Alpe D'Huez

Beste lezers,

In de nacht van woensdag (23-4) op donderdag reisden, Peter, Tamas en Daniel samen met mij af naar het zonnige zuiden van Frankrijk. Zonnig was het inderdaad; 25 graden en een strakblauwe hemel moesten deze trainingsdagen tot hoogtepunt van het trainen gaan brengen. Donderdag aangekomen om half 9 moest er eerst nog even geslapen worden alvorens de eerste kennismaking met 'het monster' de Alpe D'Huez. Een nacht doortrekken in een auto doet geen wonderen aan de benen dus eerst maar rusten. Na een goed ontbijt, warme zonnenstralen en de bemoedigende woorden van mijn vrienden was ik klaar voor de eerste rit. Op een licht verzetje moest de eerste keer een verkenningsrit worden... 'wat is dat ding stijl en ver zeg' dacht ik al na de eerste meters. Toch mocht ik niet klagen want de 13km werden verreden in 1 uur en 13 minuten.


De tweede dag was het strijdplan om eerst de Col D'Ornon te gaan beklimmen en 's middags nog eens de Alpe op te rijden. De Col D'Ornon is aan de andere kant van het zonovergoten dal waarin Bourg D'Oisans gelegen is en de weg kronkelt zich op een iets vriendelijker manier naar boven. Door het bos en over kale bergvlakten vlogen mijn benen rond als een 'koffiemolen'; ik voelde me een echte wielrenner. 's Middags was het weer tijd voor Alpe D'Huez en al snel voelde ik dat de benen een stuk beter waren en dat ik beter gewend was aan de hoogte. Het plan om samen met mijn vriend Tamas omhoog te rijden liet ik al snel varen omdat ik merkte dat verbetering van mijn tijd goed mogelijk was. Weer 'op het gemak' reed ik nu 1.08 uur! Het terras lonkte weer naar ons na de gedane trainingsarbeid en in gedachten was ik al bezig met de vier beklimmingen van de Alpe die ik mij ten doel had gesteld op de dag daarna.

Zaterdag 27 april wilde ik vier keer omhoog rijden. Goed voorbereid maar toch een beetje gespannen over de haalbaarheid van mijn wederom waanzinnige plan stapte ik om half 11 op voor 1 van 4. Het waanzinnige plan bleek echter heel erg goed haalbaar te zijn. De eerste beklimming ging in 1.10uur maar ik merkte dat ik toch niet helemaal hersteld was van de tochten van de dagen ervoor, maar dat mocht de pret (pijn) niet drukken. De tweede en derde beklimming gingen in 1.15uur waarbij de derde keer me veel moeite kostte. Het lijf was vermoeid van de vorige beklimmingen en de kop zat een beetje achterstevoren op mijn romp. 'Waar ben ik in Gods naam mee bezig, spoor ik wel, waar is het allemaal goed voor?'. De vierde beklimming ging dan wel nog iets langzamer (1.20uur) maar het hoofd was weer goed. Ik was er uit: 'Ik ben inderdaad niet goed snik om bij wijze van training vier keer een helleberg op te rijden'. Toch was deze gedachte niet de gedachte die de boventoon voerde want ja, ik mag dan wel gek zijn, maar het staat niet in verhouding toch wat een kankerpatient moet doorstaan op dagen dat hij aan het kuren is.
Dat ik gek ben werd andermaal bevestigd toen er tijdens mijn vierde beklimming een snelle fransman naast me kwam rijden die vroeg of het wel met me ging. Ik had namelijk niet echt meer het uiterlijk van een jonge god. Het was meer het gezicht van een mijnwerker die na vier dagen weer eens boven de grond komt. Ik zei, naar alle eerlijkheid, dat het wel ging maar het dat ik het wat zwaar had omdat het al mijn vierde beklimming was van die dag. De fransman viel van verbazing bijna van zijn fiets! Ook hij vroeg of ik gek was en waar ik wel niet mee bezig was. Mijn Frans was op dat moment niet al te best meer, maar de boodschap is (volgens mij) wel ongeveer overgekomen. Echt hard ging het de laatste keer niet meer maar de fransman reed met een diepe buiging en groot ontzag van mij weg.

De laatste koersdag ben ik alleen op pad gegaan. Ik kon de Alpe D'huez even niet meer zien ondanks het feit dat ik wel een goede vriendschap haar 21 bochten heb gesloten. Daniel is in een monsterlijke 57 minuten die middag omhoog gereden en ik ben een 64km lange tocht gaan maken naar La Berarde, een piepklein dorpje dat ingesloten ligt tussen hoge bergen. Met toch wat pijn en zuur in de benen kon het feest weer beginnen. Het moest een glooiende klim worden maar de stukken van 14% waren toch weer van de partij. Uiteindelijk was het doel behaald; tussen de smeltende sneeuwhopen en over de weg stromende riviertjes werd het dorpje bereikt op een hoogte van 1650 meter. Prachtig!

Dit was een ervaring om nooit meer te vergeten en buiten dat was het erg leerzaam. Snelheden van 75km per uur haal je doorgaans in Nederland niet en dus is het goed dat ik daar al kennis mee gemaakt heb.
6 keer deze magistrale berg beklimmen in juni moet zeker lukken... en dan maar zien of 7 en 8 er ook nog uit te persen zijn.

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl

Amstel Gold race

Beste lezers,

Zaterdag 19 april was er een belangrijke test! Het programma was eigenlijk heel erg simpel: rijd de 230km tellende Amstel Gold race in de heuvels (bergen!) van Limburg.

Via het deelnemersbestand van Alpe D’HuZes was er een slaapplaats geregeld in Valkenburg zelf, waar de start en de finish was. Bij het geweldige gezin van Remy werden Frank (deelnemer 42) en ik heel gastvrij ontvangen. Een heerlijk bed stond klaar; alle ingredienten voor een goed gesprek waren aanwezig en de douche was naderhand een ware verandeming.

De wekker gezet; 5.55uur, in de kleren geschoten en het nodige voedsel naar binnen geschoven, werd er om 7 uur gestart. De temperatuur was goed en de voorspelde regen bleef (tot op heden) nog uit. De portie nattigheid van boven hebben we de laatste 2 uur van de rit mogen ‘ontvangen’ als afkoeling. Het beloofde een schitterende dag te worden. Dat werd het want de benen voelden erg goed! Na 100km gefietst te hebben was er niet of nauwlijks vermoeidheid opgetreden en na de nodige koolhydraten en astronautenrepen en -drankjes naar binnen gewerkt te hebben ging het weer fantastisch. We hadden afgesproken om met de groep van ongeveer 70 mensen bij elkaar te blijven tot dat punt en daarna was het ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. In totaal waren er 97 mensen van AD6 gestart maar niet iedereen had zich voor de monsterachtige ‘250km’ ingeschreven. De mythische ‘bergen’ als de Eyserbosweg (max 16%) de Cauberg (max 12%), Camerig (max 15%) en de Keutenberg (max 22%!) werden met (schijnbaar) gemak beklommen. Ook op het vlakke kon ik geweldig doortrekken en het resulteerde in een 4de plaats! Het was dan wel geen wedstrijd, maar ik kan jullie melden… het voelde erg goed.

Resultaat: 230km rijden in 8.45 uur, gemiddelde hartslag van 151, 5800kcal verbrand, 2520 hoogtmeters gemaakt en… geen spierpijn! Ik ben dus, al zeg ik het zelf, geheel en al geslaagd voor de test.

Dan was er op 11 april nog een test gedaan: een VO2MAX test. Een test waarbij getest is wat het vermogen en de maximale zuurstofopname is op het punt van het bahalen van je maximale hartslag. Hiermee kan de conditie van de renner worden bekeken en kan gekeken worden naar de hartslagzones die bepalend zijn voor de manier en intensiteit van de trainingen. Om jullie een ingewikkeld verhaal te besparen over lactaatwaarden, zuurstofopname, omslagpunt en de verbranding van vetten en suikers, volgt meteen het resultaat. Na berekeningen is gebleken dat het mogelijk moet zijn om in redelijke ‘ontspaning’ de Alpe D’Huez te beklimmen in 59 minuten. Ik heb me wel eens laten vertellen dat als je deze puist binnen een uur kunt beklimmen ‘je erbij hoort’.

Of ik ‘bij de club’ ga horen gaan we aanstaande donderdag, vrijdag en zaterdag merken als het trainingskamp zich naar de Alpen gaat begeven. Dat wordt dus vervolgd… Ik hoop de laptop mee te nemen zodat ik daar van de eerste beklimmingen verslag kan uitbrengen…

De getrainde kilometers staan inmiddels op 6968,68km en de financiele teller… 16.958,10 Euro!

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma

www.alpe-dhuzes.nl

Trainen² en Olympisch Tegenkracht

Beste lezers,

Nog 62 dagen… twee maanden en twee dagen nog…
De spanning begint al toe te nemen. Niets is nu meer vrijblijvend; goed slapen, goed en veel eten en heel veel trainen is het devies. Vanaf afgelopen dinsdag ben ik de gelukkige bezitter van mijn eigen Alpe D’HuZes bodywarmer. Het wachten erop duurde wat langer dan gepland maar het trainingsrondje van 2,5 uur kreeg door dit kledingstuk wel een beetje, wat zeg ik, heel veel glans. Ondanks de harde wind en de zware bewolking had ik in gedachten iedere keer de wind en de zon in de rug. Gek maar mooi om te merken dat een stukje stof al een zo’n lading kan hebben.
Om de trainingen wat meer pit te geven en om het groepsgevoel te versterken zal er een delegatie van ongeveer 100 Alpe D’HuZessers waaronder ik aan de start verschijnen van de Amstel Gold Race. Deze enige Nederlandse voorjaarsklassieker is geen kinderachtige rit: 250 km door de Limburgse en Belgische heuvels. Mythische heuvels als de Loorberg, de Eyserbosweg, de Fromberg, de Keutenberg en de finish boven aan de Cauberg in Valkenburg. Daar zullen de krachten gemeten worden en het zal goed zijn mijn fitheid te testen door flink op de pijnbank te gaan.
Deze mooie dag zal toch in de schaduw komen te staan bij het trainingskamp dat 5 dagen daarna gepland staat. Met drie vrienden zal ik van 24 tot 28 april afreizen naar de Alpe D’Huez. Daar moet het gebeuren; zijn de spieren sterk genoeg, is het uithoudingsvermogen op goed niveau en is de kop sterk genoeg om alvast vier keer de Alpenreus te beklimmen. Hebben de 7000 trainingskilometers die ik tegen die tijd heb gemaakt hun vruchten afgeworpen en zullen zij de prestatie van mijn medefietsers doen verbleken?

Tegenkracht is de stichting die zich inzet voor (ex)kankerpatiënten die middels sport willen revalideren. Via hen wordt ook het schitterende trainingsschema geschreven dat door mij wordt afgewerkt. Om op 5 juni, de grote dag, met een echt Olympisch team van Tegenkracht voor de dag te komen, zijn (kosten) noch moeite gespaard. Die dag zullen 5 (ex)kankerpatiënten samen met 9 (oud)Olympische sporters de Alpe D’Huez beklimmen. Onder hen bevinden zich Leo Peelen, Jessica Gal, Elsemieke Havenga en Marco Koers. Samen met al deze toppers zal er halverwege mei ook een clinic worden georganiseerd op de wielerbaan in Sloten. Daarover volgt natuurlijk veel meer tegen de tijd dat het bekend wordt. Het wordt in ieder geval een mooie gelegenheid voor sponsoren en geinteresseerden kennis te maken met het werk van Tegenkracht en de verpletterende werking van het Ad-6 virus.

Binnen enkele dagen zal ook mijn nieuwe wielershirt klaar zijn met daarop mijn grootste en trouwste sponsor Studelta. Het is een wit shirt met het logo erop dus wanneer mensen aan de kant van de weg staan aan te moedigen op 19 april of in de omgeving van Amsterdam een ‘witte pijl’ voorbij zien schieten, bedenk dan dat ik het ben in Studelta-outfit.

De financiële teller op 16.528,10 Euro en de trainingskilometers op een dikke 6100km begint het nu al echt ergens op te lijken!

Hartelijke groet,

Thomas Zijlma
www.alpe-dhuzes.nl