresseerd, misschien is het goed als je er een keer langs gaat om ze wat meer over Alpe D'HuZes te vertellen, dat zullen ze vast prachtig vinden.
Op mijn beurt mag jullie dan bedanken voor het goede werk, voor jullie vurigheid en voor jullie daadkracht. Alpe D'HuZes is er namelijk ook om elkaar te helpen om boven jezelf uit te stijgen. Als jullie me net als vorig jaar op deze manier helpen dan zal ik beloven om vaker de berg op te rijden en zal ik jullie beloven dat er meer dan twee keer zoveel geld wordt opgehaald als vorig jaar... dus... ruim 6 miljoen voor het kankeronderzoek.
Op deze manier is het vorige week trouwens al eens gegaan. Ik mailde een vriendin van mijn (toekomstige) schoonzus die mij vorig jaar ook geweldig geholpen heeft.
'Hoi... ik ga weer meedoen aan hetzelfde gekkenwerk als vorig jaar... zou jij willen vragen of je vader (en jij) weer willen sponsoren?
'Wat gaaf', was het antwoord. Ik ga er meteen achteraan.
Twee dagen later kreeg ik een mailtje van haar.
'Hey... we vinden het allemaal weer zo gaaf dat je meedoet en dat je je zo inzet voor het KWF, geweldig. Mijn vader wil je net als vorig jaar weer sponsoren met 1000 Euro!'
Allen die mij kennen kunnen zich een reactie van mij indenken.
Voor allen die op eenzelfde manier willen bijdragen aan een monsterbedrag voor het KWF, die moeten het volgende doen. Omdat Alpe D'HuZes een steeds grotere organisatie wordt, was het nodig om wat zaken te automatiseren. Dit gebeurt door een aantal gespecialiseerde bedrijven die dat geheel belangeloos doen, prachtig en heel Alpe D'HuZes' dus. Als je een bedrag x wil overmaken dan kan dat nog steeds naar hetzelfde nummer 37.31.46.116 te Everdingen, maar er moet deze keer ook een BETALINGSKENMERKaan toegevoegd worden. Iedere deelnemer heeft een dergelijk nummer gekregen dat correspondeert met het nummer dat op het shirt verschijnt. In mijn geval is dat dus net als vorig jaar 16. Maak dus geld over en zet bij het BETALINGSKENMERK het nummer 00016. Op die manier komen alle bedragen die voor mij bestemd zijn ook op mijn conto te staan.
Voor de rest ga ik vandaag trainen en schrijf ik heel snel weer over iets dat mijn al een paar maanden in spanning houdt. Het is geweldig.
Ik wens iedereen heel veel succes met het instuderen van bovenstaande conversatie maar vooral met het praten over Alpe D'HuZes en het aandragen van sponsorbijdragen.
Hartelijke groet,
Thomas
Het nieuwe kalenderjaar is dan nog wel niet begonnen, maar bij mij zijn de Alpe D´HuZeskriebels voor het volgende jaar nu echt officeel in mijn botten genesteld. Het jeukt, het piept en het maakt me wakker op de meest onchristelijke tijdstippen. In eens besluipt me het gevoel dat ik moet trainen, dat ik sponsoren moet werven en dat ik mijn lichaam weer moet finetunen om volgend jaar de berg der bergen te bestormen.
Om dit allemaal te realiseren moet er weer een hoop gebeuren, niet alleen moet ik me weer inzetten en moet het monnikenbestaan weer deel van mijn leven gaan worden maar ook jullie moeten weer aan de bak.
Misschien kunnen we het volgende afspreken:
Ik train me het snot voor ogen en als ik jullie dan tegenkom dan doen en zeggen jullie het volgende:
'He Thomas, hoe gaat het jongen, druk aan het trainen?'
'Ja heel hard, ik heb deze week weer 350km in de benen, maar het gaat heerlijk!'
'Top, goed om te horen, ik heb ook niet stilgezeten. Ik heb aan al mijn familieleden verteld wat je aan het doen bent en ze hebben me beloofd om allemaal een bijdrage te doen. Trouwens ik heb ook nog bij het bedrijf waar ik werk over je tocht verteld en ze zijn heel erg geinteresseerd, misschien is het goed als je er een keer langs gaat om ze wat meer over Alpe D'HuZes te vertellen, dat zullen ze vast prachtig vinden.
Op mijn beurt mag jullie dan bedanken voor het goede werk, voor jullie vurigheid en voor jullie daadkracht. Alpe D'HuZes is er namelijk ook om elkaar te helpen om boven jezelf uit te stijgen. Als jullie me net als vorig jaar op deze manier helpen dan zal ik beloven om vaker de berg op te rijden en zal ik jullie beloven dat er meer dan twee keer zoveel geld wordt opgehaald als vorig jaar... dus... ruim 6 miljoen voor het kankeronderzoek.
Op deze manier is het vorige week trouwens al eens gegaan. Ik mailde een vriendin van mijn (toekomstige) schoonzus die mij vorig jaar ook geweldig geholpen heeft.
'Hoi... ik ga weer meedoen aan hetzelfde gekkenwerk als vorig jaar... zou jij willen vragen of je vader (en jij) weer willen sponsoren?
'Wat gaaf', was het antwoord. Ik ga er meteen achteraan.
Twee dagen later kreeg ik een mailtje van haar.
'Hey... we vinden het allemaal weer zo gaaf dat je meedoet en dat je je zo inzet voor het KWF, geweldig. Mijn vader wil je net als vorig jaar weer sponsoren met 1000 Euro!'
Allen die mij kennen kunnen zich een reactie van mij indenken.
Voor allen die op eenzelfde manier willen bijdragen aan een monsterbedrag voor het KWF, die moeten het volgende doen. Omdat Alpe D'HuZes een steeds grotere organisatie wordt, was het nodig om wat zaken te automatiseren. Dit gebeurt door een aantal gespecialiseerde bedrijven die dat geheel belangeloos doen, prachtig en heel Alpe D'HuZes' dus. Als je een bedrag x wil overmaken dan kan dat nog steeds naar hetzelfde nummer 37.31.46.116 te Everdingen, maar er moet deze keer ook een BETALINGSKENMERKaan toegevoegd worden. Iedere deelnemer heeft een dergelijk nummer gekregen dat correspondeert met het nummer dat op het shirt verschijnt. In mijn geval is dat dus net als vorig jaar 16. Maak dus geld over en zet bij het BETALINGSKENMERK het nummer 00016. Op die manier komen alle bedragen die voor mij bestemd zijn ook op mijn conto te staan.
Voor de rest ga ik vandaag trainen en schrijf ik heel snel weer over iets dat mijn al een paar maanden in spanning houdt. Het is geweldig.
Ik wens iedereen heel veel succes met het instuderen van bovenstaande conversatie maar vooral met het praten over Alpe D'HuZes en het aandragen van sponsorbijdragen.
Hartelijke groet,
Thomas
maandag 17 november 2008
Veldrijden in Schoorl
Beste Lezers,
Dat veldrijden door mij wel eens gekscherend ´moeder aller sporten´ genoemd wordt leek eerst op een grap gebaseerd te zijn. Maar nu ik aan den lijve ondervonden heb wat het veldrijden inhoudt, blijkt mijn grapje meer dan waar te zijn.
De enige verschillen met de racefiets zijn de terreinbandjes en de mountainbike-achtige remmen. Klein verschil zou je dan zeggen, maar het belangrijkste onderscheid is dan nog niet gemaakt, want met deze fiets wordt niet zoals normaalgesproken over het asfalt gereden, maar hiermee wordt het Oud-Hollands prutraggen betracht.
In Vlaanderen is het veldrijden op het wielrennen na, de volkssport die door sterke bonkige mannen wordt gedaan en in Nederland kennen wij alleen Lars Boom die toevallig ook nog de allerbeste van de Wereld is in deze discipline en die vorig jaar in het hol van de Vlaamse leeuw, de Belgen voor schut heeft gezet door als eerste bemodderd de meet over te rijden.
Niet dat ik mezelf ook maar op enige manier in het rijtje met Lars Boom wil plaatsen, maar toch...
Vorige week heb ik mijn nieuwe aanwinst de 'Ridley Crosswind' gekocht en afgelopen vrijdag, zaterdag en voor alle drukte uit op zondagochtend heb ik het mountainbikeparcours in de Schoorlse duinen afgejakkerd. Zonder vering en met een monsterverzet waarbij de ligtste versnelling een 39-25 is, werd het prutracen voor 'de groten der aarde' afgewerkt. Af en toe schoten de mountainbikers me om de oren omdat zij met hun geveerde fietsen over de boomwortels en de diepe kuilen golfden en ik zonder mijn vering alles met het lichaam diende op te vangen. Soms als de helling met zand, mos en dennenappels meer dan 10 procent steil was kwamen de bikers met hun verzetjes van 28-30 mij voorbij gestreefd, maar dat mocht de pret niet drukken. Het verschil tussen veldrijden en mountainbiken berust op een principekwestie.
Het is een heerlijke training voor Alpe D'HuZes 2009. Het hele lichaam wordt aan het werk gezet en de benen hebben zware kost om alle klappen op de vangen en de bezande duinen op te stoempen.
Vandaag ben ik ook nog eens jarig en ben ik vanavond net als zeven jaar geleden weer in het Antoni van Leeuwenhoek. Deze keer alleen niet om een hoge dosis chemotherapie te onvangen, maar nu om te vertellen hoe het is om op één dag zes keer de Alpe D'Huez te beklimmen.
Ik ben blij en gelukkig!
Hartlijke groet,
Thomas
Dat veldrijden door mij wel eens gekscherend ´moeder aller sporten´ genoemd wordt leek eerst op een grap gebaseerd te zijn. Maar nu ik aan den lijve ondervonden heb wat het veldrijden inhoudt, blijkt mijn grapje meer dan waar te zijn.
De enige verschillen met de racefiets zijn de terreinbandjes en de mountainbike-achtige remmen. Klein verschil zou je dan zeggen, maar het belangrijkste onderscheid is dan nog niet gemaakt, want met deze fiets wordt niet zoals normaalgesproken over het asfalt gereden, maar hiermee wordt het Oud-Hollands prutraggen betracht.
In Vlaanderen is het veldrijden op het wielrennen na, de volkssport die door sterke bonkige mannen wordt gedaan en in Nederland kennen wij alleen Lars Boom die toevallig ook nog de allerbeste van de Wereld is in deze discipline en die vorig jaar in het hol van de Vlaamse leeuw, de Belgen voor schut heeft gezet door als eerste bemodderd de meet over te rijden.
Niet dat ik mezelf ook maar op enige manier in het rijtje met Lars Boom wil plaatsen, maar toch...
Vorige week heb ik mijn nieuwe aanwinst de 'Ridley Crosswind' gekocht en afgelopen vrijdag, zaterdag en voor alle drukte uit op zondagochtend heb ik het mountainbikeparcours in de Schoorlse duinen afgejakkerd. Zonder vering en met een monsterverzet waarbij de ligtste versnelling een 39-25 is, werd het prutracen voor 'de groten der aarde' afgewerkt. Af en toe schoten de mountainbikers me om de oren omdat zij met hun geveerde fietsen over de boomwortels en de diepe kuilen golfden en ik zonder mijn vering alles met het lichaam diende op te vangen. Soms als de helling met zand, mos en dennenappels meer dan 10 procent steil was kwamen de bikers met hun verzetjes van 28-30 mij voorbij gestreefd, maar dat mocht de pret niet drukken. Het verschil tussen veldrijden en mountainbiken berust op een principekwestie.
Het is een heerlijke training voor Alpe D'HuZes 2009. Het hele lichaam wordt aan het werk gezet en de benen hebben zware kost om alle klappen op de vangen en de bezande duinen op te stoempen.
Vandaag ben ik ook nog eens jarig en ben ik vanavond net als zeven jaar geleden weer in het Antoni van Leeuwenhoek. Deze keer alleen niet om een hoge dosis chemotherapie te onvangen, maar nu om te vertellen hoe het is om op één dag zes keer de Alpe D'Huez te beklimmen.
Ik ben blij en gelukkig!
Hartlijke groet,
Thomas
donderdag 13 november 2008
Eerste deelnemersbijeenkomst
Beste lezers,
Afgelopen zaterdag, was het dan eindelijk weer zo ver. Steeds meer begon het te knagen. Steeds vaker liet ik het haar op de benen groeien en langzamerhand sprak ik met Frank Speksnijder (nr 42) steeds vaker over dingen die niets met fietsen te maken hadden.
Waarschijnlijk moet mijn vriendin het heerlijk gevonden hebben dat de fiets nog maar 3 keer per week van stal gehaald werd. Prachtig vond ze het waarschijnlijk dat mijn benen weer mannelijke werden dan die van haar en bovenal moet ze hebben gemerkt dat ik weer meer tijd had voor haar dan voor mijn fiets.
Na 8 november, de dag van de eerste deelnemersbijeenkomst voor Alpe D'HuZes 2009, zal daar toch weer verandering in aangebracht gaan worden. Deze keer zal de aandacht over fiets en vriendin wat beter verdeeld worden, maar dat het AD-6 virus mijn bloed weer zal innemen en dat uit mijn porieen niets anders zal komen dan AD-6-zweet, staat mijn duidelijke voor de geest.
De verhalen van Peter Kapitein en Coen van Veenendaal hadden weer hun uitwerking. Ondanks dat ik veel van de verhalen al vaker gehoord had, waren ze weer in staat om mijn ogen rood en vochtig te maken. Het verhaal van Marja en Edwin, de bleek geworden Bas Mulder en het overlijden van Anjelo Slootjes, lieten me maar weer eens zien waar we het nu eigenlijk voor doen.
Als ik nadat ik in mijn ogen gewreven had met mijn handen langs mijn achterhoofd streek, voelde ik daar de vier kuilen weer... Kanker treft je... Je moet eraan geloven en je zorgt ervoor dat de tijd die je aan kanker moet besteden met het driedubbele inhaalt. Krachtig en sterk kom je terug, om deze keer anderen te helpen.
Veel nieuwe deelnemers waren er. Toen Coen vroeg hoeveel van de aanwezigen nog nooit de Alpe D'Huez beklommen had, ging driekwart van de vingers de lucht in. De zenuwen die velen van hen gevoeld hebben op die dag, kon ik me maar al te goed voorstellen. Je stort je zonder na te denken (omdat het deze keer de intuitie is die het wint van de rede) in het onbekende. Hoe haal je het in je hoofd om met het gezond verstand te besluiten dat jij wel eens op één dag zes keer de Alpe gaat bedwingen. Dat verzin je niet met gezond verstand; dat doe je alleen als je ervan overtuigd bent dat je het onmogelijke waar kan maken als je het voor iemand anders doet. Maar spannend is het wel...
De 3,6 miljoen Euro die er opgehaald is in het afgelopen jaar, wordt op het moment dat ik hier aan het schrijven ben, besteed aan een geweldig onderzoek. Wetenschappers en patienten zetten zich in om het revalidatieprogramma van Alpe D'HuZes vorm te geven. Bijzonder is het dat de nadruk steeds meer komt te liggen op LEVEN met kanker en op LEVEN NA kanker. Steeds vaker worden de bekans verzet, naar wat er allemaal wél mogelijk is. Steeds minder staan de beperkingen op de voorgrond.
Dat is nu ook precies het idee van Alpe D'HuZes: met elkaar kijken naar de eindeloze hoeveelheid aan mogelijkheden, met elkaar de onmogelijkheden oplossen en het onoverwinnelijke overwinnen.
In het kader van een LEVEN na kanker ben ik door het Medisch Centrum Alkmaar gevraagd om daar de opendag 'Toekomst na kanker' te openen. Op hometrainers zal de informatiemarkt worden geopend en het zal een startschot zijn voor de 'nazorgwijzer' die in gebruik genomen zal gaan worden voor kankerpatienten. Zij kunnen na en tijdens hun behandeling zelf informatie inwinnen over hun herstel en de mogelijkheden tot herstel. Rechts onder 'in de media' zal ik een link opnemen.
In deze 'Toekomst na kanker' week zal ik ook op maandag 17 november (mijn verjaardag nog wel) mijn verhaal vertellen over Alpe D'HuZes. In het Antoni van Leeuwenhoek zal ik aan de hand van foto's mijn verhaal vertellen aan de mensen die zich daarvoor hebben opgegeven. Ook hiervan zie je bij 'in de media' een link opgenomen.
Nu het herfstweer echt is aangebroken en je eigenlijk zonder kaplaarzen de deur niet meer uit kan, heb ik de racefiets even rust gegeven. Hij was ook erg moe geworden van het hele jaar door mij te worden afgebeurd. Natuurlijk kan ik mijn sportieve lijf en geest niet ook aan de wilgen hangen en dus heb ik een herfst- en windteralternatief gevonden: het veldrijden.
Met dikke fietskleding, overschoenen en handschoenen aan bestuif ik de Hollandse prutwegen. Het kan niet blubberig genoeg; hoe meer zand hoe beter; duinen en heuvels bezaaid met dorre bladeren en loof. De terreinbandjes aan het ligte frame van de Ridley Crosswind dragen mij door de drassige paden van Spaarnwoude en de Noord-Hollandse duinen. Heerlijk is het om door weer en wind te koersen door de bosjes. De wasmachine draait overuren, maar de conditie en de spierkracht blijft op pijl.
Zondag 23 november zal ik met de leerlingen van de Adriaan Roland Holstschool om 12.00 uur vanuit Bergen vertrekken voor een mooie fietstocht door de duinen. Het is het starschot voor meer trainingsarbeid van het team van mijn oude school dat door mijn moeder is opgericht voor Alpe D'HuZes. Ik ben op haar en op de dappere leerlingen en docenten die zich hebben opgegeven ontzettend trots!
Hartelijke groet,
Thomas
Afgelopen zaterdag, was het dan eindelijk weer zo ver. Steeds meer begon het te knagen. Steeds vaker liet ik het haar op de benen groeien en langzamerhand sprak ik met Frank Speksnijder (nr 42) steeds vaker over dingen die niets met fietsen te maken hadden.
Waarschijnlijk moet mijn vriendin het heerlijk gevonden hebben dat de fiets nog maar 3 keer per week van stal gehaald werd. Prachtig vond ze het waarschijnlijk dat mijn benen weer mannelijke werden dan die van haar en bovenal moet ze hebben gemerkt dat ik weer meer tijd had voor haar dan voor mijn fiets.
Na 8 november, de dag van de eerste deelnemersbijeenkomst voor Alpe D'HuZes 2009, zal daar toch weer verandering in aangebracht gaan worden. Deze keer zal de aandacht over fiets en vriendin wat beter verdeeld worden, maar dat het AD-6 virus mijn bloed weer zal innemen en dat uit mijn porieen niets anders zal komen dan AD-6-zweet, staat mijn duidelijke voor de geest.
De verhalen van Peter Kapitein en Coen van Veenendaal hadden weer hun uitwerking. Ondanks dat ik veel van de verhalen al vaker gehoord had, waren ze weer in staat om mijn ogen rood en vochtig te maken. Het verhaal van Marja en Edwin, de bleek geworden Bas Mulder en het overlijden van Anjelo Slootjes, lieten me maar weer eens zien waar we het nu eigenlijk voor doen.
Als ik nadat ik in mijn ogen gewreven had met mijn handen langs mijn achterhoofd streek, voelde ik daar de vier kuilen weer... Kanker treft je... Je moet eraan geloven en je zorgt ervoor dat de tijd die je aan kanker moet besteden met het driedubbele inhaalt. Krachtig en sterk kom je terug, om deze keer anderen te helpen.
Veel nieuwe deelnemers waren er. Toen Coen vroeg hoeveel van de aanwezigen nog nooit de Alpe D'Huez beklommen had, ging driekwart van de vingers de lucht in. De zenuwen die velen van hen gevoeld hebben op die dag, kon ik me maar al te goed voorstellen. Je stort je zonder na te denken (omdat het deze keer de intuitie is die het wint van de rede) in het onbekende. Hoe haal je het in je hoofd om met het gezond verstand te besluiten dat jij wel eens op één dag zes keer de Alpe gaat bedwingen. Dat verzin je niet met gezond verstand; dat doe je alleen als je ervan overtuigd bent dat je het onmogelijke waar kan maken als je het voor iemand anders doet. Maar spannend is het wel...
De 3,6 miljoen Euro die er opgehaald is in het afgelopen jaar, wordt op het moment dat ik hier aan het schrijven ben, besteed aan een geweldig onderzoek. Wetenschappers en patienten zetten zich in om het revalidatieprogramma van Alpe D'HuZes vorm te geven. Bijzonder is het dat de nadruk steeds meer komt te liggen op LEVEN met kanker en op LEVEN NA kanker. Steeds vaker worden de bekans verzet, naar wat er allemaal wél mogelijk is. Steeds minder staan de beperkingen op de voorgrond.
Dat is nu ook precies het idee van Alpe D'HuZes: met elkaar kijken naar de eindeloze hoeveelheid aan mogelijkheden, met elkaar de onmogelijkheden oplossen en het onoverwinnelijke overwinnen.
In het kader van een LEVEN na kanker ben ik door het Medisch Centrum Alkmaar gevraagd om daar de opendag 'Toekomst na kanker' te openen. Op hometrainers zal de informatiemarkt worden geopend en het zal een startschot zijn voor de 'nazorgwijzer' die in gebruik genomen zal gaan worden voor kankerpatienten. Zij kunnen na en tijdens hun behandeling zelf informatie inwinnen over hun herstel en de mogelijkheden tot herstel. Rechts onder 'in de media' zal ik een link opnemen.
In deze 'Toekomst na kanker' week zal ik ook op maandag 17 november (mijn verjaardag nog wel) mijn verhaal vertellen over Alpe D'HuZes. In het Antoni van Leeuwenhoek zal ik aan de hand van foto's mijn verhaal vertellen aan de mensen die zich daarvoor hebben opgegeven. Ook hiervan zie je bij 'in de media' een link opgenomen.
Nu het herfstweer echt is aangebroken en je eigenlijk zonder kaplaarzen de deur niet meer uit kan, heb ik de racefiets even rust gegeven. Hij was ook erg moe geworden van het hele jaar door mij te worden afgebeurd. Natuurlijk kan ik mijn sportieve lijf en geest niet ook aan de wilgen hangen en dus heb ik een herfst- en windteralternatief gevonden: het veldrijden.
Met dikke fietskleding, overschoenen en handschoenen aan bestuif ik de Hollandse prutwegen. Het kan niet blubberig genoeg; hoe meer zand hoe beter; duinen en heuvels bezaaid met dorre bladeren en loof. De terreinbandjes aan het ligte frame van de Ridley Crosswind dragen mij door de drassige paden van Spaarnwoude en de Noord-Hollandse duinen. Heerlijk is het om door weer en wind te koersen door de bosjes. De wasmachine draait overuren, maar de conditie en de spierkracht blijft op pijl.
Zondag 23 november zal ik met de leerlingen van de Adriaan Roland Holstschool om 12.00 uur vanuit Bergen vertrekken voor een mooie fietstocht door de duinen. Het is het starschot voor meer trainingsarbeid van het team van mijn oude school dat door mijn moeder is opgericht voor Alpe D'HuZes. Ik ben op haar en op de dappere leerlingen en docenten die zich hebben opgegeven ontzettend trots!
Hartelijke groet,
Thomas
zaterdag 18 oktober 2008
Prachtig einde en schitterend begin
Beste lezers,
Na een voor mij heel bijzonder jaar waarin ik mijn mentale, maar vooral lichamelijke vermogens tot het uiterste heb weten te trainen, was 6 oktober een prachtige afsluiting. Samen met veel medestrijders van Alpe D´HuZes werd de cheque met het opgehaalde geld aan het KWF officeel overhandigd.
Een van de directeuren van De Nederlandse Bank was er voor de overhandiging van de check aan Ton Hanselaar, directeur van het KWF.
Het bedrag: 3.611.540.62 Euro!
Deze feestelijke dag was ook meteen een prachtig startschot voor het jaar 2009. De geweldige ervaring die ik op 5 juni op de Alpe D'Huez heb gehad, heeft me niet meer losgelaten. Met dezelfde vaart als ik de berg afdaalde, heb ik me aangemeld voor het evenement van 2009.
Gisteren kreeg het startschot voor de nieuwe sponsoractiviteiten en nieuwe trainingsinspanningen een echte boost. Door de Rudolf Steiner School in Haarlem was ik uitgenodigd om het Michaelsfeest bij te wonen. Mij was gevraagd daar een verhaal over moed en strijdkracht te vertellen.
In de grote gymzaal kwam, in twee groepen, de hele school bijeen om mijn verhaal te horen. Je kon een speld horen vallen en af en toe kon ik niet voorkomen dat een brok in mijn keel schoot.
De foto van Maurice de handbiker, de beelden van René met de visueel gehandicapten op de tandem, de plaatjes van Peter met zijn gevolg op de Alpe en natuurlijk de gedachte aan Bas Mulder, die voor de tweede keer zijn kanker terug heeft en klaar staat voor een bikkelharde strijd, maakte mij en af en toe de kinderen heel erg stil.
Bas is een held, een officiele kanjer en hij vecht voor wat hij waard is, en dat is heel veel. Ik en mijn familie en iedereen die ik ken wensen hem alle geluk en kracht van de wereld toe.
www.stichtingbas.com
Mijn verhaal op de school werd door de school zelf en de leerlingen beloond met een prachtige sponsorbijdrage van Euro 559,-
Het was weer een prachtige dag en helemaal omdat ik de dag daarvoor met mijn oude school de eerste fietstocht heb gemaakt. Het pas opgerichte team van de ARH school in Bergen bestaat uit twee docenten en 10 leerlingen. Ze zijn gemotiveerd, krachtig en razend enthousiast, geweldig!
Laat het Alpe D'HuZesvirus maar om zich heen grijpen. Ik ben waanzinnig besmettelijk op het moment, dus als je in de buurt komt dan zul je er zeker van horen!
Tot snel weer en hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
www.stichtingbas.com
Na een voor mij heel bijzonder jaar waarin ik mijn mentale, maar vooral lichamelijke vermogens tot het uiterste heb weten te trainen, was 6 oktober een prachtige afsluiting. Samen met veel medestrijders van Alpe D´HuZes werd de cheque met het opgehaalde geld aan het KWF officeel overhandigd.
Een van de directeuren van De Nederlandse Bank was er voor de overhandiging van de check aan Ton Hanselaar, directeur van het KWF.
Het bedrag: 3.611.540.62 Euro!
Deze feestelijke dag was ook meteen een prachtig startschot voor het jaar 2009. De geweldige ervaring die ik op 5 juni op de Alpe D'Huez heb gehad, heeft me niet meer losgelaten. Met dezelfde vaart als ik de berg afdaalde, heb ik me aangemeld voor het evenement van 2009.
Gisteren kreeg het startschot voor de nieuwe sponsoractiviteiten en nieuwe trainingsinspanningen een echte boost. Door de Rudolf Steiner School in Haarlem was ik uitgenodigd om het Michaelsfeest bij te wonen. Mij was gevraagd daar een verhaal over moed en strijdkracht te vertellen.
In de grote gymzaal kwam, in twee groepen, de hele school bijeen om mijn verhaal te horen. Je kon een speld horen vallen en af en toe kon ik niet voorkomen dat een brok in mijn keel schoot.
De foto van Maurice de handbiker, de beelden van René met de visueel gehandicapten op de tandem, de plaatjes van Peter met zijn gevolg op de Alpe en natuurlijk de gedachte aan Bas Mulder, die voor de tweede keer zijn kanker terug heeft en klaar staat voor een bikkelharde strijd, maakte mij en af en toe de kinderen heel erg stil.
Bas is een held, een officiele kanjer en hij vecht voor wat hij waard is, en dat is heel veel. Ik en mijn familie en iedereen die ik ken wensen hem alle geluk en kracht van de wereld toe.
www.stichtingbas.com
Mijn verhaal op de school werd door de school zelf en de leerlingen beloond met een prachtige sponsorbijdrage van Euro 559,-
Het was weer een prachtige dag en helemaal omdat ik de dag daarvoor met mijn oude school de eerste fietstocht heb gemaakt. Het pas opgerichte team van de ARH school in Bergen bestaat uit twee docenten en 10 leerlingen. Ze zijn gemotiveerd, krachtig en razend enthousiast, geweldig!
Laat het Alpe D'HuZesvirus maar om zich heen grijpen. Ik ben waanzinnig besmettelijk op het moment, dus als je in de buurt komt dan zul je er zeker van horen!
Tot snel weer en hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
www.stichtingbas.com
dinsdag 23 september 2008
Alpe D´HuZes 2009
Lezers,
Het jaar 2009 zal weer in het teken staan van Alpe D´HuZes!
De studie is na de intensieve periode in 2008 die ik nodig had om me voor te bereiden op mijn zes beklimmingen, weer opgepakt. Ik begin in een nieuwe baan en ben bezig met een bijzonder ding waar ik later, heel misschien en mondjesmaat iets van zal prijsgeven. Dat het jullie zal opvallen op de een of andere manier staat voor mij als een paal boven water.
De periode na begin juni 2008 heeft me nog het meest moeite gekost. De grote Alpe D´HuZeswolk waarin ik leefde steeg maar heel langzaam uit me op en zorgde ervoor dat ik de eerste weken van juni leefde in een mistige wereld. Net als op de berg zelf, waar het mistig en bewolkt was, kregen mijn gedachten niet de ruimte en de lucht om zich helder te laten zien of uitspreken. Langzamerhand kwam ik steeds meer terug op aarde, de wolken trokken op en mijn gedachten werden scherp. Ik doe weer mee aan Alpe D´HuZes. Het heeft me niet meer losgelaten.
Toen ik na mijn ziekte mijn eerste racefiets vond besloot ik om nooit meer af te stappen maar voor Alpe D´HuZes vergezeld de fiets me overal mee naar toe. De gedachtenn aan alle lieve en bijzondere mensen die ik daar ontmoet heb motiveert me om nog harder te fietsen dan vorig jaar. Kankeronderzoek en kankerpatienten laten revalideren is namelijk van onschatbare waarde.
Tot nu toe heb ik twee keer de mooiste dag van mijn leven meegemaakt; Tweede Kerstdag 2001 toen ik uit het ziekenhuis kwam en 5 juni 2008 toen ik zes keer de Alpe D'Huez beklom. Wat mijn betreft komt daar vanaf nu ieder jaar een mooiste dag van mijn leven bij.
Natuurlijk dank ik al mijn gulle gevers en sponsoren van afgelopen jaar uit de grond van mijn hart en ben ik ze namens heel veel kankerpatienten ze heel erg dankbaar, maar nadat op 5 oktober het monsterbedrag aan het KWF wordt overhandigd, kom ik weer langs. Ik zal vanaf die datum mijn sponsorcapaciteiten weer ten volle gaan aanwenden om Alpe D'HuZes 2009 tot een nog groter succes te laten worden. Daar tegenover staat dat ik harder zal trainen en vaker dan zes keer de Alpe D'Huez zal bedwingen.
Laat het AD-6 virus zich weer verspreiden!
Mag ik dit jaar ook weer op jullie rekenen?
Huishoudelijke mededelingen
5 oktober vanaf 15.30 uur in de gehoorzaal van de VU is iedereen welkom voor de feestelijke overhandiging van ruim 3 miljoen euro aan Ton Hanselaar, directeur van het KWF
17 November zal ik in de gehoorzaal van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis spreken over het beklimmen van bergen, in alle opzichten.
Hartelijke groet en tot snel.
Thomas Zijlma
Het jaar 2009 zal weer in het teken staan van Alpe D´HuZes!
De studie is na de intensieve periode in 2008 die ik nodig had om me voor te bereiden op mijn zes beklimmingen, weer opgepakt. Ik begin in een nieuwe baan en ben bezig met een bijzonder ding waar ik later, heel misschien en mondjesmaat iets van zal prijsgeven. Dat het jullie zal opvallen op de een of andere manier staat voor mij als een paal boven water.
De periode na begin juni 2008 heeft me nog het meest moeite gekost. De grote Alpe D´HuZeswolk waarin ik leefde steeg maar heel langzaam uit me op en zorgde ervoor dat ik de eerste weken van juni leefde in een mistige wereld. Net als op de berg zelf, waar het mistig en bewolkt was, kregen mijn gedachten niet de ruimte en de lucht om zich helder te laten zien of uitspreken. Langzamerhand kwam ik steeds meer terug op aarde, de wolken trokken op en mijn gedachten werden scherp. Ik doe weer mee aan Alpe D´HuZes. Het heeft me niet meer losgelaten.
Toen ik na mijn ziekte mijn eerste racefiets vond besloot ik om nooit meer af te stappen maar voor Alpe D´HuZes vergezeld de fiets me overal mee naar toe. De gedachtenn aan alle lieve en bijzondere mensen die ik daar ontmoet heb motiveert me om nog harder te fietsen dan vorig jaar. Kankeronderzoek en kankerpatienten laten revalideren is namelijk van onschatbare waarde.
Tot nu toe heb ik twee keer de mooiste dag van mijn leven meegemaakt; Tweede Kerstdag 2001 toen ik uit het ziekenhuis kwam en 5 juni 2008 toen ik zes keer de Alpe D'Huez beklom. Wat mijn betreft komt daar vanaf nu ieder jaar een mooiste dag van mijn leven bij.
Natuurlijk dank ik al mijn gulle gevers en sponsoren van afgelopen jaar uit de grond van mijn hart en ben ik ze namens heel veel kankerpatienten ze heel erg dankbaar, maar nadat op 5 oktober het monsterbedrag aan het KWF wordt overhandigd, kom ik weer langs. Ik zal vanaf die datum mijn sponsorcapaciteiten weer ten volle gaan aanwenden om Alpe D'HuZes 2009 tot een nog groter succes te laten worden. Daar tegenover staat dat ik harder zal trainen en vaker dan zes keer de Alpe D'Huez zal bedwingen.
Laat het AD-6 virus zich weer verspreiden!
Mag ik dit jaar ook weer op jullie rekenen?
Huishoudelijke mededelingen
5 oktober vanaf 15.30 uur in de gehoorzaal van de VU is iedereen welkom voor de feestelijke overhandiging van ruim 3 miljoen euro aan Ton Hanselaar, directeur van het KWF
17 November zal ik in de gehoorzaal van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis spreken over het beklimmen van bergen, in alle opzichten.
Hartelijke groet en tot snel.
Thomas Zijlma
donderdag 3 juli 2008
3de keer boven
Voor de derde keer op 1912m hoogte aangekomen en ook deze keer heeft de fiets en het lijf het erg goed gehouden. Ondanks de harde wind, de natte sneeuw en de hagel, maar ook de 30 graden in het dal, was het een prachtige dag. 135km, 4400 hoogtemeters en ruim 4000 calorieen! Genieten!
Tommy simpson
Voor de laatste beklimming even bij het monument stilgestaan om aan tommy te denken en aan iedereen die tijdens het fietsen de dood heeft gevonden. Het is een bijzondere plek.
Tommy simpson
Voor de laatste beklimming even bij het monument stilgestaan om aan tommy te denken en aan iedereen die tijdens het fietsen de dood heeft gevonden. Het is een bijzondere plek.
woensdag 2 juli 2008
Gorge d'ardeche
Inmiddeld een beestje gewend aan de warmte in zuid-frankrijk, 35graden, wilde ik voor donderdag, de dag die ik heb gekozen om 3 keer de ventoux te beklimming, nog een mooie vocht maken. Dat is gelukt. 115km waarvan de helft langs de loop van de ardeche, prachtig!
De feldberg
Onze tussenstop bij de titisee was vlak bij het hoogste punt van het gebied baden-wütenberg, de feldberg op 1500m. Een mooie klim in de al warme ochtendzon bracht ons via een paar heel stijle stroken van 19 procent naar de top met mooi uitzicht.
dinsdag 24 juni 2008
Ordening der gedachten en een nieuwe uitdaging
In een verwoede poging mijn gedachten en ongrijpbare gevoelens over Alpe D'HuZes op een rijtje te krijgen dacht ik dat radiostilte wel op zijn plaats was. Niets blijkt minder waar. De laatste weken ben ik dan wel weer 'geland' maar het 'Alpe D'HuZesgevoel' heeft me niet meer losgelaten. Het idee was om mijn belevenissen gestructureerd en in rechte lijnen uit te zetten in mij volgend schrijven maar als ik over Alpe D'HuZes vertel komt er iedere seconde een nieuwe film aan me voorbij. Steeds zie ik andere bochten, steeds weer andere mensen in mijn gedachten en steeds andere gevoelens trekken door mij heen als ik aan alle 6 beklimmingen denk.
Toch hoop ik door bij beklimming 1 te beginnen en op die manier met al zijn 21 bochten bij de 126ste (laatste bocht dus: 21x6) aan te komen en voor het laatst de finish te bereiken.
Beklimming 1
Wat was het vroeg... mijn geest was meer dan wakker; gefocust op het moment van de eerste omwentelingen van mijn pedalen waar ik 10 maanden voor getraind had. Dit was het moment waar ik als een monnik al die maanden naar toe heb geleefd, vandaag mocht het gebeuren. 05.08uur... Vijf...vier...drie...twee... één... Dat was de start! Op het moment dat de laatste klank was weggestorven van het aftellen steeg er een waar gebrul los om ons aan te moedigen. Dat heb ik 'van horen zeggen' want ik heb er niets van meegekregen. In een roes en als een van de eerste draaide ik de camping af naar de bocht waar het allemaal ging beginnen. Achter me kijkend zag ik een schitterende sliert met schitterende mensen die schitterden van zichzelf en van hun meegebrachte fietslichtjes. Iedereen wenste elkaar succes klopte elkaar op de schouders bij het op slakkenmanier passeren...prachtig. Opperste concentratie voor de eerste beklimming, het opwarmen van het eigenlijk nog slapende lichaam dat de eerste meters wel haast niet van mij leek te zijn. Het was hard werken en aan de andere kant rustig blijven omdat je nog een aantal keren moet. Sparen en verdelen van de krachten was het devies.
Beklimming 2:
Ondanks dat het lijf nog niet helemaal wakker was, kreeg ik steeds meer het gevoel dat het wel echt van mij was. Dit kwam denk ik omdat ik me ook iets minder focuste op mezelf maar merkte dat wat ik aan het doen was echt heel gaaf was. met 400 mensen die helleberg bedwingen; niet eens voor jezelf, maar juist voor een ander. Het leek alsof de wolken wegtrokken en zo voelde ook mijn lijf en geest. De ene keer reed je mensen voorbij en de andere keer werd je voorbij geslopen maar voor iedereen was er een knipoog, een hand, en duwtje, wat bemoedigende woorden en de uitroep 'wat is dit mooi he'. Halverwege pikte ik aan bij (st)rijder 47; wat een lekker tempo was dat. Ergens bij bocht 10 (mijn bocht) fietsten we tegen elkaar op en tot bovenaan hebben we met elkaar gesproken over motivatie en over het waanzinnige waar we eigenlijk mee bezig waren. Vlak voor de top werd ik voorbij gestreefd door Matijs Jansen en Frank 'De witte parel' Schuurman die al grappend en filmend een praatje kwamen maken. (beiden beklommen 8 keer de puist met een mannenverzet! 39-25 voor de kenners noem ik grote klasse!)
Beklimming 3:
Om half negen was ik al op weg naar beneden voor mijn derde beklimming! Het ging eigenlijk als een zonnetje. Zij scheen dan wel niet en het was stervenskoud in de afdaling maar toch. Daar was ook Frank Speksnijder (nr 42) ineens. Als een dartel hertje (hij is 17 jaar) met het altijd energieke lijf, de gulle lach en de wat zenuwachtige manier van rijden kwam hij bij me achterop. De hele beklimming bleven we samen. Hij is een heel grote kleine man met een gouden hart. Voor zijn opa's is hij 8 keer omhoog gereden! Doordat hij naast me reed was ik nu helemaal wakker. Het lijf werkte zoals het moest werken en de geest was niet alleen meer bij het fietsen maar kon steeds meer genieten van de schitterende meiden in bocht 16, het geweldige aanmoedigingsteam in bocht 7 en mijn eigen contingent van 16 toppers die de hele dag overal en nergens waren te vinden voor morele steun (samen huilen en lachen) en fysieke steun (een beetje duwen hier en daar). Hand in hand met Frank gingen we over de streep...
Beklimming 4:
Met het idee dat de vierde beklimming een taaie zou gaan worden had ik vriend en aanbidder Daniel 'Il Dante' van Oort gevraagd met mij de klus voor de vierde keer te klaren. We deden het in mijn snelste tijd. Hij heeft onderweg goed begrepen wat het is om als ex-kankerpatient zoiets te doen. Over fietsen hoef ik hem niets te vertellen want deze man kan in 57 minuten de Alpe bedwingen, maar samen met alle medestrijders, kankerpatienten en overwinnaars was het hem duidelijk dat het hier eigenlijk niet om het fietsen gaat.
Beklimming 5:
Dit zou een mooie worden: met mijn broer Jesse zou ik deze vijde volbrengen. Ik dacht mooi samen met hem te gaan fietsen maar hij ging er als een speer vandoor. Het allerbeste was er bij namelijk toch wel af, maar hij zou hier een ware toptijd hebben neergezet als hij niet op een gegeven moment had gevraagd 'hoe wil je eigenlijk dat we dit gaan doen'?. Toen moest ik (ondanks wat broederrivaliteit) toch vragen iets zachter te rijden en gewoon naast me te komen fietsen om wat te praten over hoe mooi dit eigenlijk allemaal is. 6 jaar geleden stond hij naast mijn bed, hield hij mijn hand vast als ik niet lekker was, kocht hij een boxershort voor me met duiveltjes erop die me zouden helpen overwinnen... en kijk, het is gelukt...we rijden samen die berg op.
Beklimming 6:
Dit zou mijn laatste beklimming worden. De kou, de regen en de verkramping die ik moest verwerken in de afdalingen hadden echt hun tol geeist. Ik zou deze laatste glorieus maken: samen met een van mijn allerbeste vrienden Tamas. Ook hij weet wat het is om mij met kale kop in een bed te zien liggen, maar hier reden we dan. Sterker dan ooit; dat is nog eens vriendschap. Onderwerg wilde ik iedereen bedanken die me had aangemoedigd. In bocht 16 heb ik alle dames van het cheerteam vol op de mond gezoend en overal highfives uitgedeeld. In bocht 7 waar trouw het allerlekkerste water werd uitgedeeld ben ik afgestapt voor een dikke knuffel en nog meer handjeklap. Volgens mij kwam ik ook daar ergens Esther van Winden tegen die een trouwe fan is (en ik van haar) die ook een dikke smak verdiende. Er gebeurde daar iets op de berg waarvan ik nogsteeds geen idee heb hoe ik moet beschrijven. Je zit helemaal steenkapot, je hoofd is afgeschroefd en je benen voelen als de slapste spaghetti die je je maar kunt voorstellen met heel veel sambal erop en toch blijf je rijden omdat je weet dat het maar voor even is. 6 keer die berg op stelt echt niet zo heel veel voor bij een hogedosis chemotherapie. Blijdschap, verdriet en een mengeling van alle gevoelens die je in je hebt maken zich van je meester en op het laatste stijle stuk (11%)heb ik jankend maar wel in volle sprint (17,5km per uur) de laatste meters afgelegd...
Stilte... dat bleef er over en een ongelooflijk gevoel van geluk dat zich van me meester maakte en nog steeds mijn gedachten overstemd.
Ik vergeet Remy Meijers die ons gastvrij in Valkenburg ontving voor de Gold Race en ook als een ware koning met gevolg voor de 8ste keer boven is gekomen. Wat een fijne man is dat! De aanmoedigingen waren niet van de lucht en de steun was echt fantastisch. Dat weekend komt er zeker van Remy!
Menno (zoon 7x) en Frank (vader 8x) van Winden de geweldenaars
Sander Askamp die heel terecht de laatste avond nog een andere kanjer in het zonnetje zette.
Boukje Vogel die vorig jaar borstkanker overwon en nu 6 keer uitegewoond over de streep kwam, top!
Harry Bijl, die ik haast niet gezien heb maar wel een ongelooflijke prestatie heeft neergezet.
Rianne Romijn, de goedlachse krachtpatster, heeft echt voor haar leven gefietst.
Ramon ter Haar, die voor één keer kwam en drie keer naar boven is gevlogen. 'Ik heb limfklierkanker, maar vandaag even niet' waren zijn magische woorden.
Ongetwijfeld vergeet ik er veel te veel...
Oh ja, en dan nog een klein ding over een 'nieuwe uitdaging': in de loop van volgende week ga ik van alle kanten (3) de Mont Ventoux beklimmen om opgenomen te worden bij 'het gilde der malloten van de Mont Ventoux'. Zo blijf ik lekker fietsen en als ik dat gewoon blijf doen in mijn Alpe D'HuZesoutfit dan schiet ik in een rechte lijn door naar mijn deelname van volgend jaar...
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
Toch hoop ik door bij beklimming 1 te beginnen en op die manier met al zijn 21 bochten bij de 126ste (laatste bocht dus: 21x6) aan te komen en voor het laatst de finish te bereiken.
Beklimming 1
Wat was het vroeg... mijn geest was meer dan wakker; gefocust op het moment van de eerste omwentelingen van mijn pedalen waar ik 10 maanden voor getraind had. Dit was het moment waar ik als een monnik al die maanden naar toe heb geleefd, vandaag mocht het gebeuren. 05.08uur... Vijf...vier...drie...twee... één... Dat was de start! Op het moment dat de laatste klank was weggestorven van het aftellen steeg er een waar gebrul los om ons aan te moedigen. Dat heb ik 'van horen zeggen' want ik heb er niets van meegekregen. In een roes en als een van de eerste draaide ik de camping af naar de bocht waar het allemaal ging beginnen. Achter me kijkend zag ik een schitterende sliert met schitterende mensen die schitterden van zichzelf en van hun meegebrachte fietslichtjes. Iedereen wenste elkaar succes klopte elkaar op de schouders bij het op slakkenmanier passeren...prachtig. Opperste concentratie voor de eerste beklimming, het opwarmen van het eigenlijk nog slapende lichaam dat de eerste meters wel haast niet van mij leek te zijn. Het was hard werken en aan de andere kant rustig blijven omdat je nog een aantal keren moet. Sparen en verdelen van de krachten was het devies.
Beklimming 2:
Ondanks dat het lijf nog niet helemaal wakker was, kreeg ik steeds meer het gevoel dat het wel echt van mij was. Dit kwam denk ik omdat ik me ook iets minder focuste op mezelf maar merkte dat wat ik aan het doen was echt heel gaaf was. met 400 mensen die helleberg bedwingen; niet eens voor jezelf, maar juist voor een ander. Het leek alsof de wolken wegtrokken en zo voelde ook mijn lijf en geest. De ene keer reed je mensen voorbij en de andere keer werd je voorbij geslopen maar voor iedereen was er een knipoog, een hand, en duwtje, wat bemoedigende woorden en de uitroep 'wat is dit mooi he'. Halverwege pikte ik aan bij (st)rijder 47; wat een lekker tempo was dat. Ergens bij bocht 10 (mijn bocht) fietsten we tegen elkaar op en tot bovenaan hebben we met elkaar gesproken over motivatie en over het waanzinnige waar we eigenlijk mee bezig waren. Vlak voor de top werd ik voorbij gestreefd door Matijs Jansen en Frank 'De witte parel' Schuurman die al grappend en filmend een praatje kwamen maken. (beiden beklommen 8 keer de puist met een mannenverzet! 39-25 voor de kenners noem ik grote klasse!)
Beklimming 3:
Om half negen was ik al op weg naar beneden voor mijn derde beklimming! Het ging eigenlijk als een zonnetje. Zij scheen dan wel niet en het was stervenskoud in de afdaling maar toch. Daar was ook Frank Speksnijder (nr 42) ineens. Als een dartel hertje (hij is 17 jaar) met het altijd energieke lijf, de gulle lach en de wat zenuwachtige manier van rijden kwam hij bij me achterop. De hele beklimming bleven we samen. Hij is een heel grote kleine man met een gouden hart. Voor zijn opa's is hij 8 keer omhoog gereden! Doordat hij naast me reed was ik nu helemaal wakker. Het lijf werkte zoals het moest werken en de geest was niet alleen meer bij het fietsen maar kon steeds meer genieten van de schitterende meiden in bocht 16, het geweldige aanmoedigingsteam in bocht 7 en mijn eigen contingent van 16 toppers die de hele dag overal en nergens waren te vinden voor morele steun (samen huilen en lachen) en fysieke steun (een beetje duwen hier en daar). Hand in hand met Frank gingen we over de streep...
Beklimming 4:
Met het idee dat de vierde beklimming een taaie zou gaan worden had ik vriend en aanbidder Daniel 'Il Dante' van Oort gevraagd met mij de klus voor de vierde keer te klaren. We deden het in mijn snelste tijd. Hij heeft onderweg goed begrepen wat het is om als ex-kankerpatient zoiets te doen. Over fietsen hoef ik hem niets te vertellen want deze man kan in 57 minuten de Alpe bedwingen, maar samen met alle medestrijders, kankerpatienten en overwinnaars was het hem duidelijk dat het hier eigenlijk niet om het fietsen gaat.
Beklimming 5:
Dit zou een mooie worden: met mijn broer Jesse zou ik deze vijde volbrengen. Ik dacht mooi samen met hem te gaan fietsen maar hij ging er als een speer vandoor. Het allerbeste was er bij namelijk toch wel af, maar hij zou hier een ware toptijd hebben neergezet als hij niet op een gegeven moment had gevraagd 'hoe wil je eigenlijk dat we dit gaan doen'?. Toen moest ik (ondanks wat broederrivaliteit) toch vragen iets zachter te rijden en gewoon naast me te komen fietsen om wat te praten over hoe mooi dit eigenlijk allemaal is. 6 jaar geleden stond hij naast mijn bed, hield hij mijn hand vast als ik niet lekker was, kocht hij een boxershort voor me met duiveltjes erop die me zouden helpen overwinnen... en kijk, het is gelukt...we rijden samen die berg op.
Beklimming 6:
Dit zou mijn laatste beklimming worden. De kou, de regen en de verkramping die ik moest verwerken in de afdalingen hadden echt hun tol geeist. Ik zou deze laatste glorieus maken: samen met een van mijn allerbeste vrienden Tamas. Ook hij weet wat het is om mij met kale kop in een bed te zien liggen, maar hier reden we dan. Sterker dan ooit; dat is nog eens vriendschap. Onderwerg wilde ik iedereen bedanken die me had aangemoedigd. In bocht 16 heb ik alle dames van het cheerteam vol op de mond gezoend en overal highfives uitgedeeld. In bocht 7 waar trouw het allerlekkerste water werd uitgedeeld ben ik afgestapt voor een dikke knuffel en nog meer handjeklap. Volgens mij kwam ik ook daar ergens Esther van Winden tegen die een trouwe fan is (en ik van haar) die ook een dikke smak verdiende. Er gebeurde daar iets op de berg waarvan ik nogsteeds geen idee heb hoe ik moet beschrijven. Je zit helemaal steenkapot, je hoofd is afgeschroefd en je benen voelen als de slapste spaghetti die je je maar kunt voorstellen met heel veel sambal erop en toch blijf je rijden omdat je weet dat het maar voor even is. 6 keer die berg op stelt echt niet zo heel veel voor bij een hogedosis chemotherapie. Blijdschap, verdriet en een mengeling van alle gevoelens die je in je hebt maken zich van je meester en op het laatste stijle stuk (11%)heb ik jankend maar wel in volle sprint (17,5km per uur) de laatste meters afgelegd...
Stilte... dat bleef er over en een ongelooflijk gevoel van geluk dat zich van me meester maakte en nog steeds mijn gedachten overstemd.
Ik vergeet Remy Meijers die ons gastvrij in Valkenburg ontving voor de Gold Race en ook als een ware koning met gevolg voor de 8ste keer boven is gekomen. Wat een fijne man is dat! De aanmoedigingen waren niet van de lucht en de steun was echt fantastisch. Dat weekend komt er zeker van Remy!
Menno (zoon 7x) en Frank (vader 8x) van Winden de geweldenaars
Sander Askamp die heel terecht de laatste avond nog een andere kanjer in het zonnetje zette.
Boukje Vogel die vorig jaar borstkanker overwon en nu 6 keer uitegewoond over de streep kwam, top!
Harry Bijl, die ik haast niet gezien heb maar wel een ongelooflijke prestatie heeft neergezet.
Rianne Romijn, de goedlachse krachtpatster, heeft echt voor haar leven gefietst.
Ramon ter Haar, die voor één keer kwam en drie keer naar boven is gevlogen. 'Ik heb limfklierkanker, maar vandaag even niet' waren zijn magische woorden.
Ongetwijfeld vergeet ik er veel te veel...
Oh ja, en dan nog een klein ding over een 'nieuwe uitdaging': in de loop van volgende week ga ik van alle kanten (3) de Mont Ventoux beklimmen om opgenomen te worden bij 'het gilde der malloten van de Mont Ventoux'. Zo blijf ik lekker fietsen en als ik dat gewoon blijf doen in mijn Alpe D'HuZesoutfit dan schiet ik in een rechte lijn door naar mijn deelname van volgend jaar...
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
maandag 16 juni 2008
Met één been terug in Nederland
Met het ene been nog ergens halverwege bocht 10 en het andere been inmiddels thuis en in de dagelijkse realiteit beland, keer ik steeds meer terug in de bewoonde wereld.
Afgelopen weekend was ik als 'meesterknecht' opgeroepen om mee te rijden in het team van een van mijn moooie sponsoren Barents Krans. Tijdens het NK wielrennen voor juristen heb ik kopwerk verricht en geprobeerd onze kopman te lanceren tijdens de drieste massasprint aan het eind van een rit van 35km. Het leverde een mooie 5de plaats op en het klassement voor het beste team, geweldig.
Verder is mij een geweldig mooi filmpje aan komen waaien waarin jullie mij in actie kunnen zien tijdens Alpe D'huzes. Via http://www.youtube.com/watch?v=3D3JfO8spp0 en via de button rechtsboven is het te bekijken.
Veel plezier.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
Afgelopen weekend was ik als 'meesterknecht' opgeroepen om mee te rijden in het team van een van mijn moooie sponsoren Barents Krans. Tijdens het NK wielrennen voor juristen heb ik kopwerk verricht en geprobeerd onze kopman te lanceren tijdens de drieste massasprint aan het eind van een rit van 35km. Het leverde een mooie 5de plaats op en het klassement voor het beste team, geweldig.
Verder is mij een geweldig mooi filmpje aan komen waaien waarin jullie mij in actie kunnen zien tijdens Alpe D'huzes. Via http://www.youtube.com/watch?v=3D3JfO8spp0 en via de button rechtsboven is het te bekijken.
Veel plezier.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
dinsdag 10 juni 2008
Thuis, maar nog niet op aarde
Beste Lezers,
Zondag 1 juni reisde ik af naar Frankrijk en naar 'onze' berg om te storten in iets waarvan ik me geen voorstelling kon maken. Hoe de berg zou zijn, hoe de sfeer zou zijn en hoe iedereen het eraf zou brengen was nog afwachten, maar de voorgevoelens en de daarbij horende zenuwen waren goed aanwezig... het zou een prachtige week gaan worden...
Ik heb uit alle macht geprobeerd me een voorstelling te maken van 'de koersweek', maar wat het werd kan niemand omschrijven; ik niet en ik denk niemand die erbij geweest is.
Om een kleine impressie te geven volgen een paar foto's want in beelden gaat het me beter af dan in woorden.
Het begon om 4 uur in de ochtend ging de wekker, die ook echt nodig was, want ik had echt zo waar geslapen. Snel in mijn nieuwe glimmende koerspak geschoten en op de Tacx gestapt om warm te rijden. Ook het bord Brinta kon niet ontbreken en de nodige bananen en powerrepen moesten het ontbijt worden van een schitterende dag.
Het werd ook een schitterende dag... Het is moeilijk voor te stellen, maar daarom extra gaaf, dat je na kanker gehad te hebben een berg gaat beklimmen voor anderen. Op deze dag kwam het allerbeste in me naar boven en dacht ik aan mijn behandeling, aan alle mensen die daarin belangrijk zijn geweest. Ik fietste met mijn fietsmaatje Daniel naar boven; met Tamas een van mijn allerbeste vrienden naar boven; ik fietste met mijn broer Jesse naar boven, het was een onbeschrijfelijk gevoel om zoiets te doen met de mensen om wie je zoveel geeft en die van zo dichtbij het mijn ziekte hebben meegemaakt. 
De beklimmingen zijn voor het lichaam niet alleen zwaar maar ook mentaal krijg je wat te verduren. Van beneden tot aan boven wordt je van de ene emotie in de andere gesmeten. Alle mogelijke gevoelens in de meest vreemde combinaties komen voorbij. Onderweg weet je weer precies waarvoor je het allemaal doet. Je doet het niet alleen voor de dikke 3 miljoen euro die we met z'n allen bijelkaar hebben gefietst maar je doet het ook juist voor alle anderen die het veel zwaarder hebben dan jij. Je ziet Maurice met de handbike 3 keer naar boven rijden in een ultieme krachtsinspanning. Van hem mag je als je iets ergs meemaakt best verdrietig zijn 'maar niet te lang'. Ook zie je onderweg een wielrenner met een aanhangwagentje naar boven rijden met daarin zijn dochtertje dat vorig jaar van kanker is genezen...
Het weer was dan wel slecht; we hebben geen zon gezien en de temperatuur is bovenop de berg niet boven de 10 graden gekomen, maar in ons allemaal scheen de zon en ontstond er een warm vuur waaraan iedereen zich kon warmen.
Alpe D'huzes haalt het beste en het mooiste in mensen naar boven omdat het zoveel voldoening geeft om iets voor iemand anders te doen. Er waren een man en vrouw op vakantie in de Alpen die op 5 juni met de auto de Alpe opreden en niet konden geloven wat wij daar aan het doen waren. Ze zijn uitgestapt en ze hebben de hele dag in bocht 13 gestaan om ons te waarschuwen voor het naderende verkeer; hulde.
Het was een aaneenschakeling van de meest prachtige momenten die je je maar kunt voorstellen en dat allemaal gebundeld in één dag en één moment.
Er volgen nog veel meer berichten, met name als ik mijn gedachten weer op orde heb en er een vloeiend verhaal uit mijn 'pen' kan komen. Ik blijf heel hard en ver fietsen voor het KWF en voor allen die het hard nodig hebben...
Om met Coen (de voorzitter) en met Benjo (de bedenker van het woord 'Alpe D'huzes' te spreken: 'het gaat maar door' en 'het wordt alleen maar mooier'...
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
dinsdag 3 juni 2008
Uitfietsen
Even een uurtje de benen lostrappen op de tacx. Daarna massage gehad en toen waren de benen weer helemaal ontspannen. Op naar overmorgen!
maandag 2 juni 2008
Croix de fer
Het resultaat van het klimwerk. Met groot gemak ben ik omhoog gereden en ik merkte dat ik nog sterker en afgetraind was dan vorige maand. Laat de donderdag maar komen.
zaterdag 31 mei 2008
De kriebels
Beste lezers,
Het wordt steeds moeilijk om een verhaal te schrijven. Niet dat ik niets te schrijven heb, maar eerder het tegendeel. Het probleem is dat de veelheid aan gedachten en onbestemde gevoelens die er door mijn hoofd en lijf razen zo moeilijk onder woorden zijn te brengen. Toch is het in dit stadium (1 dag voor vertrek) wel nodig mijn trouwe lezersgroep van de laatste ontwikkelingen op de hoogte te brengen.
Bijgevoegde foto was een van de mooie resultaten van de drukbezochte deelnemersbijeenkomt in het Velodrome in Amsterdam Sloten. Om 10 uur begon daar weer een prachtige dag met voor mij een clinic spinning en baanwielrennen. Na een uur te hebben opgewarmd was het tijd om op de baanwielrenfiets te piste te betreden. Al snel had ik de smaak goed te pakken en vloog ik hoog in de baan over het siberisch hardhout. Belangrijk aandachtspunt tijdens het baanwielrennen is echter wel: als je hard rijdt kun je hoog in de baan rijden en wie langzaam gaat moet zijn plaats beneden zoeken. Probeer dus niet met lage snelheid hoog in de baan te fietsen! Deze stelregels niet in acht nemende was het resultaat een flinke glijpartij waarbij ik hard in aanraking kwam met het eerder genoemde hardhout... geschaafde arm, gekaasschaafde bil, drie afgeschraapte ruggenwervels en een gat in mijn net ontvangen officiele Alpe D'HuZes koerspak.
Gelukkig kon ik meteen een nieuwe koersbroek op de kop tikken en het lichamelijke letsel is inmiddels (bijna een week later) ook zo goed als hersteld. Op naar Frankrijk dus...
Het 'stalen' ros glimt na de laatste trainingsrit van gisteren door de Hollandse regen weer als nieuw. De remmen gecheckt, alle tandwielen met aandacht geboend en gesmeerd en het frame gepoetst alsof het een trouwring is die voor het eerst om de mooiste vinger van de wereld geschoven gaat worden. Niet geheel toevallig komt deze metafoor in mij op aangezien trouwen ook vaak de mooiste dag van iemands leven is. Nu kan je denken dat 8 keer een berg opfietsen de meest zware en bizarre dag wordt uit je leven maar voor mij zal het wel even anders liggen...
Toen ik twee dagen geleden drie kwartier met een van mijn beste vrienden (en supporters) in het holst van de nacht aan de telefoon hing omdat ik niet kon slapen, werd het me weer duidelijk... ik zou dan wel niet trouwen maar het zal wel de mooiste dag uit mijn leven worden...
Zeven jaar geleden had het niet veel gescheeld of ik had de Alpe D'huez alleen van tv gekend. 17 jaar was ik en je krijgt het bericht van je leven: je hebt kanker! Ik wist niet zo goed wat ik me erbij voor moest stellen en nog steeds kan ik vaak niet goed onder woorden brengen hoe het voelde, wat er met me gebeurde en hoe ik het tot een goed einde heb kunnen brengen. Als je aan de dokter vraagt hoeveel procent kans je op overleven hebt en hij durft eigenlijk geen antwoord te geven, dan weet je wel hoe laat het is... dan lig je op het randje... Maar wat is er eigenlijk mooier dan dat randje, die grens? Het opzoeken van je eigen grenzen en tot het randje gaan van je lichamelijke en mentale mogelijkheden. Het is ook een van de gerachten van Alpe D'huzes om het onmogelijke meer dan waar te maken; het is veel mooier om een bizar doel tot een goed einde te brengen dan om makkelijk haalbare doelen te realiseren. Zo is het met kanker en ook met het 8 keer beklimmen van de Alpe D'huez en daarbij moet je je voorstellen dat het beklimmen van een berg een eitje is in verhouding met het doorstaan van 11 chemokuren.
Vanavond wordt alles ingepakt, volgt de laatste peptalk van de achterblijvers en van de mensen die later naar Frankrijk afreizen en ga ik proberen ook nog een beetje te slapen. Vandaag ontdekte ik nog iets erg moois. Ik heb namelijk geen internet in Frankrijk maar kan wel foto's die ik met mijn telefoon maak, direct doorsturen naar mijn weblog. Ik zal dus mooie, spannende, ontroerende en stralende foto's van de dag doorsturen naar mijn blog.
Zoals jullie lezen heeft dit bericht kop noch staart. Alles loopt door elkaar met in het midden de gedachten aan de tijd die ik heb doorgemaakt met alle mensen die heel dicht bij mij staan. 20.500 euro verder bijna 10.000km op de racefiets doorgebracht en een motivatie die veel hoger komt dan 8 keer de Alpe D'huez boven op elkaar, ik dwaal weer af. Op deze manier malen gedachten door mij hooft en grijpen 'de kriebels' om zich heen. Het brengt een gevoel van afwezigheid met zich mee omdat ik nog maar aan 1 ding kan denken en tegelijkertijd alles in gedachten moet en wil houden van wat er nog moet gebeuren en wat er al op mij af is gekomen.
Ik had nooit kunnen bedenken dat het deelnemen aan Alpe D'huzes dit in mij los heeft kunnen maken, het is een gevoel van dankbaarheid dat ik zo gezond ben, een gevoel van onoverwinnelijkheid dat ik zo sterk ben, een gevoel van op handen gedragen te worden door de mensen die mij steunen, een gevoel van trots dat ik er bén...
Ik lééf en ik ga 8 keer de Alpe D'huez beklimmen!
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
woensdag 21 mei 2008
Het grote aftellen
Beste Lezers
Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe ik vorig jaar voor de televisie de eerste beelden van Alpe D'huzes voorbij zag komen. Het was een zonnige dag en daar was het in eens: "Alpe D'huzes is een actie waarbij 77 wielrenners en 9 teams op één dag maar liefst 6 keer de Alpe D'Huez willen beklimmen om daarmee geld bij elkaar te fietsen voor KWF kankerbestrijding", klonk het van RTL4. Met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd rende ik naar de computer om meer informatie te zoeken over deze idiote actie.
Natuurlijk was ik van plan om heel goed na te denken over mijn eventuele deelname; ik zou met veel mensen erover gaan praten; ik zou met mijn familie overleggen of het wel verstandig was en ik zou bij mezelf te rade gaan hoe ik mijn deelname in hemels naam zou moeten goedpraten. Op zichzelf was dit pakket aan vragen en overpeinzingen een 5-jarenplan waard maar ergens knaagde het vanaf toen al. Ik hoefde helemaal niet na te denken... na het zien van de eerste beelden stond het als een paal boven mijn inpulsieve water... Ik ga op 5 juni 2008 meedoen aan Alpe D'huzes en zo veel mogelijk geld ophalen voor het KWF en voor mensen die het heel hard nodig hebben!
Op een schitterende rondreis die ik met de trein door Europa maakte vertelde ik al aan mensen die ik ontmoette dat ik 'wielrenner voor het goede doel' zou gaan worden. Ik had nog geen cent ingezameld voor het KWF en mijn toch mooie racefiets zou verre van geschikt zijn om deze bizarre plannen te gaan waarmaken. Ook mijn lichaam was zeker niet klaar voor een dergelijke escapade: toch een kilo of 8 te zwaar, veel te weinig in-het-zadel-zitvlees, geen fietservaring in de bergen en een veel te bourgondische levensstijl zouden het glansrijk behalen van dit waanzinnige doel in de weg liggen.
Vanaf 1 september 2007 moest er een hoop veranderen en ik zou het daarop volgende jaar als een monnik voor dit doel moeten gaan leven. Ik moest veel, enorm veel gaan trainen, ik zou geen bier meer drinken, ik zou op tijd naar bed gaan, gezond en veel gaan eten en op de momenten dat ik niet hoefde te trainen (zoals het een echte wielrenner betaamd) met mijn benen op een stoel gaan zitten.
Het begint er ongeveer 250 dagen en 180 trainingen alle schijn van de krijgen dat ik het vooropgestelde doel zal gaan behalen met 8500km in de benen, zeer specifieke bergervaring, een megamotivatie, heel veel steun van heel veel lieve en genereuze mensen die me gek en bizar vinden en een bedrag van dik 20.000 Euro voor het KWF!!!
Was het in september voor mij zeker nog de vraag of ik het inschrijfbedrag van 2500 Euro zou gaan halen, in november was ik opweg naar de 5000 Euro, even bang dat ik de 10.000 Euro niet zou gaan halen kroop het bedrag gedurende de lentemaanden naar de 15.000 Euro en gisteren kwam ik door een schitterende gift van 'Het PR bureau' (2.500E)over de magische grens van twintigduizend Euro!
Alle secundaire omstandigheden zijn rooskleurig en het geluk lacht mij toe. Toch begint het 14 dagen voor 'de dag der dagen' behoorlijk te kriebelen. De laatste trainingen (van 4,5 uur) en de ploegenpresentatie van 25 mei (komt allen naar het Velodrome in Amsterdam, Sloten) komen heel erg dichtbij. Op internet bekijk ik filmpjes van anderen die de 21 bochten van 'het monster' beklimmen om alle hoekjes weer in herinnering te brengen en 's nacht kan ik steeds moeilijker in slaap komen omdat ik me probeer voor te stellen hoe het zal zijn. Ook om mij heen gebeuren spannende dingen... alles wordt in het werk gesteld om 5 juni 2008 tot ongekende hoogte te stijgen.
Zei ik trouwens net echt 14 dagen? dat is toch 2 weken? Betekent dat dan dat ik nog maar ruim een week in Nederland ben? En betekent dat dan ook dat ik dan alle trainingsarbeid en motivatie die ik in me heb eruit mag gooien? En is het dan ook zo dat alle mensen van wie ik heel veel hou erbij zijn om mij omhoog te schreeuwen? En klopt het dat het waarschijnlijk een van de mooiste dagen van mijn leven zal zijn?
Ja!
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe ik vorig jaar voor de televisie de eerste beelden van Alpe D'huzes voorbij zag komen. Het was een zonnige dag en daar was het in eens: "Alpe D'huzes is een actie waarbij 77 wielrenners en 9 teams op één dag maar liefst 6 keer de Alpe D'Huez willen beklimmen om daarmee geld bij elkaar te fietsen voor KWF kankerbestrijding", klonk het van RTL4. Met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd rende ik naar de computer om meer informatie te zoeken over deze idiote actie.
Natuurlijk was ik van plan om heel goed na te denken over mijn eventuele deelname; ik zou met veel mensen erover gaan praten; ik zou met mijn familie overleggen of het wel verstandig was en ik zou bij mezelf te rade gaan hoe ik mijn deelname in hemels naam zou moeten goedpraten. Op zichzelf was dit pakket aan vragen en overpeinzingen een 5-jarenplan waard maar ergens knaagde het vanaf toen al. Ik hoefde helemaal niet na te denken... na het zien van de eerste beelden stond het als een paal boven mijn inpulsieve water... Ik ga op 5 juni 2008 meedoen aan Alpe D'huzes en zo veel mogelijk geld ophalen voor het KWF en voor mensen die het heel hard nodig hebben!
Op een schitterende rondreis die ik met de trein door Europa maakte vertelde ik al aan mensen die ik ontmoette dat ik 'wielrenner voor het goede doel' zou gaan worden. Ik had nog geen cent ingezameld voor het KWF en mijn toch mooie racefiets zou verre van geschikt zijn om deze bizarre plannen te gaan waarmaken. Ook mijn lichaam was zeker niet klaar voor een dergelijke escapade: toch een kilo of 8 te zwaar, veel te weinig in-het-zadel-zitvlees, geen fietservaring in de bergen en een veel te bourgondische levensstijl zouden het glansrijk behalen van dit waanzinnige doel in de weg liggen.
Vanaf 1 september 2007 moest er een hoop veranderen en ik zou het daarop volgende jaar als een monnik voor dit doel moeten gaan leven. Ik moest veel, enorm veel gaan trainen, ik zou geen bier meer drinken, ik zou op tijd naar bed gaan, gezond en veel gaan eten en op de momenten dat ik niet hoefde te trainen (zoals het een echte wielrenner betaamd) met mijn benen op een stoel gaan zitten.
Het begint er ongeveer 250 dagen en 180 trainingen alle schijn van de krijgen dat ik het vooropgestelde doel zal gaan behalen met 8500km in de benen, zeer specifieke bergervaring, een megamotivatie, heel veel steun van heel veel lieve en genereuze mensen die me gek en bizar vinden en een bedrag van dik 20.000 Euro voor het KWF!!!
Was het in september voor mij zeker nog de vraag of ik het inschrijfbedrag van 2500 Euro zou gaan halen, in november was ik opweg naar de 5000 Euro, even bang dat ik de 10.000 Euro niet zou gaan halen kroop het bedrag gedurende de lentemaanden naar de 15.000 Euro en gisteren kwam ik door een schitterende gift van 'Het PR bureau' (2.500E)over de magische grens van twintigduizend Euro!
Alle secundaire omstandigheden zijn rooskleurig en het geluk lacht mij toe. Toch begint het 14 dagen voor 'de dag der dagen' behoorlijk te kriebelen. De laatste trainingen (van 4,5 uur) en de ploegenpresentatie van 25 mei (komt allen naar het Velodrome in Amsterdam, Sloten) komen heel erg dichtbij. Op internet bekijk ik filmpjes van anderen die de 21 bochten van 'het monster' beklimmen om alle hoekjes weer in herinnering te brengen en 's nacht kan ik steeds moeilijker in slaap komen omdat ik me probeer voor te stellen hoe het zal zijn. Ook om mij heen gebeuren spannende dingen... alles wordt in het werk gesteld om 5 juni 2008 tot ongekende hoogte te stijgen.
Zei ik trouwens net echt 14 dagen? dat is toch 2 weken? Betekent dat dan dat ik nog maar ruim een week in Nederland ben? En betekent dat dan ook dat ik dan alle trainingsarbeid en motivatie die ik in me heb eruit mag gooien? En is het dan ook zo dat alle mensen van wie ik heel veel hou erbij zijn om mij omhoog te schreeuwen? En klopt het dat het waarschijnlijk een van de mooiste dagen van mijn leven zal zijn?
Ja!
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
dinsdag 29 april 2008
Alpe D'Huez
Beste lezers,In de nacht van woensdag (23-4) op donderdag reisden, Peter, Tamas en Daniel samen met mij af naar het zonnige zuiden van Frankrijk. Zonnig was het inderdaad; 25 graden en een strakblauwe hemel moesten deze trainingsdagen tot hoogtepunt van het trainen gaan brengen. Donderdag aangekomen om half 9 moest er eerst nog even geslapen worden alvorens de eerste kennismaking met 'het monster' de Alpe D'Huez. Een nacht doortrekken in een auto doet geen wonderen aan de benen dus eerst maar rusten. Na een goed ontbijt, warme zonnenstralen en de bemoedigende woorden van mijn vrienden was ik klaar voor de eerste rit. Op een licht verzetje moest de eerste keer een verkenningsrit worden... 'wat is dat ding stijl en ver zeg' dacht ik al na de eerste meters. Toch mocht ik niet klagen want de 13km werden verreden in 1 uur en 13 minuten.
De tweede dag was het strijdplan om eerst de Col D'Ornon te gaan beklimmen en 's middags nog eens de Alpe op te rijden. De Col D'Ornon is aan de andere kant van het zonovergoten dal waarin Bourg D'Oisans gelegen is en de weg kronkelt zich op een iets vriendelijker manier naar boven. Door het bos en over kale bergvlakten vlogen mijn benen rond als een 'koffiemolen'; ik voelde me een echte wielrenner. 's Middags was het weer tijd voor Alpe D'Huez en al snel voelde ik dat de benen een stuk beter waren en dat ik beter gewend was aan de hoogte. Het plan om samen met mijn vriend Tamas omhoog te rijden liet ik al snel varen omdat ik merkte dat verbetering van mijn tijd goed mogelijk was. Weer 'op het gemak' reed ik nu 1.08 uur! Het terras lonkte weer naar ons na de gedane trainingsarbeid en in gedachten was ik al bezig met de vier beklimmingen van de Alpe die ik mij ten doel had gesteld op de dag daarna.
Zaterdag 27 april wilde ik vier keer omhoog rijden. Goed voorbereid maar toch een beetje gespannen over de haalbaarheid van mijn wederom waanzinnige plan stapte ik om half 11 op voor 1 van 4. Het waanzinnige plan bleek echter heel erg goed haalbaar te zijn. De eerste beklimming ging in 1.10uur maar ik merkte dat ik toch niet helemaal hersteld was van de tochten van de dagen ervoor, maar dat mocht de pret (pijn) niet drukken. De tweede en derde beklimming gingen in 1.15uur waarbij de derde keer me veel moeite kostte. Het lijf was vermoeid van de vorige beklimmingen en de kop zat een beetje achterstevoren op mijn romp. 'Waar ben ik in Gods naam mee bezig, spoor ik wel, waar is het allemaal goed voor?'. De vierde beklimming ging dan wel nog iets langzamer (1.20uur) maar het hoofd was weer goed. Ik was er uit: 'Ik ben inderdaad niet goed snik om bij wijze van training vier keer een helleberg op te rijden'. Toch was deze gedachte niet de gedachte die de boventoon voerde want ja, ik mag dan wel gek zijn, maar het staat niet in verhouding toch wat een kankerpatient moet doorstaan op dagen dat hij aan het kuren is.
Dat ik gek ben werd andermaal bevestigd toen er tijdens mijn vierde beklimming een snelle fransman naast me kwam rijden die vroeg of het wel met me ging. Ik had namelijk niet echt meer het uiterlijk van een jonge god. Het was meer het gezicht van een mijnwerker die na vier dagen weer eens boven de grond komt. Ik zei, naar alle eerlijkheid, dat het wel ging maar het dat ik het wat zwaar had omdat het al mijn vierde beklimming was van die dag. De fransman viel van verbazing bijna van zijn fiets! Ook hij vroeg of ik gek was en waar ik wel niet mee bezig was. Mijn Frans was op dat moment niet al te best meer, maar de boodschap is (volgens mij) wel ongeveer overgekomen. Echt hard ging het de laatste keer niet meer maar de fransman reed met een diepe buiging en groot ontzag van mij weg.
De laatste koersdag ben ik alleen op pad gegaan. Ik kon de Alpe D'huez even niet meer zien ondanks het feit dat ik wel een goede vriendschap haar 21 bochten heb gesloten. Daniel is in een monsterlijke 57 minuten die middag omhoog gereden en ik ben een 64km lange tocht gaan maken naar La Berarde, een piepklein dorpje dat ingesloten ligt tussen hoge bergen. Met toch wat pijn en zuur in de benen kon het feest weer beginnen. Het moest een glooiende klim worden maar de stukken van 14% waren toch weer van de partij. Uiteindelijk was het doel behaald; tussen de smeltende sneeuwhopen en over de weg stromende riviertjes werd het dorpje bereikt op een hoogte van 1650 meter. Prachtig!
Dit was een ervaring om nooit meer te vergeten en buiten dat was het erg leerzaam. Snelheden van 75km per uur haal je doorgaans in Nederland niet en dus is het goed dat ik daar al kennis mee gemaakt heb.
6 keer deze magistrale berg beklimmen in juni moet zeker lukken... en dan maar zien of 7 en 8 er ook nog uit te persen zijn.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
zondag 20 april 2008
Amstel Gold race
Beste lezers,
Zaterdag 19 april was er een belangrijke test! Het programma was eigenlijk heel erg simpel: rijd de 230km tellende Amstel Gold race in de heuvels (bergen!) van Limburg.
Via het deelnemersbestand van Alpe D’HuZes was er een slaapplaats geregeld in Valkenburg zelf, waar de start en de finish was. Bij het geweldige gezin van Remy werden Frank (deelnemer 42) en ik heel gastvrij ontvangen. Een heerlijk bed stond klaar; alle ingredienten voor een goed gesprek waren aanwezig en de douche was naderhand een ware verandeming.
De wekker gezet; 5.55uur, in de kleren geschoten en het nodige voedsel naar binnen geschoven, werd er om 7 uur gestart. De temperatuur was goed en de voorspelde regen bleef (tot op heden) nog uit. De portie nattigheid van boven hebben we de laatste 2 uur van de rit mogen ‘ontvangen’ als afkoeling. Het beloofde een schitterende dag te worden. Dat werd het want de benen voelden erg goed! Na 100km gefietst te hebben was er niet of nauwlijks vermoeidheid opgetreden en na de nodige koolhydraten en astronautenrepen en -drankjes naar binnen gewerkt te hebben ging het weer fantastisch. We hadden afgesproken om met de groep van ongeveer 70 mensen bij elkaar te blijven tot dat punt en daarna was het ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. In totaal waren er 97 mensen van AD6 gestart maar niet iedereen had zich voor de monsterachtige ‘250km’ ingeschreven. De mythische ‘bergen’ als de Eyserbosweg (max 16%) de Cauberg (max 12%), Camerig (max 15%) en de Keutenberg (max 22%!) werden met (schijnbaar) gemak beklommen. Ook op het vlakke kon ik geweldig doortrekken en het resulteerde in een 4de plaats! Het was dan wel geen wedstrijd, maar ik kan jullie melden… het voelde erg goed.
Resultaat: 230km rijden in 8.45 uur, gemiddelde hartslag van 151, 5800kcal verbrand, 2520 hoogtmeters gemaakt en… geen spierpijn! Ik ben dus, al zeg ik het zelf, geheel en al geslaagd voor de test.
Dan was er op 11 april nog een test gedaan: een VO2MAX test. Een test waarbij getest is wat het vermogen en de maximale zuurstofopname is op het punt van het bahalen van je maximale hartslag. Hiermee kan de conditie van de renner worden bekeken en kan gekeken worden naar de hartslagzones die bepalend zijn voor de manier en intensiteit van de trainingen. Om jullie een ingewikkeld verhaal te besparen over lactaatwaarden, zuurstofopname, omslagpunt en de verbranding van vetten en suikers, volgt meteen het resultaat. Na berekeningen is gebleken dat het mogelijk moet zijn om in redelijke ‘ontspaning’ de Alpe D’Huez te beklimmen in 59 minuten. Ik heb me wel eens laten vertellen dat als je deze puist binnen een uur kunt beklimmen ‘je erbij hoort’.
Of ik ‘bij de club’ ga horen gaan we aanstaande donderdag, vrijdag en zaterdag merken als het trainingskamp zich naar de Alpen gaat begeven. Dat wordt dus vervolgd… Ik hoop de laptop mee te nemen zodat ik daar van de eerste beklimmingen verslag kan uitbrengen…
De getrainde kilometers staan inmiddels op 6968,68km en de financiele teller… 16.958,10 Euro!
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
Zaterdag 19 april was er een belangrijke test! Het programma was eigenlijk heel erg simpel: rijd de 230km tellende Amstel Gold race in de heuvels (bergen!) van Limburg.
Via het deelnemersbestand van Alpe D’HuZes was er een slaapplaats geregeld in Valkenburg zelf, waar de start en de finish was. Bij het geweldige gezin van Remy werden Frank (deelnemer 42) en ik heel gastvrij ontvangen. Een heerlijk bed stond klaar; alle ingredienten voor een goed gesprek waren aanwezig en de douche was naderhand een ware verandeming.
De wekker gezet; 5.55uur, in de kleren geschoten en het nodige voedsel naar binnen geschoven, werd er om 7 uur gestart. De temperatuur was goed en de voorspelde regen bleef (tot op heden) nog uit. De portie nattigheid van boven hebben we de laatste 2 uur van de rit mogen ‘ontvangen’ als afkoeling. Het beloofde een schitterende dag te worden. Dat werd het want de benen voelden erg goed! Na 100km gefietst te hebben was er niet of nauwlijks vermoeidheid opgetreden en na de nodige koolhydraten en astronautenrepen en -drankjes naar binnen gewerkt te hebben ging het weer fantastisch. We hadden afgesproken om met de groep van ongeveer 70 mensen bij elkaar te blijven tot dat punt en daarna was het ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. In totaal waren er 97 mensen van AD6 gestart maar niet iedereen had zich voor de monsterachtige ‘250km’ ingeschreven. De mythische ‘bergen’ als de Eyserbosweg (max 16%) de Cauberg (max 12%), Camerig (max 15%) en de Keutenberg (max 22%!) werden met (schijnbaar) gemak beklommen. Ook op het vlakke kon ik geweldig doortrekken en het resulteerde in een 4de plaats! Het was dan wel geen wedstrijd, maar ik kan jullie melden… het voelde erg goed.
Resultaat: 230km rijden in 8.45 uur, gemiddelde hartslag van 151, 5800kcal verbrand, 2520 hoogtmeters gemaakt en… geen spierpijn! Ik ben dus, al zeg ik het zelf, geheel en al geslaagd voor de test.
Dan was er op 11 april nog een test gedaan: een VO2MAX test. Een test waarbij getest is wat het vermogen en de maximale zuurstofopname is op het punt van het bahalen van je maximale hartslag. Hiermee kan de conditie van de renner worden bekeken en kan gekeken worden naar de hartslagzones die bepalend zijn voor de manier en intensiteit van de trainingen. Om jullie een ingewikkeld verhaal te besparen over lactaatwaarden, zuurstofopname, omslagpunt en de verbranding van vetten en suikers, volgt meteen het resultaat. Na berekeningen is gebleken dat het mogelijk moet zijn om in redelijke ‘ontspaning’ de Alpe D’Huez te beklimmen in 59 minuten. Ik heb me wel eens laten vertellen dat als je deze puist binnen een uur kunt beklimmen ‘je erbij hoort’.
Of ik ‘bij de club’ ga horen gaan we aanstaande donderdag, vrijdag en zaterdag merken als het trainingskamp zich naar de Alpen gaat begeven. Dat wordt dus vervolgd… Ik hoop de laptop mee te nemen zodat ik daar van de eerste beklimmingen verslag kan uitbrengen…
De getrainde kilometers staan inmiddels op 6968,68km en de financiele teller… 16.958,10 Euro!
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
vrijdag 4 april 2008
Trainen² en Olympisch Tegenkracht
Beste lezers,
Nog 62 dagen… twee maanden en twee dagen nog…
De spanning begint al toe te nemen. Niets is nu meer vrijblijvend; goed slapen, goed en veel eten en heel veel trainen is het devies. Vanaf afgelopen dinsdag ben ik de gelukkige bezitter van mijn eigen Alpe D’HuZes bodywarmer. Het wachten erop duurde wat langer dan gepland maar het trainingsrondje van 2,5 uur kreeg door dit kledingstuk wel een beetje, wat zeg ik, heel veel glans. Ondanks de harde wind en de zware bewolking had ik in gedachten iedere keer de wind en de zon in de rug. Gek maar mooi om te merken dat een stukje stof al een zo’n lading kan hebben.
Om de trainingen wat meer pit te geven en om het groepsgevoel te versterken zal er een delegatie van ongeveer 100 Alpe D’HuZessers waaronder ik aan de start verschijnen van de Amstel Gold Race. Deze enige Nederlandse voorjaarsklassieker is geen kinderachtige rit: 250 km door de Limburgse en Belgische heuvels. Mythische heuvels als de Loorberg, de Eyserbosweg, de Fromberg, de Keutenberg en de finish boven aan de Cauberg in Valkenburg. Daar zullen de krachten gemeten worden en het zal goed zijn mijn fitheid te testen door flink op de pijnbank te gaan.
Deze mooie dag zal toch in de schaduw komen te staan bij het trainingskamp dat 5 dagen daarna gepland staat. Met drie vrienden zal ik van 24 tot 28 april afreizen naar de Alpe D’Huez. Daar moet het gebeuren; zijn de spieren sterk genoeg, is het uithoudingsvermogen op goed niveau en is de kop sterk genoeg om alvast vier keer de Alpenreus te beklimmen. Hebben de 7000 trainingskilometers die ik tegen die tijd heb gemaakt hun vruchten afgeworpen en zullen zij de prestatie van mijn medefietsers doen verbleken?
Tegenkracht is de stichting die zich inzet voor (ex)kankerpatiënten die middels sport willen revalideren. Via hen wordt ook het schitterende trainingsschema geschreven dat door mij wordt afgewerkt. Om op 5 juni, de grote dag, met een echt Olympisch team van Tegenkracht voor de dag te komen, zijn (kosten) noch moeite gespaard. Die dag zullen 5 (ex)kankerpatiënten samen met 9 (oud)Olympische sporters de Alpe D’Huez beklimmen. Onder hen bevinden zich Leo Peelen, Jessica Gal, Elsemieke Havenga en Marco Koers. Samen met al deze toppers zal er halverwege mei ook een clinic worden georganiseerd op de wielerbaan in Sloten. Daarover volgt natuurlijk veel meer tegen de tijd dat het bekend wordt. Het wordt in ieder geval een mooie gelegenheid voor sponsoren en geinteresseerden kennis te maken met het werk van Tegenkracht en de verpletterende werking van het Ad-6 virus.
Binnen enkele dagen zal ook mijn nieuwe wielershirt klaar zijn met daarop mijn grootste en trouwste sponsor Studelta. Het is een wit shirt met het logo erop dus wanneer mensen aan de kant van de weg staan aan te moedigen op 19 april of in de omgeving van Amsterdam een ‘witte pijl’ voorbij zien schieten, bedenk dan dat ik het ben in Studelta-outfit.
De financiële teller op 16.528,10 Euro en de trainingskilometers op een dikke 6100km begint het nu al echt ergens op te lijken!
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
Nog 62 dagen… twee maanden en twee dagen nog…
De spanning begint al toe te nemen. Niets is nu meer vrijblijvend; goed slapen, goed en veel eten en heel veel trainen is het devies. Vanaf afgelopen dinsdag ben ik de gelukkige bezitter van mijn eigen Alpe D’HuZes bodywarmer. Het wachten erop duurde wat langer dan gepland maar het trainingsrondje van 2,5 uur kreeg door dit kledingstuk wel een beetje, wat zeg ik, heel veel glans. Ondanks de harde wind en de zware bewolking had ik in gedachten iedere keer de wind en de zon in de rug. Gek maar mooi om te merken dat een stukje stof al een zo’n lading kan hebben.
Om de trainingen wat meer pit te geven en om het groepsgevoel te versterken zal er een delegatie van ongeveer 100 Alpe D’HuZessers waaronder ik aan de start verschijnen van de Amstel Gold Race. Deze enige Nederlandse voorjaarsklassieker is geen kinderachtige rit: 250 km door de Limburgse en Belgische heuvels. Mythische heuvels als de Loorberg, de Eyserbosweg, de Fromberg, de Keutenberg en de finish boven aan de Cauberg in Valkenburg. Daar zullen de krachten gemeten worden en het zal goed zijn mijn fitheid te testen door flink op de pijnbank te gaan.
Deze mooie dag zal toch in de schaduw komen te staan bij het trainingskamp dat 5 dagen daarna gepland staat. Met drie vrienden zal ik van 24 tot 28 april afreizen naar de Alpe D’Huez. Daar moet het gebeuren; zijn de spieren sterk genoeg, is het uithoudingsvermogen op goed niveau en is de kop sterk genoeg om alvast vier keer de Alpenreus te beklimmen. Hebben de 7000 trainingskilometers die ik tegen die tijd heb gemaakt hun vruchten afgeworpen en zullen zij de prestatie van mijn medefietsers doen verbleken?
Tegenkracht is de stichting die zich inzet voor (ex)kankerpatiënten die middels sport willen revalideren. Via hen wordt ook het schitterende trainingsschema geschreven dat door mij wordt afgewerkt. Om op 5 juni, de grote dag, met een echt Olympisch team van Tegenkracht voor de dag te komen, zijn (kosten) noch moeite gespaard. Die dag zullen 5 (ex)kankerpatiënten samen met 9 (oud)Olympische sporters de Alpe D’Huez beklimmen. Onder hen bevinden zich Leo Peelen, Jessica Gal, Elsemieke Havenga en Marco Koers. Samen met al deze toppers zal er halverwege mei ook een clinic worden georganiseerd op de wielerbaan in Sloten. Daarover volgt natuurlijk veel meer tegen de tijd dat het bekend wordt. Het wordt in ieder geval een mooie gelegenheid voor sponsoren en geinteresseerden kennis te maken met het werk van Tegenkracht en de verpletterende werking van het Ad-6 virus.
Binnen enkele dagen zal ook mijn nieuwe wielershirt klaar zijn met daarop mijn grootste en trouwste sponsor Studelta. Het is een wit shirt met het logo erop dus wanneer mensen aan de kant van de weg staan aan te moedigen op 19 april of in de omgeving van Amsterdam een ‘witte pijl’ voorbij zien schieten, bedenk dan dat ik het ben in Studelta-outfit.
De financiële teller op 16.528,10 Euro en de trainingskilometers op een dikke 6100km begint het nu al echt ergens op te lijken!
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
vrijdag 21 maart 2008
Gecontroleerd en wel!
Beste lezers,
Vanmorgen stond er iets spannends gepland: controlebezoek bij de dokter. Niet mijn oude vertrouwde arts was bij het consult omdat hij met welverdiend pension is, maar Dr. Rodenhuis. Hij is de geneesheerdirecteur van het Antoni van Leeuwenhoek en dus ben ik ook bij hem in goede handen. Het was vreemd om na een jaar weer als ‘de patiënt’ in het ziekhuis rond te lopen en natuurlijk ook wel een beetje spannend. Mijn lichaam voelt geweldig en ik ben nog nooit zo fit en sterk geweest in mijn leven, maar je weet maar nooit.
Bloedprikken, een longfoto en het betere knijp- en voelwerk stond op het programma. De foto was goed, het knijpen en voelen was in orde en op het bloed moeten we nog even wachten maar als ik niet gebeld wordt (wat nog nooit gebeurd is) dan is ook dat in orde. Het enige was dat mijn bloeddruk een beetje te hoog was. Toen ik bloeddruk en cholesterol in november had laten meten was er niets op aan te merken dus waarschijnlijk is ook daar niets mee aan de hand. Eigenlijk dus een prachtige dag al zeg ik het zelf! Weer een jaar kankervrij!
Gisteren was het ook een mooie dag. Om het Alpe D’HuZesverhaal uit te dragen had ik het idee om iets op mijn oude middelbare school te organiseren. Dit idee werd goed opgepakt en gisteren was daar dus de ontknoping. In het kader van de paasviering heb ik alle klassen van de Adriaan Roland Holstschool in Bergen (NH) in drie groepen van ongeveer 120 leerlingen mijn verhaal verteld. Met een aantal foto’s via de projector heb ik ze verteld over mijn leven; het overwinnen van kanker en het opstaan voor een goed doel. Het geeft je namelijk zo veel voldoening wanneer je je inzet voor een ander. De leerlingen waren stil en hopelijk ook onder de indruk en voor de ouders is er een brief meegegeven zodat zij een duit in het sponsorzakje kunnen doen.
Ook het sponsorbedrag is de afgelopen dagen weer lekker opgelopen. Vertelde ik vorige keer nog dat ik de 15.000 Euro bijna ging overschrijden; op het moment staat de teller al op 16.278,10 Euro! Mede door een warme gift van een collega die voor haar vijftigste verjaardag geen cadeau vroeg, maar een bijdrage voor Alpe D’HuZes (700 Euro)! Ook een nieu wielershirt met het logo van mijn grootste sponsor Studelta komt eraan. Wat de training betreft is het een rustige week. Hoe frustrerend dat soms ook is, rust is erg belangrijk. Gelukkig mag er volgende week en de week erop helemaal weer lekker gekoerst worden. Hopelijk werkt het weer een beetje mee en kan ik beginnen de ledematen te laten bruinen.
Het was dus gewoon een topweek! Het geld stroomt binnen, het trainen gaat heerlijk en de gezondheid laat niets te wensen over.
Prettige paasdagen voor iedereen en hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
Vanmorgen stond er iets spannends gepland: controlebezoek bij de dokter. Niet mijn oude vertrouwde arts was bij het consult omdat hij met welverdiend pension is, maar Dr. Rodenhuis. Hij is de geneesheerdirecteur van het Antoni van Leeuwenhoek en dus ben ik ook bij hem in goede handen. Het was vreemd om na een jaar weer als ‘de patiënt’ in het ziekhuis rond te lopen en natuurlijk ook wel een beetje spannend. Mijn lichaam voelt geweldig en ik ben nog nooit zo fit en sterk geweest in mijn leven, maar je weet maar nooit.
Bloedprikken, een longfoto en het betere knijp- en voelwerk stond op het programma. De foto was goed, het knijpen en voelen was in orde en op het bloed moeten we nog even wachten maar als ik niet gebeld wordt (wat nog nooit gebeurd is) dan is ook dat in orde. Het enige was dat mijn bloeddruk een beetje te hoog was. Toen ik bloeddruk en cholesterol in november had laten meten was er niets op aan te merken dus waarschijnlijk is ook daar niets mee aan de hand. Eigenlijk dus een prachtige dag al zeg ik het zelf! Weer een jaar kankervrij!
Gisteren was het ook een mooie dag. Om het Alpe D’HuZesverhaal uit te dragen had ik het idee om iets op mijn oude middelbare school te organiseren. Dit idee werd goed opgepakt en gisteren was daar dus de ontknoping. In het kader van de paasviering heb ik alle klassen van de Adriaan Roland Holstschool in Bergen (NH) in drie groepen van ongeveer 120 leerlingen mijn verhaal verteld. Met een aantal foto’s via de projector heb ik ze verteld over mijn leven; het overwinnen van kanker en het opstaan voor een goed doel. Het geeft je namelijk zo veel voldoening wanneer je je inzet voor een ander. De leerlingen waren stil en hopelijk ook onder de indruk en voor de ouders is er een brief meegegeven zodat zij een duit in het sponsorzakje kunnen doen.
Ook het sponsorbedrag is de afgelopen dagen weer lekker opgelopen. Vertelde ik vorige keer nog dat ik de 15.000 Euro bijna ging overschrijden; op het moment staat de teller al op 16.278,10 Euro! Mede door een warme gift van een collega die voor haar vijftigste verjaardag geen cadeau vroeg, maar een bijdrage voor Alpe D’HuZes (700 Euro)! Ook een nieu wielershirt met het logo van mijn grootste sponsor Studelta komt eraan. Wat de training betreft is het een rustige week. Hoe frustrerend dat soms ook is, rust is erg belangrijk. Gelukkig mag er volgende week en de week erop helemaal weer lekker gekoerst worden. Hopelijk werkt het weer een beetje mee en kan ik beginnen de ledematen te laten bruinen.
Het was dus gewoon een topweek! Het geld stroomt binnen, het trainen gaat heerlijk en de gezondheid laat niets te wensen over.
Prettige paasdagen voor iedereen en hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
dinsdag 11 maart 2008
Tweede deelnemersbijeenkomst
De tweede deelnemersbijeenkomst van Alpe D'HuZes is weer een feit. Op 8 maart was (bijna) iedereen aanwezig in het fabrieksrestaurent van Koninklijke Gazelle in Dieren. Er bleek meteen dat deze ruimte inmiddels veel te klein is geworden voor al deze enthousiastelingen en meteen werd bekokstoofd dat volgend jaar een van de fabriekshallen ontruimd zal worden. De voorstelronde mocht natuurlijk niet achterwege blijven. Iedereen die zich geroepen voelde mocht zijn/haar inspirende verhaal doen. Zonder deze prachtige verhalen en motivaties zou Alpe D'HuZes nooit zo mooi zijn. Het geeft je de boost en de extra energie om nóg harder te fietsen, nóg meer sponsoren te werven en het AD6-virus nóg meer om zich heen te laten grijpen. Nooit krijg je op een dergelijke dag iedereen te spreken en dat hoeft ook niet. De gesprekken die tijdens de afsluitende fietstocht ontstaan zijn altijd waardevol en helpen je in te zien hoe je moet leven! Ze laten je eens te meer zien dat het meer voldoening geeft om iets voor een anders te doen dan voor jezelf.
Deze keer waren ook mijn ouders mee. Natuurlijk waren zij al besmet geraakt met het uiterst besmettelijke AD6-virus maar dit zou ze de genadeslag moeten geven. Al maanden is er in huize Zijlma geen dag meer voorbij gegaan dat Alpe D'HuZes geen onderwerp van gesprek is geweest. Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. Mijn fiets hangt bijna boven mijn bed en is het eerste dat ik zie als ik wakker wordt en het laatste voordat ik ga slapen. Nu zijn ook mijn ouders officeel AD6-patient en zullen nooit meer mensen spreken zonder de boodschap en het virus over te dragen.
Na het ontwaken moet de computer aan. 'Hopelijk zijn er weer mailtjes van sponsoren en mensen die langzamerhand ook besmet raken met AD6'. Zo bereikte mij vorige week het prachtige bedrag van 1000 Euro dat opgehaald was door een collegavrijwilligster van het Antoni van Leeuwenhoek. 'Achter mijn rug' had zij onder familie en vrienden en schitterende brief verstuurd met de vraag om een kleine bijdrage. Al deze kleine bijdragen maakten dit megabedrag mogelijk en ze hadden me weer aan het janken gekregen; geweldig! Volgende week volgt er nog een hartverwarmende gift waarover ik jullie tegen die tijd zal berichten.
Inmiddels worden de trainingen lekker opgevoerd en ben ik zodoende de 5000 km overschreden. Er is nog een mijlpaal in zicht: het overschrijden van de 15000 Euro aan sponsorgeld!
Natuurlijk mag ik jullie het artikel 'Amsterdamse Lance Armstrong' niet onthouden: http://www.echo.nl/ec-rb/sport/lees/350815/amsterdamse.lance.armstrong/
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
dinsdag 26 februari 2008
Amsterdamse Lance Armstrong
De titel van dit stuk lijkt boekdelen te spreken en dat doet het ook. Misschien wat pretentieus maar daar kan ik tegenover stellen dat het niet mijn woorden zijn. Het is namelijk de titel van het artikel dat morgen (27-2-2008) te lezen valt op de eerste pagina van hét Amsterdamse blad De Echo. Zie dus dat je de krant te pakken krijgt want het is werkelijkwaar prachtig! Ik ben dan qua conditie en uithoudingsvermogen nog niet te vergelijken met Lance (zo mag ik hem noemen) maar voor de rest begint het er alle schijn van te krijgen. In ieder geval was hij mijn grote inspiratie om op de fiets te stappen en er nooit meer vanaf te stappen.
De foto hier rechtsboven is één van de acht schitterende foto's die gemaakt zijn door fotograaf Allard Willemse. Het is een mogelijke foto die geplaatst gaat worden in Raakvlak, het personeelsblad van Altrecht. Met een mooi stuk erbij en het artikel dat volgende week verschijnt in het patientenblad van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis (mijn ziekenhuis) levert dit een mooie stoot publiciteit op. Aangezien mijn kaartenbakje aardig leeg begint te raken en alle rechtstreekse contacten 'uitgemolken' zijn komt dit op een perfect moment.
Natuurlijk staat het wat sponsoringsactiviteiten niet stil want zeer binnenkort zal er gedurende een week een hamburgeractie worden gehouden bij 'De groene slager' van Ad Dekker op het Hofplein 9 in Alkmaar. Ook de 'Natuurwinkel' zal in die nader aan te geven week een passende actie houden die ten goede zal komen van Alpe D'HuZes. Hopelijk is hierbij ook het Noord Hollands Dagblad aanwezig. Verder zijn er twee mooie bedrijven benaderd die hopelijk hun zeer gewenst duit in het zakje zullen doen om nog meer overwinnaars van kanker te bewerkstelligen.
Ik wil graag iedereen uitnodigen om op vrijdag 7 maart om 19.30 uur in theater 'De Omval' in Diemen te komen kijken naar de DVD van Alpe D'Huzes (2007). Met een ware rode loper en flitsende camera's zullen de bezoekers worden verwelkomd. Deze gelegenheid is er voor familie, vrienden, sponsoren en geinteresseerden. Mochten er mensen zijn die mee willen, laat me dit dan tijdig weten! Ik geef dan door met hoeveel we komen en dan maken we er een schitterende avond van met mooie ontroerende verhalen zodat je met het Alpe D'HuZesvirus wordt besmet en er nooit meer vanaf komt.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
vrijdag 15 februari 2008
Te veel om op te noemen, maar toch een poging
Beste Lezers,
Na een korte periode van relatieve stilte komt er dan vandaag weer een nieuwe lading berichten. Peter (zie onderstaand bericht) heeft via een mailtje van mij alle goeie gedachten en mooie woorden gelezen en hield het maar met moeite droog. Mijn dank voor het medeleven en stop vooral niet met aan het te denken.
Om nog even in de ziekenhuissferen te blijven: vrijdag 8 februari heb ik in het Antoni van Leeuwenhoek (samen met heel veel anderen) afscheid genomen van ‘mijn’ met pensioen gaande arts Dr. (Wim) ten Bokkel Huinink. Ik moet nog 4 jaar onder controle blijven van het zieknhuis maar nu niet meer onder de fijne begeleiding van Dr. ten Bokkel Huinink. Hij was degene die altijd aan mij bed stond en mij en mijn familie bijstond met raad en vooral daad. Toen ik in het ziekenhuis alle geeikte behandelingen had ondergaan maar nog niet beter was, kwam ook hij met het plan! De meesten (artsen) hadden het al opgegeven maar hij niet; er moest een uitweg zijn… Net zo’n soort behanding als Peter nu te wachten staat met hogedosis chemotherapie en stamceltransplantatie, moest het worden. Al na de eerste kuur werkte het… ten Bokkel Huinink is een held!
Nu iets anders. Het trainingsschema dat ik tegenwoordig afwerk werpt zijn vruchten af. In de vierde week van het schema is het verschil duidelijk te merken. Op donderdag (gisteren en de weken daarvoor) staat er altijd een duurtraining gepland van 3 uur met een niet al te zware intensiteit (D1 voor de kenners). Resultaat: week 1, 71,3 km; week 2, 83,3 km en week 4, 91 km. Even in woorden: het betekent dat ik in vier weken met dezelfde krachtsinspanning 20 km verder heb gefietst! Dit wordt ook de week dat ik met mijn trainingskilometers de 4000 km ga overschreiden. Het aantal verbrandde Kcal is gisteren de 100.000 gepasseerd. Er moet dus ook goed gegeten worden; Brinta, bruine boterhammen en heel veel pasta.
Wat de Financieen voor het KWF betreft. Mijn persoonlijke teller staat op 13.294,60 Euro. Mijn bijdrage plus alle bedragen van de andere deel nemers brengt het geheel nu op 1.150.396 Euro! Dat is meer dan wat er vorig jaar in zijn totaliteit is opgehaald maar nog lang niet genoeg. Ik moet dus nog flink aan de gang met de sponsoring; alles voor het onderzoek van KWF en liefst nog meer voor nieuwe overwinnaars van kanker. Het contact met NIKE is helaas ondanks alle inspanningen van mijn contactpersoon aldaar op niets uitgelopen maar niet getreurd; stichting STUT is inmiddels ingelijft en hopelijk komen daar straks de betere bedragen vandaan.
Berichten over publiciteit had ik vorige keer beloofd, dus bij deze. Het patiententijdschrift van het Antoni van Leeuwenhoek ‘Anoni’s berichten’ zal vanaf 8 maart worden opgeleukt met een mooi artikel en een foto van mij met mijn fiets. Het blad zal gedurende 3 maanden in het ziekenhuis te lezen zijn. Vermoedelijk wordt het door zo’n achtduizend mensen gelezen dus wie weet levert het weer wat op. In ieder geval komt het goed onder de aandacht. Zo’n zelfde constructie heb ik kunnen regelen met Altrecht, de ggz-instelling waar ik via Studelta werk. In April komt daar de ‘Raakvlak’ uit met een mooi stuk en waarschijnlijk een nog mooiere foto; drieduizend lezers.
Schroom niet mij te berichten als u een mogelijke sponsor weet (te vinden) want dan ga ik er op af.
Hartelijke sportieve groet,
Thomas Zijlma
Kijk ook eens op www.alpe-dhuzes.nl
Na een korte periode van relatieve stilte komt er dan vandaag weer een nieuwe lading berichten. Peter (zie onderstaand bericht) heeft via een mailtje van mij alle goeie gedachten en mooie woorden gelezen en hield het maar met moeite droog. Mijn dank voor het medeleven en stop vooral niet met aan het te denken.
Om nog even in de ziekenhuissferen te blijven: vrijdag 8 februari heb ik in het Antoni van Leeuwenhoek (samen met heel veel anderen) afscheid genomen van ‘mijn’ met pensioen gaande arts Dr. (Wim) ten Bokkel Huinink. Ik moet nog 4 jaar onder controle blijven van het zieknhuis maar nu niet meer onder de fijne begeleiding van Dr. ten Bokkel Huinink. Hij was degene die altijd aan mij bed stond en mij en mijn familie bijstond met raad en vooral daad. Toen ik in het ziekenhuis alle geeikte behandelingen had ondergaan maar nog niet beter was, kwam ook hij met het plan! De meesten (artsen) hadden het al opgegeven maar hij niet; er moest een uitweg zijn… Net zo’n soort behanding als Peter nu te wachten staat met hogedosis chemotherapie en stamceltransplantatie, moest het worden. Al na de eerste kuur werkte het… ten Bokkel Huinink is een held!
Nu iets anders. Het trainingsschema dat ik tegenwoordig afwerk werpt zijn vruchten af. In de vierde week van het schema is het verschil duidelijk te merken. Op donderdag (gisteren en de weken daarvoor) staat er altijd een duurtraining gepland van 3 uur met een niet al te zware intensiteit (D1 voor de kenners). Resultaat: week 1, 71,3 km; week 2, 83,3 km en week 4, 91 km. Even in woorden: het betekent dat ik in vier weken met dezelfde krachtsinspanning 20 km verder heb gefietst! Dit wordt ook de week dat ik met mijn trainingskilometers de 4000 km ga overschreiden. Het aantal verbrandde Kcal is gisteren de 100.000 gepasseerd. Er moet dus ook goed gegeten worden; Brinta, bruine boterhammen en heel veel pasta.
Wat de Financieen voor het KWF betreft. Mijn persoonlijke teller staat op 13.294,60 Euro. Mijn bijdrage plus alle bedragen van de andere deel nemers brengt het geheel nu op 1.150.396 Euro! Dat is meer dan wat er vorig jaar in zijn totaliteit is opgehaald maar nog lang niet genoeg. Ik moet dus nog flink aan de gang met de sponsoring; alles voor het onderzoek van KWF en liefst nog meer voor nieuwe overwinnaars van kanker. Het contact met NIKE is helaas ondanks alle inspanningen van mijn contactpersoon aldaar op niets uitgelopen maar niet getreurd; stichting STUT is inmiddels ingelijft en hopelijk komen daar straks de betere bedragen vandaan.
Berichten over publiciteit had ik vorige keer beloofd, dus bij deze. Het patiententijdschrift van het Antoni van Leeuwenhoek ‘Anoni’s berichten’ zal vanaf 8 maart worden opgeleukt met een mooi artikel en een foto van mij met mijn fiets. Het blad zal gedurende 3 maanden in het ziekenhuis te lezen zijn. Vermoedelijk wordt het door zo’n achtduizend mensen gelezen dus wie weet levert het weer wat op. In ieder geval komt het goed onder de aandacht. Zo’n zelfde constructie heb ik kunnen regelen met Altrecht, de ggz-instelling waar ik via Studelta werk. In April komt daar de ‘Raakvlak’ uit met een mooi stuk en waarschijnlijk een nog mooiere foto; drieduizend lezers.
Schroom niet mij te berichten als u een mogelijke sponsor weet (te vinden) want dan ga ik er op af.
Hartelijke sportieve groet,
Thomas Zijlma
Kijk ook eens op www.alpe-dhuzes.nl
donderdag 31 januari 2008
Waarom doen we dit ook alweer?!
Alle mooie berichten over trainingsschema’s, grote bedragen die binnengehaald worden en mooie publiciteit waar ik vandaag eigenlijk over wilde schrijven, steken soms schril af tegen het nieuws dat mij vandaag bereikte.
Peter Kapitein, onze ambassadeur is niet voor niets ambassadeur van een stichting die zich inzet voor de strijd tegen kanker. Al eens ‘genezen’ van limfklierkanker blijft hem niet bespaard nog eens door de ziekte getroffen te worden. Een heftig programma dat aan zijn nieuwe genezing vooraf zal gaan, bestaat uit chemokuren en stamceltransplantaties…
Met mijn neus op deze feiten wordt eens te meer duidelijk waarom ik ook alweer aan dit evenement mee doe. Peter die komt er wel met zijn leus ‘opgeven is geen optie’ maar er blijven veel te veel mensen die een dergelijke overwinning niet gegund is. Deze keer is het een negatieve motivatie om me nog harder voor het goede doel in te zetten maar uiteindelijk kan dit wél omgezet worden in positieve energie die Peter (en alle anderen) er weer bovenop helpt.
Peter zet ‘m op! Aan alle anderen die deze blog lezen: stuur goeie gedachten naar Peter en help mij een fantastisch bedrag bij elkaar te fietsen voor het KWF.
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
Ps. Mooie berichten volgen snel weer.
Peter Kapitein, onze ambassadeur is niet voor niets ambassadeur van een stichting die zich inzet voor de strijd tegen kanker. Al eens ‘genezen’ van limfklierkanker blijft hem niet bespaard nog eens door de ziekte getroffen te worden. Een heftig programma dat aan zijn nieuwe genezing vooraf zal gaan, bestaat uit chemokuren en stamceltransplantaties…
Met mijn neus op deze feiten wordt eens te meer duidelijk waarom ik ook alweer aan dit evenement mee doe. Peter die komt er wel met zijn leus ‘opgeven is geen optie’ maar er blijven veel te veel mensen die een dergelijke overwinning niet gegund is. Deze keer is het een negatieve motivatie om me nog harder voor het goede doel in te zetten maar uiteindelijk kan dit wél omgezet worden in positieve energie die Peter (en alle anderen) er weer bovenop helpt.
Peter zet ‘m op! Aan alle anderen die deze blog lezen: stuur goeie gedachten naar Peter en help mij een fantastisch bedrag bij elkaar te fietsen voor het KWF.
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
Ps. Mooie berichten volgen snel weer.
donderdag 17 januari 2008
Nieuwe blog
Via mijn grootste sponsor Studelta, is er en splinternieuwe blog op het wereldwijde web. In de link hiernaast wordt een ieder doorverwezen naar mijn blog op www.studelta.nl/thomaszijlma
Kijkt allen want het is schitterend.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
Kijkt allen want het is schitterend.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
dinsdag 15 januari 2008
Testen en trainen
Beste lezers,
Inmiddels is mijn nieuwe fiets behoorlijk ingereden. Helaas moeten vanwege het weer en de tijd die ik heb, veel van de kilometers binnen gemaakt worden op de Tacx, maar de eerste 400 km zijn een feit.
Afgelopen vrijdag stond er bij Contest, het sportadviesbureau dat gevestigd is in het Sport Medisch centrum Amsterdam (SMA), een zogenaamde ´VO2 max´ test gepland. Enigszins gespannen maar met goede moed ontmoette ik daar Jessica Gal en de sportfysioloog van Contest die bij mij de test zouden afnemen. Met een mondmasker, hartslagmeter en naald in mijn oor gezeten op een fietsergometer, kon het ´feest´ beginnen.
Om de getallen en de ingewikkelde berekeningen achterwege te laten kwam de test erop neer dat de trainingen goed gaan maar dat er nog een hoop moet gebeuren. Dat wil zeggen: meer spieren, minder vet, beter uithoudingsvermogen en beter kunnen 'verzuren'.
Via stichting Tegenkracht en in samenwerking met Contest en het SMA wordt er speciaal voor mij (en voor vier andere deelnemers van Alpe D'HuZes) een trainingsschema geconstrueerd om op 5 juni met de beste mee te kunnen rijden!
Het is samen met de nieuwe fiets, het nieuwe jaar en alle geplande Alpe D'HuZes-bezigheden weer een lekkere motivatie en een extra zet in de rug om als een bezetene te fietsen en te sponsoren.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
Inmiddels is mijn nieuwe fiets behoorlijk ingereden. Helaas moeten vanwege het weer en de tijd die ik heb, veel van de kilometers binnen gemaakt worden op de Tacx, maar de eerste 400 km zijn een feit.
Afgelopen vrijdag stond er bij Contest, het sportadviesbureau dat gevestigd is in het Sport Medisch centrum Amsterdam (SMA), een zogenaamde ´VO2 max´ test gepland. Enigszins gespannen maar met goede moed ontmoette ik daar Jessica Gal en de sportfysioloog van Contest die bij mij de test zouden afnemen. Met een mondmasker, hartslagmeter en naald in mijn oor gezeten op een fietsergometer, kon het ´feest´ beginnen.
Om de getallen en de ingewikkelde berekeningen achterwege te laten kwam de test erop neer dat de trainingen goed gaan maar dat er nog een hoop moet gebeuren. Dat wil zeggen: meer spieren, minder vet, beter uithoudingsvermogen en beter kunnen 'verzuren'.
Via stichting Tegenkracht en in samenwerking met Contest en het SMA wordt er speciaal voor mij (en voor vier andere deelnemers van Alpe D'HuZes) een trainingsschema geconstrueerd om op 5 juni met de beste mee te kunnen rijden!
Het is samen met de nieuwe fiets, het nieuwe jaar en alle geplande Alpe D'HuZes-bezigheden weer een lekkere motivatie en een extra zet in de rug om als een bezetene te fietsen en te sponsoren.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
vrijdag 4 januari 2008
Nieuwe fiets
De fiets waar het op 05-06-08 mee moet gebeuren, is binnen!
Met heel veel dank aan Theo Schilder uit Alkaar is mijn grote wens in vervulling gegaan. Een aantal weken geleden, was ik, om me te orienteren even bij mijn oude vertrouwde fietsenzaak om te kijken wat ze zoal te bieden hadden. Al snel viel mijn oog op een blinkende bolide (zie hiernaast onder 'nieuwe fiets') die in de etalage híng. De nadruk leg ik op hing, omdat dat soort fietsen altijd ver boven mijn budget uitstijgen of zelfs alleen voor de show zijn.
Dit keer niet! Ik was betoverd door de vormen, de kwaliteit, het uiterlijk, de afwerking en het gewicht. Maar liefst 3 kilo lichter dan mijn oude fiets en ongeveer 1400 euro boven mijn financiele middelen. 'Niet getreurd' zei Emile (medewerker van Theo Schilder) 'misschien kunnen we wel wat moois voor je regelen'.....
En, er werd iets geregeld! De fiets is een feit, en ik ga mij nú omkleden om hem in te rijden.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
Met heel veel dank aan Theo Schilder uit Alkaar is mijn grote wens in vervulling gegaan. Een aantal weken geleden, was ik, om me te orienteren even bij mijn oude vertrouwde fietsenzaak om te kijken wat ze zoal te bieden hadden. Al snel viel mijn oog op een blinkende bolide (zie hiernaast onder 'nieuwe fiets') die in de etalage híng. De nadruk leg ik op hing, omdat dat soort fietsen altijd ver boven mijn budget uitstijgen of zelfs alleen voor de show zijn.
Dit keer niet! Ik was betoverd door de vormen, de kwaliteit, het uiterlijk, de afwerking en het gewicht. Maar liefst 3 kilo lichter dan mijn oude fiets en ongeveer 1400 euro boven mijn financiele middelen. 'Niet getreurd' zei Emile (medewerker van Theo Schilder) 'misschien kunnen we wel wat moois voor je regelen'.....
En, er werd iets geregeld! De fiets is een feit, en ik ga mij nú omkleden om hem in te rijden.
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
woensdag 2 januari 2008
Woorden schieten soms te kort
Voordat de hectiek van de kerstdagen losbarstte ging ik nietsvermoedend een testrondje rijden op mijn aanstaande racefiets. (hierover volgt vrijdag meer).
Omdat ik mij met de fiets toch in Alkmaar begaf, reed ik even langs het kantoor van Studelta om daar de bolide te showen.
Daar aangekomen werd ik vriendelijk doch ernstige gedwongen iets te komen drinken alvorens ik mijn tochtje (dat niet te lang mocht duren) mocht vervolgen. Uit alle hoeken en gaten van het kantoor kwamen in eens de mij inmiddels behoorlijk bekende medewerkers waar ik voor werk.
De Cola kon ik even neerzetten want met een brok in mijn keel en mijn (aanstaande) nieuwe fiets in de hand kon ik sponsorbedrag van 2.500 Euro in ontvangst nemen.
Waarvoor hulde...
Thomas Zijlma
Omdat ik mij met de fiets toch in Alkmaar begaf, reed ik even langs het kantoor van Studelta om daar de bolide te showen.
Daar aangekomen werd ik vriendelijk doch ernstige gedwongen iets te komen drinken alvorens ik mijn tochtje (dat niet te lang mocht duren) mocht vervolgen. Uit alle hoeken en gaten van het kantoor kwamen in eens de mij inmiddels behoorlijk bekende medewerkers waar ik voor werk.
De Cola kon ik even neerzetten want met een brok in mijn keel en mijn (aanstaande) nieuwe fiets in de hand kon ik sponsorbedrag van 2.500 Euro in ontvangst nemen.
Waarvoor hulde...
Thomas Zijlma
Abonneren op:
Posts (Atom)