Een tijd geleden is het dat ik een blog schreef over trainen, sporten en de waarde die, sporten voor een ander, heeft. Nu besef ik pas hoe leuk, hoe goed en hoe belangrijk dat is.
Leuk is het om jezelf te tarten; te trainen tot je benen in de fik staan; te trainen tot het zuur je door de oren naar buiten gespoten komt; je benen op een neer te laten gaan tot je longen en hart zeggen dat het genoeg is.
Goed is het om erover te schrijven. Ik leg mijn belevenissen vast in een document dat voor anderen misschien wel waarde heeft. En heeft het geen waarde voor anderen? Dan Heeft het dat wel voor mezelf. Ik boekstaaf mijn eigen vorderingen en beleef de training nog een keer. Niet met de benen en het lijf, maar in de geest.
Nodig is het omdat er nog steeds veel te veel kankerpatiënten zijn die in hun sporthemd staan. Zo weinig is er geregeld voor hen die een zware behandeling krijgen en tijdens die zware tijd iets aan hun sport willen doen.
Ik hoor het elke dag! Ik weet het uit eigen ervaring.
Een piepklein krakkemikkig hometrainertje kon ik krijgen toen ik elf jaar geleden mijn behandelingen kreeg. Maar begeleiding daarbij? dat was er niet.
Gelukkig is er veel veranderd, maar structureel is het nog niet laat staan dat het toegankelijk is. Hier loop ik voor!
Ik haat lopen... het doet me pijn aan al mijn botten; het gaat me niet hard genoeg en ik ga steenkapot, maar omdat ik het niet voor mezelf doe, kan het me niet schelen en vind ik het prachtig.
Ik wil dit!
Goeie groet,
Thomas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten