Beste lezers,
Afgelopen zaterdag, was het dan eindelijk weer zo ver. Steeds meer begon het te knagen. Steeds vaker liet ik het haar op de benen groeien en langzamerhand sprak ik met Frank Speksnijder (nr 42) steeds vaker over dingen die niets met fietsen te maken hadden.
Waarschijnlijk moet mijn vriendin het heerlijk gevonden hebben dat de fiets nog maar 3 keer per week van stal gehaald werd. Prachtig vond ze het waarschijnlijk dat mijn benen weer mannelijke werden dan die van haar en bovenal moet ze hebben gemerkt dat ik weer meer tijd had voor haar dan voor mijn fiets.
Na 8 november, de dag van de eerste deelnemersbijeenkomst voor Alpe D'HuZes 2009, zal daar toch weer verandering in aangebracht gaan worden. Deze keer zal de aandacht over fiets en vriendin wat beter verdeeld worden, maar dat het AD-6 virus mijn bloed weer zal innemen en dat uit mijn porieen niets anders zal komen dan AD-6-zweet, staat mijn duidelijke voor de geest.
De verhalen van Peter Kapitein en Coen van Veenendaal hadden weer hun uitwerking. Ondanks dat ik veel van de verhalen al vaker gehoord had, waren ze weer in staat om mijn ogen rood en vochtig te maken. Het verhaal van Marja en Edwin, de bleek geworden Bas Mulder en het overlijden van Anjelo Slootjes, lieten me maar weer eens zien waar we het nu eigenlijk voor doen.
Als ik nadat ik in mijn ogen gewreven had met mijn handen langs mijn achterhoofd streek, voelde ik daar de vier kuilen weer... Kanker treft je... Je moet eraan geloven en je zorgt ervoor dat de tijd die je aan kanker moet besteden met het driedubbele inhaalt. Krachtig en sterk kom je terug, om deze keer anderen te helpen.
Veel nieuwe deelnemers waren er. Toen Coen vroeg hoeveel van de aanwezigen nog nooit de Alpe D'Huez beklommen had, ging driekwart van de vingers de lucht in. De zenuwen die velen van hen gevoeld hebben op die dag, kon ik me maar al te goed voorstellen. Je stort je zonder na te denken (omdat het deze keer de intuitie is die het wint van de rede) in het onbekende. Hoe haal je het in je hoofd om met het gezond verstand te besluiten dat jij wel eens op één dag zes keer de Alpe gaat bedwingen. Dat verzin je niet met gezond verstand; dat doe je alleen als je ervan overtuigd bent dat je het onmogelijke waar kan maken als je het voor iemand anders doet. Maar spannend is het wel...
De 3,6 miljoen Euro die er opgehaald is in het afgelopen jaar, wordt op het moment dat ik hier aan het schrijven ben, besteed aan een geweldig onderzoek. Wetenschappers en patienten zetten zich in om het revalidatieprogramma van Alpe D'HuZes vorm te geven. Bijzonder is het dat de nadruk steeds meer komt te liggen op LEVEN met kanker en op LEVEN NA kanker. Steeds vaker worden de bekans verzet, naar wat er allemaal wél mogelijk is. Steeds minder staan de beperkingen op de voorgrond.
Dat is nu ook precies het idee van Alpe D'HuZes: met elkaar kijken naar de eindeloze hoeveelheid aan mogelijkheden, met elkaar de onmogelijkheden oplossen en het onoverwinnelijke overwinnen.
In het kader van een LEVEN na kanker ben ik door het Medisch Centrum Alkmaar gevraagd om daar de opendag 'Toekomst na kanker' te openen. Op hometrainers zal de informatiemarkt worden geopend en het zal een startschot zijn voor de 'nazorgwijzer' die in gebruik genomen zal gaan worden voor kankerpatienten. Zij kunnen na en tijdens hun behandeling zelf informatie inwinnen over hun herstel en de mogelijkheden tot herstel. Rechts onder 'in de media' zal ik een link opnemen.
In deze 'Toekomst na kanker' week zal ik ook op maandag 17 november (mijn verjaardag nog wel) mijn verhaal vertellen over Alpe D'HuZes. In het Antoni van Leeuwenhoek zal ik aan de hand van foto's mijn verhaal vertellen aan de mensen die zich daarvoor hebben opgegeven. Ook hiervan zie je bij 'in de media' een link opgenomen.
Nu het herfstweer echt is aangebroken en je eigenlijk zonder kaplaarzen de deur niet meer uit kan, heb ik de racefiets even rust gegeven. Hij was ook erg moe geworden van het hele jaar door mij te worden afgebeurd. Natuurlijk kan ik mijn sportieve lijf en geest niet ook aan de wilgen hangen en dus heb ik een herfst- en windteralternatief gevonden: het veldrijden.
Met dikke fietskleding, overschoenen en handschoenen aan bestuif ik de Hollandse prutwegen. Het kan niet blubberig genoeg; hoe meer zand hoe beter; duinen en heuvels bezaaid met dorre bladeren en loof. De terreinbandjes aan het ligte frame van de Ridley Crosswind dragen mij door de drassige paden van Spaarnwoude en de Noord-Hollandse duinen. Heerlijk is het om door weer en wind te koersen door de bosjes. De wasmachine draait overuren, maar de conditie en de spierkracht blijft op pijl.
Zondag 23 november zal ik met de leerlingen van de Adriaan Roland Holstschool om 12.00 uur vanuit Bergen vertrekken voor een mooie fietstocht door de duinen. Het is het starschot voor meer trainingsarbeid van het team van mijn oude school dat door mijn moeder is opgericht voor Alpe D'HuZes. Ik ben op haar en op de dappere leerlingen en docenten die zich hebben opgegeven ontzettend trots!
Hartelijke groet,
Thomas
