Ordening der gedachten en een nieuwe uitdaging

In een verwoede poging mijn gedachten en ongrijpbare gevoelens over Alpe D'HuZes op een rijtje te krijgen dacht ik dat radiostilte wel op zijn plaats was. Niets blijkt minder waar. De laatste weken ben ik dan wel weer 'geland' maar het 'Alpe D'HuZesgevoel' heeft me niet meer losgelaten. Het idee was om mijn belevenissen gestructureerd en in rechte lijnen uit te zetten in mij volgend schrijven maar als ik over Alpe D'HuZes vertel komt er iedere seconde een nieuwe film aan me voorbij. Steeds zie ik andere bochten, steeds weer andere mensen in mijn gedachten en steeds andere gevoelens trekken door mij heen als ik aan alle 6 beklimmingen denk.

Toch hoop ik door bij beklimming 1 te beginnen en op die manier met al zijn 21 bochten bij de 126ste (laatste bocht dus: 21x6) aan te komen en voor het laatst de finish te bereiken.

Beklimming 1
Wat was het vroeg... mijn geest was meer dan wakker; gefocust op het moment van de eerste omwentelingen van mijn pedalen waar ik 10 maanden voor getraind had. Dit was het moment waar ik als een monnik al die maanden naar toe heb geleefd, vandaag mocht het gebeuren. 05.08uur... Vijf...vier...drie...twee... één... Dat was de start! Op het moment dat de laatste klank was weggestorven van het aftellen steeg er een waar gebrul los om ons aan te moedigen. Dat heb ik 'van horen zeggen' want ik heb er niets van meegekregen. In een roes en als een van de eerste draaide ik de camping af naar de bocht waar het allemaal ging beginnen. Achter me kijkend zag ik een schitterende sliert met schitterende mensen die schitterden van zichzelf en van hun meegebrachte fietslichtjes. Iedereen wenste elkaar succes klopte elkaar op de schouders bij het op slakkenmanier passeren...prachtig. Opperste concentratie voor de eerste beklimming, het opwarmen van het eigenlijk nog slapende lichaam dat de eerste meters wel haast niet van mij leek te zijn. Het was hard werken en aan de andere kant rustig blijven omdat je nog een aantal keren moet. Sparen en verdelen van de krachten was het devies.

Beklimming 2:
Ondanks dat het lijf nog niet helemaal wakker was, kreeg ik steeds meer het gevoel dat het wel echt van mij was. Dit kwam denk ik omdat ik me ook iets minder focuste op mezelf maar merkte dat wat ik aan het doen was echt heel gaaf was. met 400 mensen die helleberg bedwingen; niet eens voor jezelf, maar juist voor een ander. Het leek alsof de wolken wegtrokken en zo voelde ook mijn lijf en geest. De ene keer reed je mensen voorbij en de andere keer werd je voorbij geslopen maar voor iedereen was er een knipoog, een hand, en duwtje, wat bemoedigende woorden en de uitroep 'wat is dit mooi he'. Halverwege pikte ik aan bij (st)rijder 47; wat een lekker tempo was dat. Ergens bij bocht 10 (mijn bocht) fietsten we tegen elkaar op en tot bovenaan hebben we met elkaar gesproken over motivatie en over het waanzinnige waar we eigenlijk mee bezig waren. Vlak voor de top werd ik voorbij gestreefd door Matijs Jansen en Frank 'De witte parel' Schuurman die al grappend en filmend een praatje kwamen maken. (beiden beklommen 8 keer de puist met een mannenverzet! 39-25 voor de kenners noem ik grote klasse!)

Beklimming 3:
Om half negen was ik al op weg naar beneden voor mijn derde beklimming! Het ging eigenlijk als een zonnetje. Zij scheen dan wel niet en het was stervenskoud in de afdaling maar toch. Daar was ook Frank Speksnijder (nr 42) ineens. Als een dartel hertje (hij is 17 jaar) met het altijd energieke lijf, de gulle lach en de wat zenuwachtige manier van rijden kwam hij bij me achterop. De hele beklimming bleven we samen. Hij is een heel grote kleine man met een gouden hart. Voor zijn opa's is hij 8 keer omhoog gereden! Doordat hij naast me reed was ik nu helemaal wakker. Het lijf werkte zoals het moest werken en de geest was niet alleen meer bij het fietsen maar kon steeds meer genieten van de schitterende meiden in bocht 16, het geweldige aanmoedigingsteam in bocht 7 en mijn eigen contingent van 16 toppers die de hele dag overal en nergens waren te vinden voor morele steun (samen huilen en lachen) en fysieke steun (een beetje duwen hier en daar). Hand in hand met Frank gingen we over de streep...

Beklimming 4:
Met het idee dat de vierde beklimming een taaie zou gaan worden had ik vriend en aanbidder Daniel 'Il Dante' van Oort gevraagd met mij de klus voor de vierde keer te klaren. We deden het in mijn snelste tijd. Hij heeft onderweg goed begrepen wat het is om als ex-kankerpatient zoiets te doen. Over fietsen hoef ik hem niets te vertellen want deze man kan in 57 minuten de Alpe bedwingen, maar samen met alle medestrijders, kankerpatienten en overwinnaars was het hem duidelijk dat het hier eigenlijk niet om het fietsen gaat.

Beklimming 5:
Dit zou een mooie worden: met mijn broer Jesse zou ik deze vijde volbrengen. Ik dacht mooi samen met hem te gaan fietsen maar hij ging er als een speer vandoor. Het allerbeste was er bij namelijk toch wel af, maar hij zou hier een ware toptijd hebben neergezet als hij niet op een gegeven moment had gevraagd 'hoe wil je eigenlijk dat we dit gaan doen'?. Toen moest ik (ondanks wat broederrivaliteit) toch vragen iets zachter te rijden en gewoon naast me te komen fietsen om wat te praten over hoe mooi dit eigenlijk allemaal is. 6 jaar geleden stond hij naast mijn bed, hield hij mijn hand vast als ik niet lekker was, kocht hij een boxershort voor me met duiveltjes erop die me zouden helpen overwinnen... en kijk, het is gelukt...we rijden samen die berg op.

Beklimming 6:
Dit zou mijn laatste beklimming worden. De kou, de regen en de verkramping die ik moest verwerken in de afdalingen hadden echt hun tol geeist. Ik zou deze laatste glorieus maken: samen met een van mijn allerbeste vrienden Tamas. Ook hij weet wat het is om mij met kale kop in een bed te zien liggen, maar hier reden we dan. Sterker dan ooit; dat is nog eens vriendschap. Onderwerg wilde ik iedereen bedanken die me had aangemoedigd. In bocht 16 heb ik alle dames van het cheerteam vol op de mond gezoend en overal highfives uitgedeeld. In bocht 7 waar trouw het allerlekkerste water werd uitgedeeld ben ik afgestapt voor een dikke knuffel en nog meer handjeklap. Volgens mij kwam ik ook daar ergens Esther van Winden tegen die een trouwe fan is (en ik van haar) die ook een dikke smak verdiende. Er gebeurde daar iets op de berg waarvan ik nogsteeds geen idee heb hoe ik moet beschrijven. Je zit helemaal steenkapot, je hoofd is afgeschroefd en je benen voelen als de slapste spaghetti die je je maar kunt voorstellen met heel veel sambal erop en toch blijf je rijden omdat je weet dat het maar voor even is. 6 keer die berg op stelt echt niet zo heel veel voor bij een hogedosis chemotherapie. Blijdschap, verdriet en een mengeling van alle gevoelens die je in je hebt maken zich van je meester en op het laatste stijle stuk (11%)heb ik jankend maar wel in volle sprint (17,5km per uur) de laatste meters afgelegd...

Stilte... dat bleef er over en een ongelooflijk gevoel van geluk dat zich van me meester maakte en nog steeds mijn gedachten overstemd.

Ik vergeet Remy Meijers die ons gastvrij in Valkenburg ontving voor de Gold Race en ook als een ware koning met gevolg voor de 8ste keer boven is gekomen. Wat een fijne man is dat! De aanmoedigingen waren niet van de lucht en de steun was echt fantastisch. Dat weekend komt er zeker van Remy!
Menno (zoon 7x) en Frank (vader 8x) van Winden de geweldenaars
Sander Askamp die heel terecht de laatste avond nog een andere kanjer in het zonnetje zette.
Boukje Vogel die vorig jaar borstkanker overwon en nu 6 keer uitegewoond over de streep kwam, top!
Harry Bijl, die ik haast niet gezien heb maar wel een ongelooflijke prestatie heeft neergezet.
Rianne Romijn, de goedlachse krachtpatster, heeft echt voor haar leven gefietst.
Ramon ter Haar, die voor één keer kwam en drie keer naar boven is gevlogen. 'Ik heb limfklierkanker, maar vandaag even niet' waren zijn magische woorden.

Ongetwijfeld vergeet ik er veel te veel...

Oh ja, en dan nog een klein ding over een 'nieuwe uitdaging': in de loop van volgende week ga ik van alle kanten (3) de Mont Ventoux beklimmen om opgenomen te worden bij 'het gilde der malloten van de Mont Ventoux'. Zo blijf ik lekker fietsen en als ik dat gewoon blijf doen in mijn Alpe D'HuZesoutfit dan schiet ik in een rechte lijn door naar mijn deelname van volgend jaar...

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl