Beste lezers,
Natuurlijk heb ik mezelf enorm verwend met de nieuwe Sram Red groep op mijn fiets, maar het zogenaamde 'compact'rijden gaat toch anders dan de tripple waar ik aan gewend was. Het merendeel van mijn fietstochten reed op mijn '42' en als de wind het toe liet, koos ik soms voor het grote mes, de '53'. (het aantal tandjes op de voorbladen). Met de 'compact' heb ik de keuze uit 34 of 50 tandjes op mijn voorblad waardoor ik in Nederland standaard veroordeeld ben tot de '50'. Voor de echte cracks is dat nog niet 'het grote mes' maar voor mij is het toch een omschakeling. Waar ik voorheen met een hoog beentempo in een lichte versnelling reed, moet ik nu kiezen voor een lager beentempo en een zwaarder verzet. De spieren in mijn benen hebben nu 3 weken de tijd gehad om aan de Redgroep te wennen. Ze zijn afgebeuld en gepijnigd waardoor ik de laatste twee weken onafgebroken met pijn en zuur in de benen mijn dag door moest komen.
DEze week staat dus in het teken van rusten. Minder fietsen, de benen zonder veel weerstand op mijn tacx laten draaien en goed eten en drinken. De bruine boterhammen met appelstroop verwissel ik geregeld voor Brinta, havermout of nog beter, poffertjes (zonder boter natuurlijk). Dat rusten bevalt me even uitstekend. Opladen voor een nieuwe serie van zware trainingsweken die ik ga beginnen met een weekend Valkenburg. Als voorproefje voor de Amstelgoldrace zal ik zondag mee doen met de spinningmarathon die Remy Meijers organiseerd in Valkenburg en de maandag daarop, zal ik de Mergellandroute (150km) door de Limburgse heuvels gaan rijden. Dan een week doorjakkeren om het weekend daarop te knallen tijdens het baanwielrennen op Sloten. Ik voor de tweede keer proberen om het op het gladde maar scherpe hout staande te houden.
Wat de sponsoring betreft mag ik niet klagen want vorige weken is er goed gedoneerd, maar velen laten het nog afweten... Dus wanneer je je geroepen voelt: http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/ThomasZijlma/Individuele-renners/doneren.aspx
Verder is er wat de gezondheid om weer goed nieuws te melden. Afgelopen maandag stond het jaarlijkse bezoek aan het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis weer op de rol. Omdat het niet zo heel spannend meer is, ga ik meestal alleen naar de dokter, naar het bloedprikken en naar de longfoto. Omdat mijn eigen arts met welverdiend pensioen is, kom ik tegenwoordig als 'speciaal geval' op audientie bij de geneesheer directeur van het ziekenhuis. Hij is de man die mij door het traject met hogedosis kuren heeft heengeloods. Ik ken hem minder goed en vorig jaar de eerste keer weer bij hem vond ik het erg spannend. Nu merkte ik dat hij erg vriendelijk is en enthousiast ook. De foto die ik had megenomen van mijzelf op de Alpe D'Huez vond hij schitterend. Bloed, foto, het knijpen, luisteren en voelen verliep allemaal volgens mijn plan om nooit meer ziek te worden...
Hartelijke groet,
Thomas Zijlma
nr 16
Geen opmerkingen:
Een reactie posten