Ik besta uit 100 stukjes

Zoals velen van jullie weten, zet ik mij al heel wat jaren elk jaar in voor een kanker-gerelateerd goed doel. Vele jaren achtereen was dat met mijn deelname aan Alpe d'HuZes voor het KWF. Ik heb die jaren geweldig gevonden en heb er heel veel van geleerd. Onder andere heb ik ervaren hoeveel steun en hulp je van velen krijgt; uit onverwachte hoeken; vanuit bijzondere motivaties.

De verbondenheid met Alpe d'HuZes is er altijd nog, maar de wens mij in te zetten voor kankerpatiënten heeft een andere vorm gekregen. Alle gelden die ik in de afgelopen jaren bij elkaar gebracht heb voor KWF (zo'n €49.000) komen ten goede aan onderzoek. Belangrijk, essentieel zelfs. Toch 'knaagt' er de laatste jaren ook wat... de kankerpatiënten van nú hebben namelijk niets aan onderzoek.

Er komen per jaar 100.000 kankerpatiënten bij. Door betere behandelingen blijven mensen langer leven of genezen ze helemaal; geweldig natuurlijk. Maar de 'keerzijde', wat is in dat langere leven de kwaliteit van dat leven? Ben je fit? Kun je weer werken? Kun je dagelijkse activiteiten normaal uitvoeren? Heb je energie om nieuwe dingen te beginnen? Kun je jouw sport weer beoefenen? Klaar met de behandelingen in het ziekenhuis? De deur gaat dicht er wordt van afstand gezwaaid en de zorg houdt op, zo ervaren velen het.
Als je gezond bent, heb je hier vermoedelijk nooit over nagedacht... of wel?

Natuurlijk zet ik me dit jaar ook voor kankerpatiënten in, maar niet voor het onderzoek, niet voor uitkomsten die pas over 5 tot 10 jaar iets opleveren, niet naar de witte jassen en de geleerden, nee. Dit jaar gaat het geld naar Tegenkracht, stichting kanker en sport.

Tegenkracht zet zich in voor kankerpatienten die sport willen inzetten als revalidatiemiddel. Sporten om de zinnen te verzetten; sporten om even niet over je behandeling te praten; sporten om iets opbouwends te doen; sporten om sterk te staan tijdens de behandelingen en daardoor sterk staan in het traject van weer opbouwen na die tijd.
Soms gaan mensen dood, dat is kloten! Maar ook dan kan sport of bewegen tot in de laatste fase van je leven zorgen voor een bijzonder gevoel van eigenwaarde.

Waarom voor hen? Omdat ik zelf gevoeld heb wat sport kan brengen in een periode dat je zoekend bent; dat sporten helpt om sterker te worden, zowel fysiek als mentaal.

Waarom? Omdat ik na mijn ziekte 'te veel' van mensen gekregen heb. Ik besta uit 100 stukjes waarvan er tijdens mijn ziekte veel zijn stuk gemaakt. Van iedereen kreeg ik nieuwe stukje aangereikt, toegeworpen van een afstand of in mijn schoot gelegd van heel dichtbij. Deze stukje samen zijn er veel te veel, veel meer dan 100. De stukjes die over zijn, geef ik door aan anderen.

Om mij te helpen een mooi bedrag bij elkaar te lopen, ja lopen. De Halve Marathon van Egmond wel te verstaan, kun je op deze link klikken: loopegmondvoortegenkracht.alvarum.net/thomaszijlma3

Alvast ontzettend bedankt.

Hartelijke groeten, Thomas

Blijf met je poten van hem af!

We kenden elkaar echt niet goed, maar leuk was het meteen! Hij kocht mooie racefietsspulletjes in de winkel waar ik werk, ik vertelde in het café waar hij werkt mijn verhaal over kanker en waarom ik op de fiets gestapt ben. If you scratch my back; i'll scratch yours. Simpel.

Daarna dronken we een biertje, kletsten we stoere verhalen over fietsen weg en kwamen erachter dat wij een gezamenlijke goede vriend hadden. Vermoedelijk verbaasde hij zich verder over het feit dat er zulke kleine en lichte mannetjes als ik (toen) bestonden en ik keek af en toe naar zijn imposante verschijning. Niet dat hij dik is, zeker niet, maar meer een formaat van een flinke boom die een orkaan prima zonder bladverlies zou moeten kunnen doorstaan. Zo'n type.

Verder fietsten we daarna elke maandag met elkaar, kwam ik elke week in zijn café wat drinken, hielp hij me met klussen, kwamen we bij elkaar eten en praatten over onze geliefdes. Of dat nou onze fietsen waren of onze vrouwen, laten we even in het midden. Oh ja, ik kan me ook nog herinneren dat we met z'n tweeën naar Frankrijk reden; daar op een bewuste donderdag in 2010 zes keer op één dag de Alpe d'Huez opfietsten; hij de bijnaam 'grillmeister' verwierf; we elkaar aankeken en zeiden dat het leven zo ontzettend mooi was, en we weer terug naar huis gingen. Kortom een degelijke mannenvriendschap als je het mij vraagt.

Tot afgelopen vrijdag. Toen was hij niet thuis. Hij wilde mijn oplader lenen en als ik die in het ziekenhuis gebracht had, zou het vertellen waarom ik hem daar moest komen brengen. Ik hoorde ook nog iets met 'tumor', 'bloedprop', 'kanker' en 'maar het komt wel goed'...

Die avond zat ik in het ziekenhuis. De orkaan was langs gekomen en de boom leek omgewaaid. Althans de takken zwiepten vervaarlijk. Nu hoef ik niet in het bed, nu krijg ik de naalden niet, nu zijn de meewarige blikken niet voor mij. Nu kijk ik toe, nu zie ik hoe hij worstelt, nu ervaar ik de verslagenheid en merk ik hoe het is om niets te kunnen doen.

Toch wil ik me bij dat laatste niet neerleggen. Ik wil en kan niet niks doen. Ik wil en kan niet enkel toekijken.

Ik had het godbetert liever niet gedaan, helemaal niet met deze reden, maar zondag ren ik. Zondag ren ik me kapot, zonder morren, zonder gezeik en zonder klagen. Want oh, wat haat ik dat hardlopen inmiddels. Maar jongen, die verdomde kanker haat ik zo veel meer! Blijf met je poten van mijn vrienden af!

Zondag loop ik 21,1km door de duinen van Egmond. Elke stap is raak, elke stap is met gevoel, en elke stap is om voor mijn vriend niet niks te doen en toe te kijken.

Mijn actie moet 800 Euro opbrengen omdat ik wil dat er voor mijn vriend een Sportplan op maat van Tegenkracht gaat komen. Tijdens je behandelingen verantwoord en constructief trainen, want In juni is hij beter en moet hij zijn wens in vervulling zien gaan. Sterker nog, hij moet zijn eigen wens in vervulling brengen! Na acht bergen van chemotherapie moet hij bovenop zijn eigen berg aankomen: Alpe d'Huez. desnoods maar één keer.

Ik vraag jullie uit de grond van mijn hart daaraan mee te helpen en te doneren.

Vriend, ik hou van jou!

Thomas Zijlma