Beste lezers,
Het wordt steeds moeilijk om een verhaal te schrijven. Niet dat ik niets te schrijven heb, maar eerder het tegendeel. Het probleem is dat de veelheid aan gedachten en onbestemde gevoelens die er door mijn hoofd en lijf razen zo moeilijk onder woorden zijn te brengen. Toch is het in dit stadium (1 dag voor vertrek) wel nodig mijn trouwe lezersgroep van de laatste ontwikkelingen op de hoogte te brengen.
Bijgevoegde foto was een van de mooie resultaten van de drukbezochte deelnemersbijeenkomt in het Velodrome in Amsterdam Sloten. Om 10 uur begon daar weer een prachtige dag met voor mij een clinic spinning en baanwielrennen. Na een uur te hebben opgewarmd was het tijd om op de baanwielrenfiets te piste te betreden. Al snel had ik de smaak goed te pakken en vloog ik hoog in de baan over het siberisch hardhout. Belangrijk aandachtspunt tijdens het baanwielrennen is echter wel: als je hard rijdt kun je hoog in de baan rijden en wie langzaam gaat moet zijn plaats beneden zoeken. Probeer dus niet met lage snelheid hoog in de baan te fietsen! Deze stelregels niet in acht nemende was het resultaat een flinke glijpartij waarbij ik hard in aanraking kwam met het eerder genoemde hardhout... geschaafde arm, gekaasschaafde bil, drie afgeschraapte ruggenwervels en een gat in mijn net ontvangen officiele Alpe D'HuZes koerspak.
Gelukkig kon ik meteen een nieuwe koersbroek op de kop tikken en het lichamelijke letsel is inmiddels (bijna een week later) ook zo goed als hersteld. Op naar Frankrijk dus...
Het 'stalen' ros glimt na de laatste trainingsrit van gisteren door de Hollandse regen weer als nieuw. De remmen gecheckt, alle tandwielen met aandacht geboend en gesmeerd en het frame gepoetst alsof het een trouwring is die voor het eerst om de mooiste vinger van de wereld geschoven gaat worden. Niet geheel toevallig komt deze metafoor in mij op aangezien trouwen ook vaak de mooiste dag van iemands leven is. Nu kan je denken dat 8 keer een berg opfietsen de meest zware en bizarre dag wordt uit je leven maar voor mij zal het wel even anders liggen...
Toen ik twee dagen geleden drie kwartier met een van mijn beste vrienden (en supporters) in het holst van de nacht aan de telefoon hing omdat ik niet kon slapen, werd het me weer duidelijk... ik zou dan wel niet trouwen maar het zal wel de mooiste dag uit mijn leven worden...
Zeven jaar geleden had het niet veel gescheeld of ik had de Alpe D'huez alleen van tv gekend. 17 jaar was ik en je krijgt het bericht van je leven: je hebt kanker! Ik wist niet zo goed wat ik me erbij voor moest stellen en nog steeds kan ik vaak niet goed onder woorden brengen hoe het voelde, wat er met me gebeurde en hoe ik het tot een goed einde heb kunnen brengen. Als je aan de dokter vraagt hoeveel procent kans je op overleven hebt en hij durft eigenlijk geen antwoord te geven, dan weet je wel hoe laat het is... dan lig je op het randje... Maar wat is er eigenlijk mooier dan dat randje, die grens? Het opzoeken van je eigen grenzen en tot het randje gaan van je lichamelijke en mentale mogelijkheden. Het is ook een van de gerachten van Alpe D'huzes om het onmogelijke meer dan waar te maken; het is veel mooier om een bizar doel tot een goed einde te brengen dan om makkelijk haalbare doelen te realiseren. Zo is het met kanker en ook met het 8 keer beklimmen van de Alpe D'huez en daarbij moet je je voorstellen dat het beklimmen van een berg een eitje is in verhouding met het doorstaan van 11 chemokuren.
Vanavond wordt alles ingepakt, volgt de laatste peptalk van de achterblijvers en van de mensen die later naar Frankrijk afreizen en ga ik proberen ook nog een beetje te slapen. Vandaag ontdekte ik nog iets erg moois. Ik heb namelijk geen internet in Frankrijk maar kan wel foto's die ik met mijn telefoon maak, direct doorsturen naar mijn weblog. Ik zal dus mooie, spannende, ontroerende en stralende foto's van de dag doorsturen naar mijn blog.
Zoals jullie lezen heeft dit bericht kop noch staart. Alles loopt door elkaar met in het midden de gedachten aan de tijd die ik heb doorgemaakt met alle mensen die heel dicht bij mij staan. 20.500 euro verder bijna 10.000km op de racefiets doorgebracht en een motivatie die veel hoger komt dan 8 keer de Alpe D'huez boven op elkaar, ik dwaal weer af. Op deze manier malen gedachten door mij hooft en grijpen 'de kriebels' om zich heen. Het brengt een gevoel van afwezigheid met zich mee omdat ik nog maar aan 1 ding kan denken en tegelijkertijd alles in gedachten moet en wil houden van wat er nog moet gebeuren en wat er al op mij af is gekomen.
Ik had nooit kunnen bedenken dat het deelnemen aan Alpe D'huzes dit in mij los heeft kunnen maken, het is een gevoel van dankbaarheid dat ik zo gezond ben, een gevoel van onoverwinnelijkheid dat ik zo sterk ben, een gevoel van op handen gedragen te worden door de mensen die mij steunen, een gevoel van trots dat ik er bén...
Ik lééf en ik ga 8 keer de Alpe D'huez beklimmen!
Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl
