Thuis, maar nog niet op aarde

Beste Lezers,

Zondag 1 juni reisde ik af naar Frankrijk en naar 'onze' berg om te storten in iets waarvan ik me geen voorstelling kon maken. Hoe de berg zou zijn, hoe de sfeer zou zijn en hoe iedereen het eraf zou brengen was nog afwachten, maar de voorgevoelens en de daarbij horende zenuwen waren goed aanwezig... het zou een prachtige week gaan worden...
Ik heb uit alle macht geprobeerd me een voorstelling te maken van 'de koersweek', maar wat het werd kan niemand omschrijven; ik niet en ik denk niemand die erbij geweest is.
Om een kleine impressie te geven volgen een paar foto's want in beelden gaat het me beter af dan in woorden. Het begon om 4 uur in de ochtend ging de wekker, die ook echt nodig was, want ik had echt zo waar geslapen. Snel in mijn nieuwe glimmende koerspak geschoten en op de Tacx gestapt om warm te rijden. Ook het bord Brinta kon niet ontbreken en de nodige bananen en powerrepen moesten het ontbijt worden van een schitterende dag.
Het werd ook een schitterende dag... Het is moeilijk voor te stellen, maar daarom extra gaaf, dat je na kanker gehad te hebben een berg gaat beklimmen voor anderen. Op deze dag kwam het allerbeste in me naar boven en dacht ik aan mijn behandeling, aan alle mensen die daarin belangrijk zijn geweest. Ik fietste met mijn fietsmaatje Daniel naar boven; met Tamas een van mijn allerbeste vrienden naar boven; ik fietste met mijn broer Jesse naar boven, het was een onbeschrijfelijk gevoel om zoiets te doen met de mensen om wie je zoveel geeft en die van zo dichtbij het mijn ziekte hebben meegemaakt.
De beklimmingen zijn voor het lichaam niet alleen zwaar maar ook mentaal krijg je wat te verduren. Van beneden tot aan boven wordt je van de ene emotie in de andere gesmeten. Alle mogelijke gevoelens in de meest vreemde combinaties komen voorbij. Onderweg weet je weer precies waarvoor je het allemaal doet. Je doet het niet alleen voor de dikke 3 miljoen euro die we met z'n allen bijelkaar hebben gefietst maar je doet het ook juist voor alle anderen die het veel zwaarder hebben dan jij. Je ziet Maurice met de handbike 3 keer naar boven rijden in een ultieme krachtsinspanning. Van hem mag je als je iets ergs meemaakt best verdrietig zijn 'maar niet te lang'. Ook zie je onderweg een wielrenner met een aanhangwagentje naar boven rijden met daarin zijn dochtertje dat vorig jaar van kanker is genezen...
Het weer was dan wel slecht; we hebben geen zon gezien en de temperatuur is bovenop de berg niet boven de 10 graden gekomen, maar in ons allemaal scheen de zon en ontstond er een warm vuur waaraan iedereen zich kon warmen.

Alpe D'huzes haalt het beste en het mooiste in mensen naar boven omdat het zoveel voldoening geeft om iets voor iemand anders te doen. Er waren een man en vrouw op vakantie in de Alpen die op 5 juni met de auto de Alpe opreden en niet konden geloven wat wij daar aan het doen waren. Ze zijn uitgestapt en ze hebben de hele dag in bocht 13 gestaan om ons te waarschuwen voor het naderende verkeer; hulde.

Het was een aaneenschakeling van de meest prachtige momenten die je je maar kunt voorstellen en dat allemaal gebundeld in één dag en één moment.

Er volgen nog veel meer berichten, met name als ik mijn gedachten weer op orde heb en er een vloeiend verhaal uit mijn 'pen' kan komen. Ik blijf heel hard en ver fietsen voor het KWF en voor allen die het hard nodig hebben...

Om met Coen (de voorzitter) en met Benjo (de bedenker van het woord 'Alpe D'huzes' te spreken: 'het gaat maar door' en 'het wordt alleen maar mooier'...

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma